Στριμωγμένες σε ένα τετραγωνικό μέτρο βραδινής εξόρμησης, ήπιαμε τα δεύτερα σφηνάκια όταν με κοίταξε πονηρά η εργένισσα φίλη και μου φωνάξε «είμαι ερωτευμένη!».
«Ρε θα σου περάσει! Άραξε να πιούμε ένα ποτό και μέχρι το πρωί θα έχει πέσει ο έρωτάς σου» της είπα και αμέσως σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ότι ο έρωτας είναι σαν τον πυρετό. Σε ψήνει, σε ρίχνει στο κρεβάτι, σε ταλαιπωρεί και σου αφήνει μια γεύση πικρή μόλις τελειώσει.
«Σου λέω είμαι, πίνε και φέρνε – φέρνε και πίνε» μου είπε χαμογελαστή. Μπήκε δυνατά ένα μπάσο στον ρυθμό που την άρπαξε από το μαλλί και την έσυρε στο κέντρο του μαγαζιού. Κάθως χόρευε μόνη της, γελούσε και φώναζε «τον θέλω για σχέση αυτόν, να ξέρεις. Θα περιμένω!»
Ήταν μόλις ένα τσιγάρο μετά που ανέπτυξα τη θεωρία των τεσσάρων σταδίων του ατυχούς έρωτα.
Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι συναντάς τον έρωτα.
Τον συναντάς απροειδοποίητα. Ο έρωτας εμφανίζεται απότομα και κυκλοφορεί ελεύθερος, ατιμώρητος σε δρόμους, τρένα, μπαρ, γραφεία, σ’ εκείνο το party που σε κάλεσαν το επόμενο Σάββατο. Ίσως να τον προσπερνάς κάθε μέρα χωρίς να έχετε συστηθεί αληθινά.
Όλα όμως θα ξεκινήσουν περιμένοντας.
Συνήθως έχει προηγηθεί η συνειδητή αποδοχή του πόθου σου, ένα απλό και απερίσκεπτο «σε θέλω». Αμέσως μετά ξεκινάει η αναμονή.
Περιμένεις μια κίνηση, ένα βλέμμα, μια παραπάνω λέξη κι ένα ρημάδι χαμόγελο. Περιμένεις να πέσουν οι παλμοί σου.
Ξεροσταλιάζεις πάνω απ’ το τηλέφωνο.
Ετοιμάζεσαι νωρίς και περιμένεις να περάσει η ώρα.
Περιμένεις να φανεί, να σε αγγίξει, να μυρίσεις το ένα και μοναδικό άρωμα που σε αγριεύει τόσο.
Περιμένεις να δώσεις και να πάρεις όλο όσα ο μεγαλοδύναμος έρωτας επιτάσσει.
Μόλις κερδίσεις την παραμικρή ανταπόκριση από τον έρωτά σου, προάγεις τον εαυτό σου στο στάδιο της επιμονής. Να θυμάσαι, σε αυτό το στάδιο, ο επιμένων δε νικάει πάντα.
Αλλά ο επιμένων πάντα πρέπει να τολμά.
Ο επιμένων επίσης μεθά, ξενυχτά, ρεζιλεύεται.
Επιμένει να τραγουδά παράφωνα, να διανύει μεγάλες αποστάσεις σε μικρούς χρόνους και να αποδεικνύει κάθε λεπτό πόσο επίμονος μπορεί να γίνει.
Εδώ ολοκληρώνεται το στάδιο της επιμονής και ο ερωτευμένος ήρωας, έχοντας απομείνει πλέον με μία «τελευταία ζωή» σε αυτό το παιχνίδι, ξεκινά την επόμενη πίστα με όση αξιοπρέπεια έχει περισώσει.
Τρίτο στάδιο: υπομονή. Το στάδιο της υπομονής νομίζω ότι είναι το εκτενέστερο και το πιο οδυνηρό.
Έφτασες πλέον στο σημείο αυτό που για τον έρωτα σου όλα τα μπορείς και όλα τα υπομένεις.
Υπομένεις αναπάντητα μηνύματα, χαμένες κλήσεις και αθώα ψέματα.
Για τη χάρη του έρωτά σου αντέχεις προσβολές και δικαιολογείς χαμένες Κυριακές. Υπομένεις άσκοπα τριήμερα, που τα ζεις μακριά από αυτόν, και πλέον συμβιβάζεσαι με βεβιασμένες συναντήσεις.
Κάνεις υπομονή και βολεύεσαι με φιλίες παλιές που προσφέρθηκαν να σου παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες ερασιτεχνικής ψυχοθεραπείας.
Υπομένεις τον ολοένα και πιο έντονο υποβιβασμό σου σε μία δευτέρη-τρίτη-τέταρτη ή και τελευταία πια προτεραιότητα στην καθημερινότητα του έρωτά σου.
Περνάει ο χρόνος, περνούν οι φίλοι, περνούν οι ευκαιρίες κι έχεις πάρει πια δικαίως το όσκαρ της υπομονής. Λίγο πριν ανέβεις στο βάθρο της απόλυτης υπομονής για τα συγχαρίκια του απόλυτου βλάκα, συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος.
Ολομόναχος, χωρίς κανέναν έρωτα να περιμένεις πια επίμονα .
Αυτό είναι το τέλος της διαδρομής και «παρακαλούνται οι επιβάτες να αποβιβαστούν». Το τέταρτο στάδιο θα το ονομάσουμε χωρίς πολλή σκέψη το στάδιο του «ξεμένειν».
Να θυμάσαι ότι πάντα ξεμένεις στην τελευταία πίστα μόνος, αιφνιδιαστικά και χωρίς καμία συμπόνια.
Ξεμένεις απόλυτα και καταστροφικά.
Χωρίς έρωτα πια, ξεμένεις την ίδια κιόλας στιγμή από «κατάλληλα» τραγούδια και από έμπνευση. Σε πιάνουν τα γέλια γιατί μόλις ξέμεινες από λεφτά κι από τσιγάρα. Ξέμεινες απο ποτό κι από κουράγιο, μόλις μέσα σε μία παράγραφο.
Γιατι ξέρεις –εδώ που φθάσαμε και τα πάμε όλα πια έξω απ’ τα δόντια– ότι έπρεπε να είχες φύγει πολυ καιρό πριν ξεμείνεις.
Ξέμεινες εδώ να δεις ένα τέλος που στο είχαν περιγραψει όλοι τόσες φορές.
Εντάξει. Πάρε μία ανάσα τώρα.
Όπως και να έχει, βγήκες ζωντανός μέσα απο του «έρωτα τα δόντια». Δεν είναι λίγο αυτό!
Να ξέρεις ότι οι άτυχοι οι έρωτες μπορούν και να σκοτώσουν.
Τη γλίτωσες και θα το γιορτάσεις απόψε κιόλας αυτό.
Σήκω πάνω, σιδέρωσε τις τσαλακωμένες σου αντοχές και βγες ξανά εκεί έξω να συναντήσεις έναν άλλον, πιο μεγάλο, πιο σπουδαίο, πιο δικό σου έρωτα.
Συντάκτης: Αμάντα Πατσοπούλου
