Είναι κάτι φορές, κάτι απογεύματα Δευτέρας όλο και πιο συχνά, που με πιάνει ένα παράπονο, μου στέκεται ένας κόμπος στο λαιμό και ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Είναι και κάτι άλλες φορές, συνήθως μόλις πάρει να νυχτώσει τις Κυριακές, που εσένα σε πνίγει ένα άδικο, σε βασανίζουν κάτι όνειρα σου παλιά, παρατημένα και θες να καβαλήσεις τη μηχανή σου και να τρέξεις μακριά από όλα.
Νομίζω φταίει λίγο κι αυτό το δύσκολο καλοκαίρι που μας προσπερνά φέτος, που έφτασε στα μισά του κι ακόμα δε μας έχει αγγίξει μέσα μας.
Είναι ίσως πρόβλημα σημαντικό κι εκείνη η ειρωνεία που ορίζει τη ζωή μας, που όταν μας δίνει χρόνο να ξοδέψουμε δεν δίνει χρήματα, κι αντίστροφα.
Δεn ξέρω αν φταίει λίγο και το γεγονός ότι περνάμε τα δύο τρίτα της ημέρας μας απασχολούμενοι πλάι σε κάποιους ανθρώπους δύσκολους και σπάνια ερωτευμένους.
Είναι η καθημερινότητα λένε, που χρόνο με το χρόνο, σκοτώνει το κέφι σου αργά και αθόρυβα, σε τρίβει πάνω στη σχέση σου μέχρι να βγει μια σπίθα και να ανάψει ένας αναιτιολόγητος τσακωμός.
Εσύ να μην ακούς κανέναν.
Εσύ να ξέρεις μόνο ότι η αγάπη μας είναι ώριμη. Η δική μας η αγάπη είναι υπεράνω των δυσκολιών που θα έρθουν. Η δική μας η αγάπη «την έχει» τη ρουτίνα και όσα ξενερώνουν τους άλλους για την πλάκα της. Η αγάπη μας καταπίνει φωτιές και προχωράει μπροστά αλώβητη.
Πλησιάζει κι αυτός ο Ιούλης στο τέλος του και εμείς μπορεί να μην έχουμε καταφέρει ακόμα να βρούμε όσο χρόνο ζητάμε ο ένας από τον άλλο, αλλά σίγουρα στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο πιο σταθερά από ποτέ.
Φυσικά και θέλω να ακούς το γέλιο μου και τις μελωδίες του μυαλού μου όταν είμαι χαρούμενη. Μα πιο πολύ απ’ όλα θέλω να ακούς το κλάμα μου κάτω από την αϋπνία που ίσως με ιδρώσει κάποια νύχτα.
Πάνω και πέρα απ’όλα, θέλω να σε κάνω να γελάς κάθε πρωί και να σου εγγυώμαι ότι, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο έντονα θα λαχταράς να με σφίξεις δυνατά από τη μέση.
Τις στιγμές εκείνες όμως που οι δυσκολίες στη ζωή σου θα νικήσουν το πάθος σου για έρωτα, τότε εγώ αμέσως θα γίνω η δύναμη σου.
Για κάθε ζόρικη Δευτέρα που εγώ θα ανάβω νωχελικά τα τσιγάρα δυο-δυο, εσύ θα είσαι το μαγικό μου φίλτρο που θα ανεβάζει πάλι τους παλμούς μου.
Κάθε Κυριακή που οι αναποδιές σου θα σε σπρώχνουν να ανοίξεις το γκάζι στη μηχανή σου, εγώ θα είμαι σφιχτά κολλημένη πίσω σου, συνεπιβάτης στη φυγή σου.
Κι αν μας ζηλέψουν οι θεοί και μας στείλουν δοκιμασίες για να περάσουν τον καιρό τους, τότε να δεις πώς θα φουντώσει η αγάπη μας ακόμα πιο πολύ για να απωθήσει τους εχθρούς της.
Ίσως κάποια μέρα να μην μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που σε βασανίζει. Τότε να ξέρεις ότι θα προσπαθήσω τόσο έντονα να σε νιώσω, μέχρι να κουραστείς να μου εξηγείς.
Κι αν μια μέρα βρεθώ σε ένα αδιέξοδο, χωρίς κουράγιο και χωρίς ανάσα, θα είσαι εκεί για να με βουτήξεις από τα μαλλιά και να με συνεφέρεις.
Για κάθε «δεν μπορώ» που θα σου ξεφύγει, εγώ θα έχω έτοιμη μία δόση αγάπης ενισχυμένη, για να την καρφώσω στο μπράτσο σου. Κι αν πω κάποια αδύναμη βραδιά πως «δεν αντέχω», τότε εσύ να μου θυμίσεις ότι το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο είναι ότι με αγαπάς.
Γι αυτό λοιπόν, δε θέλω να φοβηθείς στιγμή ή να λιγοψυχήσεις όσο είμαι εδώ. Η αγάπη μας έχει ωριμάσει, έχει «στρώσει χαρακτήρα» πια μέσα από τα δύσκολα και όπως σου φωνάζω κι όταν με θυμώνουν άδικα, «η αγάπη μας δε μπορεί να νικηθεί».
Στο είπα, η δική μας η αγάπη καταπίνει φωτιές στο πέρασμα της.
Συντάκτης: Αμάντα Πατσοπούλου
