Αν δεν είχαμε τους χειμώνες πώς θα χαιρόμασταν το καλοκαίρι;

Τρίτη βράδυ. Το τσάι στο ποτήρι μου όσο πάει και γίνεται πιο κρύο, το κεράκι λιώνει και το φως μου όλο και λιγοστεύει. Μα εγώ λατρεύω τους χειμώνες.Γιατί οι χειμώνες μας θυμίζουν μια μελαγχολία, που έτσι κι αλλιώς την κουβαλάμε μέσα μας. Μας θυμίζουν μια κάποια στεναχώρια, όχι απαραίτητα η οποία απορρέει από  κάπου, ούτε απαραίτητα η οποία έχει να κάνει με κάποιον άλλον άνθρωπο εκτός από εμάς.

Κι ίσως οι χειμώνες κάποτε μας θυμίζουν πως η ανάγκη μας για ευτυχία δεν εξαρτάται πάντα από το μέσα μας, κι ας λένε όλοι πως «αν νιώσουμε ευτυχισμένοι τότε θα είμαστε κιόλας». Γιατί είναι φορές που η ευτυχία μας πηγάζει από τους γύρω μας, κι ας ακούγεται κάπως ξένο και παρανοϊκό. Κι ας ακούγεται αντίθετο στο ρεύμα, κι ας ακούγεται μίζερο και λιγάκι σκοτεινό.

Και δεν είναι απαγορευτικό ούτε άξιο κρητικής αν ανήκουμε κι εμείς σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων. Ακόμη κι αν λατρεύουμε το χειμώνα, μπορεί να παρατηρούμε πως κάθε που αλλάζει ο καιρός και κάθε που κάπως πάει να ρίξει τις πρώτες βροχές, η διάθεσή μας αλλάζει ακόμη κι αν όλα στη ζωή μας πάνε καλά. Κι αυτό όχι μόνο δεν είναι άσχημα, μα είναι πανέμορφο. Γιατί;

Γιατί αν δε νιώθαμε λιγάκι μοναχικότητα το χειμώνα, κι αν δε νιώθαμε λίγο κρύο να μας διαπερνά, κι αν δεν νιώθαμε κάπως μίζεροι και σκοτεινοί, τότε πώς είναι δυνατόν να απολαμβάναμε τον ήλιο και τη ζεστασιά του; Κι αν δε νιώθαμε στο πετσί μας τη στεναχώρια, την απώλεια, την ανησυχία, τότε πώς αλλιώς θα εκτιμούσαμε τις χαρούμενες μέρες και τα όνειρά μας όταν γίνονται πραγματικότητα; Πώς θα καταφέρναμε να χαμογελάμε με τα μικρά, να χορεύαμε με φάλτσα μουσική και να βρίσκουμε το νόημα της ζωής μας σε έναν απλό κυριακάτικο καφέ;

Γιατί αν δεν είχαμε το χειμώνα, κανείς μας δε θα εκτιμούσε την άνοιξη και το πρώτο χάδι του ήλιου. Αν δεν είχαμε τη μελαγχολία που φέρνουν όλα εκείνα τα λαμπάκια τις γιορτινές μέρες, πώς θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε μια πραγματικά ευτυχισμένη μας μέρα;

Μα οι χειμώνες δεν είναι εκεί μόνο για να μας υπενθυμίζουν και να μας διδάσκουν τη διαφορά με τα καλοκαίρια και την άνοιξη, οι χειμώνες είναι εκεί για να μας θυμίζουν επίσης πως σε μια κρύα μέρα και σε ένα γκρίζο πρωινό μπορεί να βρούμε τον εαυτό μας και τελικά -για κοίτα!– όχι μόνο να τον βρούμε μα να ανακαλύψουμε πως τον γουστάρουμε κιόλας!

Και στην τελική, βρίσκω τη ζωή δραματικά μικρή και παράλογα αστεία για να μην αγαπάμε τους χειμώνες, για να μην απολαμβάνουμε τις παγωμένες μας μύτες τα απογεύματα της Τρίτης και τα θολωμένα τζάμια τα πρωινά του Σαββάτου. Γιατί κακά τα ψέματα, οι χειμώνες δεν είναι μόνο μονότονες βροχές και εξασθενημένοι οργανισμοί.

Χειμώνες είναι επίσης ζεστασιά κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Χειμώνες είναι κρύες πατούσες που βρίσκουν συντροφιά. Χειμώνες είναι παράθυρα με ολόλευκη θέα. Είναι ζεστή σοκολάτα με κανέλα και αφρόγαλα σε κάποιο μακρινό βουνό. Χειμώνες είναι ακόμη το πιο χουχουλιαστό σου ζεκετάκι. Οι χειμώνες μπορούν να γίνουν όμορφοι, φτάνει να ανακαλύψουμε εμείς πώς να τους κάνουμε αξέχαστους.

Στην Α.