Όταν γίνεσαι χαρακτήρας κακομαθημένος σε παίρνω χαμπάρι με τη μία. Σε ξέρω όταν γίνεσαι απαιτητικός, έμμονος και πιεστικός, σε ξέρω καλά. Νομίζεις ότι είσαι πανούργος, σχεδόν ευφυής μα δεν είσαι παρά ένας «ζήτουλας» κάθε μα κάθε φορά.
Γυροφέρνεις με βλέμμα πεινασμένου μικρού ζώου τον άνθρωπο σου για να εισπράξεις μία γλυκιά κουβέντα. Με κάθε αφορμή εκσφενδονίζεις μια σπόντα που έχει άτεχνα κρυμμένη μέσα της την επιθυμία σου να εισπράξεις κάτι. Σκαρφίζεσαι παραδείγματα και ιστορίες άλλων για να ανοίξεις για άλλη μια φορά την κουβέντα για αυτό που θες και δε στο δίνουν. Λυσσάς και καταπίνεις ξυράφια που πέρασε άλλη μία μέρα χωρίς να γίνει αυτό που εσύ θέλεις, όπως και όποτε το θέλεις.
Παραπονιέσαι σε κάθε δύσμοιρο ακροατή σου ότι δεν παίρνεις αυτό που σου αξίζει από τη σχέση σου, ότι ο άνθρωπος σου αδιαφορεί, ότι λίγο εκείνο λίγο το άλλο, βασανίζεσαι και υποφέρεις που δεν τα έχεις όλα όπως τα είχες φανταστεί. Θέλω να καταλάβεις κάποια πράγματα σήμερα πιεστικέ ανθρωπάκο.
Κανείς δεν έχει τη διάθεση να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός «πρήχτη». Κι αν έπιασαν κάπου-κάπου τα κόλπα σου και πήρες δύο «σ’ αγαπώ» και τρία «μου λείπεις» παραπάνω ετοιμάσου να τα βάλεις στο ψηλό το ράφι με τη σκόνη συντόμως αφού τα προϊόντα του εκβιασμού σου θα λήξουν σαν ξεχασμένο γάλα στο ψυγείο.
Από τη μέρα που μπήκες σε αυτή τη ριμάδα τη σχέση όλο θες και ζητάς και μόλις πάρεις κάτι τότε ξαναθές. Αν δε σου δώσουν αυτό που θες, πιάνεις ένα κήρυγμα σαν γριά που δεν της παραχώρησαν προτεραιότητα σε ουρά αναμονής.
Ξέρω ότι δεν ξεκινάς ποτέ πόλεμο. Είσαι πάντα ευγενικός και διακριτικός όταν θες κάτι. Ρίχνεις το ζητούμενο σου αθόρυβα στην κουβέντα, σαν το χαρτί των κοινοχρήστων που εμφανίζεται κάτω από τη χαραμάδα της εξώπορτας, μαγικά, λες και ήταν για πάντα εκεί το αναθεματισμένο.
Μην κάνεις ότι δεν ξέρεις τι εννοώ. Μιλάω για εκείνες τις φορές –ελπίζω να ήταν λίγες– που έγινες ένα αναξιοπρεπές πλασματάκι που σαλιάριζε, επαναλαμβανόταν, παρακαλούσε, κρατούσε μούτρα ή ζητούσε για τριακοστή όγδοη φορά το ίδιο πράγμα.
«Μου έλειψες πολύ σήμερα κροκοδειλάκι μου αλλά δε μου στέλνεις συχνά καλημέρα πια. Δε μ’ αγαπάς πια;» με απαραίτητο duckface να κοιτάει απευθείας στα μάτια του μέχρι να αλληθωρίσει ένας από τους δυο σας.
«Ναι μωρό μου, το ευχαριστήθηκα αλλά, μην είσαι στενόμυαλη! Έλα να δοκιμάσουμε τώρα κι αυτό στον πολυέλαιο. Θα σ’ αρέσει, θα δεις!» κολλώντας πάνω της σαν βδέλλα.
