Νιώθω ότι δεν φοβάμαι τίποτα, ξέρω ότι δεν ελπίζω τίποτα. Μήπως είμαι τελικά ελεύθερη;
Έρχονται λοιπόν εκείνες οι στιγμές στη ζωή σου που θες να βάλεις κάτω όλα τα στοιχεία και να βγάλεις μια άκρη. Θέλεις να αφήσεις την λογική στην άκρη –κακώς– και να σε οδηγήσει μόνο το συναίσθημα.
Aν αυτό που νιώσεις εκείνη τη στιγμή είναι τόσο δα μικρότερο από εκείνο που περίμενες, αν δεν ακούσεις έστω τα μισά από κείνα που σαν φάρμακο ήθελες να πάρεις με μια ανάσα, τότε κάτι δεν (θα) πάει καλά.
Είναι κάτι στιγμές που νιώθεις ότι πρέπει να φύγεις από κάθε τι παλιό, κάθε τι ωραίο και καταστροφικό.
Και πώς βρίσκεις εκείνη τη δύναμη και –τσουπ!– δίνεις ένα σάλτο και πετάγεσαι απέναντι.
Άλλωστε ξέρεις ότι δεν φεύγεις ποτέ αργά και νωχελικά. Απλώς διακτινίζεσαι σε έναν άλλο κόσμο χωρίς εκείνα τα παλιά, χωρίς εκείνον.
Η διαγραφή δεν είναι διαδικασία μερική, ούτε επιλεκτικώς τμηματική. Είναι ολική και σύντομη. Είναι ένα κουμπί που το πατάς μία φορά και ξέρεις ότι δεν άφησε τίποτα πίσω του.
Πόσα «σ’ αγαπώ» χωράνε σε ένα τηλέφωνο και πόσα περισσεύουν έξω από τις πράξεις; Πού είναι η αγάπη όταν κάνει κρύο το βράδυ; Πού είναι η αγάπη όταν είναι Κυριακή και λείπει το χουζούρι;
Στην αγάπη δεν χωράν αναβολές. Δεν χωράνε συγκυρίες παρά μόνο συγκινήσεις.
Αν δεν μπορείς τώρα να προσφέρεις, ξέρεις ότι θα μπορείς σε λίγο χρόνο και γι’ αυτό ζητάς ταπεινά την υπομονή και την κατανόηση της αγάπης σου μπρος στην οποία μοιάζεις λίγος προς στιγμήν.
Ξέρεις όμως με σιγουριά ότι θα μπορέσεις σύντομα να στήσεις τ’ όνειρό σας. Γιατί ξέρεις τι στο διάολο θέλεις.
Στην αγάπη δεν χωράει αβεβαιότητα ούτε μιζέρια. Η αγάπη είναι η πιο δυνατή και απόλυτη καταστροφή όλων των άλλων συναισθημάτων. Δουλειές, λεφτά, ωράρια και φιλοδοξίες έρχονται δεύτερα.
Γιατί χωρίς την αγάπη, θα πρέπει να νιώσεις ότι είσαι μισός και ότι δεν μπορείς να κυνηγήσεις τους στόχους σου. Αν αντιστρέφεις την ουσία κι αν θέτεις χίλιες προϋποθέσεις για να μπορέσεις να αγαπήσεις, τότε δυστυχώς δεν ξέρεις ακόμα να αγαπάς. Ή μήπως φοβάσαι να αγαπήσεις;
Δεν με νοιάζει, δε φοβάμαι να μάθω την αλήθεια γιατί δε φοβαμαι να πληγωθώ. Είναι τόσο βαθιά η πληγή μου που την αγάπησα κι αυτή και θα την προσέχω σαν τα μάτια μου τώρα που πλέον σε «σβήνω».
Τώρα προσπαθώ για πρώτη φορά τόσο ειλικρινά και τόσο ώριμα να σε διαγράψω, που πλέον δε με αναγνωρίζω ώρες-ώρες. Θα ‘θελα, βλέπεις, η ανάγκη σου για μένα να είναι «κόκκινη», με αίμα βαμμένη σαν τη δική μου. Θα ‘θελα να μην μπορείς ούτε στιγμή να ζω τις Κυριακές μου μακριά σου.
Σε πληγώνω όμως. Σε πληγώνω για το καλό μας. Σε πληγώνω για να αγαπήσεις τον πόνο όπως τον αγάπησα εγώ και τον συνέδεσα μαζί με γέλια και χαρές.
Κάποιοι λένε ότι δεν πρέπει να κρατάς ημερολόγιο για να μπορείς να ξεχνάς ότι σε τσακίζει.
Αυτά όμως που έχω να σου πω, θα γραφτούν για να μείνουν εδώ για πάντα, αφού σε λίγο καιρό θα έρθεις πάλι για να ερωτευτούμε από την αρχή.
Συντάκτης: Αμάντα Πατσοπούλου
