Αν θέλει να σ’ αλλάξει, δε σ’ αξίζει

Κάπου είχα διαβάσει πως «αγαπώ σημαίνει χάνομαι». Και τι σημαίνει δηλαδή «χάνομαι»; Ξέρεις; Γιατί εγώ όσο κι αν το έψαξα και το σκέφτηκα κι όσο και να το στριφογύρισα στο μυαλό μου άκρη δεν έβγαλα. Ωραία, να το σπάσουμε τότε.

Χάνομαι. Χάνω τον εαυτό μου; Χάνω τις επιθυμίες μου; Υποχωρώ; Συμβιβάζομαι; Η λίστα μου είναι ατελείωτη. Το να αλλάξει κανείς εντελώς χαρακτήρα για να είναι συμβατός με τον άνθρωπό του, μου φαίνεται αστείο. Τι εννοώ να αλλάξει εντελώς χαρακτήρα; Να αλλάξει ενδιαφέροντα και συνήθειες, φίλους και παρέες, προσωπικότητα και χαρακτηριστικά που τον αντιπροσώπευαν.

Όπως, για παράδειγμα, να μη βγαίνει καθόλου απ’ το σπίτι ενώ του αρέσει να βγαίνει έξω με παρέα ή να αποξενωθεί απ’ τους φίλους του επειδή του το ζήτησε ο σύντροφός του ή ακόμη να γίνει αθλητικός τύπος ενώ ποτέ δεν τον ενδιέφεραν τα σπορ. Επίσης, μπορεί να σημαίνει να γίνει ξαφνικά λάτρης του κινέζικου φαγητού και της τζαζ μουσικής απλά και μόνο για να προσαρμοστεί στα μήκη και τα πλάτη του συντρόφου του.

Και πριν προλάβεις να αντιδράσεις, θα σου εξηγήσω αμέσως τη διαφορά των πιο πάνω με τον απλό συμβιβασμό ή τις καθημερινές –κι αναγκαίες– υποχωρήσεις. Υποχωρώ και συμβιβάζομαι σημαίνει παραμένω ο εαυτός μου με τις συνήθειες και τα κουσούρια μου, με τα γούστα μου και τις επιλογές μου, με το χαρακτήρα μου και τα ελαττώματά μου, μόνο που κάποιες φορές όλα αυτά τα παρακάμπτω ή τα ξεχνάω για λίγο έτσι ώστε να συνυπάρχω αρμονικά με τον δίπλα μου.

Αν πάρουμε τα πιο πάνω παραδείγματα, κάποιος που τρελαίνεται για παρεάκι το Σάββατο βράδυ σε μπαράκι, αλλά το ταίρι του είναι σπιτόγατος δε θα γίνει κι αυτός σπιτόγατος. Συμβιβασμός είναι κάποια Σάββατα να μένει σπίτι, κάποια να βγαίνει και κάποια να βγαίνει μαζί με το σπιτόγατο -ο συμβιβασμός δεν είναι μονομερής. Επίσης ωραία κι άγια τα σπορ, αλλά αν κάποιος δε γουστάρει, δε γουστάρει και τέλος. Υποχωρήσεις μπορεί να γίνουν κάποιες φορές για να συνοδεύσει το έτερον ήμισυ, αλλά μέχρι εκεί. Ωραίο το κινέζικο κι η τζαζ, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, παιδιά. Ο καθένας έχει τα μουσικά του γούστα και τις γευστικές του ιδιοτροπίες. Με το ζόρι δεν έμεινε κανείς σε σχέση. Κάποτε θα παραγγείλεις κινέζικο και κάποτε σουβλάκια. Αυτό είναι συμβιβασμός.

Και μη μου πετάξεις το χαρτί της αγάπης. Αν αγαπάς κάποιον αυτό δε σημαίνει να γίνεσαι ρούχο δανεικό για να του αρέσεις. Και στην τελική, αν τίποτα απ’ αυτά που είσαι δεν του αρέσει, τότε τι ακριβώς ερωτεύτηκε σε σένα; Τι ακριβώς αγάπησε; Καθένας μας έχει τον δικό του χαρακτήρα, αγαπάμε κι αγαπιόμαστε σύμφωνα με αυτόν.

Αν κάποιος ψάχνει να βρει έναν άνθρωπο ακριβώς τον ίδιο μαζί του, μπορεί κάλλιστα να κοιτάξει στον καθρέφτη του κι εκεί θα βρει τη σχέση του. Δεν υπάρχουν πανομοιότυποι άνθρωποι, μόνο άνθρωποι που είναι πιο συμβατοί μεταξύ τους και πιο πρόθυμοι για υποχωρήσεις.

Γι’ αυτό και πρώτα αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό και αυτό με τη σειρά του μας επιτρέπει να αγαπήσουμε και κάποιον άλλο. Θα συμβιβαστείς; Ναι! Θα υποχωρήσεις; Ναι! Μα δε θα γίνεις άλλος άνθρωπος για κανέναν.

Τελικά, λοιπόν, κατέληξα, «αγαπώ» δε σημαίνει «χάνομαι», δεν μπορεί να σημαίνει «χάνομαι». Όποιος αγαπά δε χάνεται ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας, ως άνθρωπος. Μάλλον ακριβώς το αντίθετο. Όποιος αγαπά ξαναγεννιέται, ανακαλύπτει νέες πτυχές του εαυτού του, του χαρακτήρα του, χωρίς να χάνει την ταυτότητά του.

«Αγαπώ» σημαίνει «τολμώ». Τολμώ να δώσω και να δοθώ, να υποχωρήσω και να συμβιβαστώ. Τολμώ να ανοιχτώ και να ανακαλύψω το σύντροφό μου. «Αγαπώ» σημαίνει «αποδέχομαι». Αποδέχομαι τον άλλο όπως είναι, χωρίς ταμπέλες και προσχήματα. «Αγαπώ» σημαίνει «προσπαθώ». Κάθε μέρα, όλη μέρα. Το να αγαπάς σημαίνει τόσα πολλά περισσότερα και σημαντικότερα απ’ το να χάνεσαι. Δε χάνεσαι, εξελίσσεσαι, δυναμώνεις, χτίζεις και γκρεμίζεις μέχρι να τα καταφέρεις.

Κι αν θα ήθελα να κρατήσεις κάτι απ’ όλα αυτά, είναι πως η αγάπη δεν είναι φυλακή. Η αγάπη είναι να είσαι ελεύθερος κι εσύ συνειδητά να επιλέγεις τη φυλακή σου.