«Σε έντεκα μήνες που έχω γενέθλια, πόσο θα ήθελα να μου χαρίσουν ένα μικρό, ζωηρό, χνουδωτό ζωάκι. Να κοίτα, τι χαριτωμένα που είναι αυτά τα μικρά λάμα εδώ στη φωτό!» με αθωότητα που πυροδοτεί κανιβαλισμό.
«Αφού γράφεις στίχους, γιατί δε γράφεις ένα τραγούδι μόνο για μένα κάποια στιγμή, τώρα, απόψε;» με ύφος σαν να ζητάς νερό από την κουζίνα.
«Θα ήθελα να ήσουν λίγο πιο…» αυθόρμητος, επικοινωνιακός, ρομαντικός, θηλυκή, αισθησιακή, τρελή, χορευταράς, άγριος, πρόστυχη, σεμνή κι άλλες τέτοιες απαιτήσεις που θα άγγιζαν ακόμα και τη γενετική μετάλλαξη του/της συντρόφου σου αν περνούσε από το δικό σου χέρι.
Τέτοια κι άλλα πολλά κάνεις και αγωνιάς να πάρεις λίγη αγάπη, λίγη σημασία και λίγη επιβεβαίωση παραπάνω. Και ακόμα κι αν στα δώσουν –γιατί δεν αντέχεσαι άλλο πια και έτσι θα γλιτώσουν απ’ εσένα για λίγο– πάλι δυστυχισμένος είσαι μικρέ μου ζήτουλα αφού κανείς δε σου πρόσφερε τίποτα με την καρδιά του.
Σκέφτηκες ποτέ πόσο όμορφο είναι να έρχονται οι άνθρωποι αυθόρμητα, γεμάτοι όμορφα λόγια, συγκινητικά συναισθήματα, δώρα ή όμορφες εκπλήξεις μόνο για σένα; Το σκέφτηκες προφανώς αλλά έλα όμως που δε συμβαίνει. Κι αντί να ψάξεις να βρεις πού φταις εσύ σε όλο αυτό, μοιρολατρείς και κατηγορείς τον τάχα μου άδικο σύντροφό σου.
Δε φταίει κανείς άλλος εκτός απ’ εσένα να ξέρεις. Κανείς δε σου χρωστάει αγάπη, έρωτα, συγκινήσεις, σεξουαλικές εξερευνήσεις ή δωράκια κι εκπλήξεις. Εσύ και μόνο εσύ οφείλεις να δημιουργήσεις στον άνθρωπό σου την ανάγκη να σου δώσει πράγματα. Να τον αφήσεις απόλυτα ελεύθερο να πράξει όπως επιθυμεί και νιώθει. Κι αν δε σου αρέσει το γινόμενο, να του αδειάσεις τη γωνιά γιατί προφανώς δεν είσαι και δεν είναι το ταίρι σου.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα –ούτε κι εσύ κακομαθημένε– να απαιτεί και να ορίζει τον τρόπο που ο άλλος θα αγαπά. Βάλε καλά στο μυαλό σου ότι ο καθένας αγαπά όπως γουστάρει, ερωτεύεται όπως και όποτε θέλει και δείχνει πώς αισθάνεται όπως και αν μόνο αυτός θέλει.
Ο ιδανικός σύντροφος είναι αυτός που δεν υποκινεί μα ούτε εκβιάζει καταστάσεις. Ο ιδανικός σύντροφος εμπνέει, παρακινεί και προκαλεί ακατάστατους χτύπους στην καρδιά του ερωτευμένου. Αν δεν τα καταφέρνει όλα αυτά, δεν είναι ώρα για παιχνίδια στρατηγικής και κόλπα μα είναι ώρα εσωτερικής ανασκόπησης και αξιολόγησης εαυτού.
Αν θέλεις έναν έρωτα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου, να υπακούει και να ενεργεί κατά τις επιθυμίες σου, τότε ξεκίνα να φτιάχνεις μια μαριονέτα, ντύσε την και μάθε της και να μιλάει όπως το απολαμβάνεις.
Αν όμως θέλεις να ζήσεις αυθεντικές στιγμές μέσα στη σχέση σου, τότε βρες έναν τρόπο να γίνεις εσύ το ερέθισμα της ευτυχίας μέσα σε αυτήν.
Συντάκτης: Αμάντα Πατσοπούλου
