Ο ήλιος έχει μυρωδιά, μου έλεγε η γιαγιά μου. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Πώς γίνεται, ο ήλιος, να έχει μυρωδιά; Μα όσο περνούσα ανάμεσα τα χρόνια μου κι όσο μπορούσα να στοχαστώ στα πιο βαθιά μου, κατάλαβα.
Ο ήλιος μυρίζει γιασεμί μπερδεμένο με ιώδιο κι αλμύρα, ανακατεμένο με τον γλυκάνισο του ούζου και φρεσκοστυμμένο χυμό φράουλας. Μυρίζει μεθυσμένα πρωινά και φρέσκο, ζεστό κουλούρι απ’ το μαγαζάκι πιο κάτω. Μυρίζει κυπριακό καφέ και σπιτική λεμονάδα σε μια βεράντα που την λούζουν κίτρινες και πορτοκαλιές ηλιαχτίδες.
Είναι αλήθεια πως όταν ανοίγει ο καιρός, όταν ανεβαίνει λίγο η θερμοκρασία κι όταν ο χειμώνας κάπως αρχίζει να μας αποχαιρετά, νιώθουμε όλοι λιγάκι πιο χαρούμενοι, λιγάκι πιο αισιόδοξοι. Δεν είναι μονάχα η ιδέα μας, είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Ο ήλιος βοηθά στο να αυξηθεί η σεροτονίνη στο σώμα μας. Τα χαμηλά επίπεδα αυτής της ορμόνης έχουν συνδεθεί με την κατάθλιψη, το άγχος και τον θυμό. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι επιστήμονες συνδέουν επίσης τα χαμηλά επίπεδα της ορμόνης αυτής με ημικρανίες και με παρορμητική συμπεριφορά.
Με βάση έρευνες που έγιναν, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι η μείωση του φωτός του ήλιου κι ο άσχημος καιρός μπορούν να προκαλέσουν σε υγιή άτομα την ίδια διαταραχή που έχουν άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη. Οι επιστήμονες, μετά από μελέτες οι οποίες έδειξαν πως οι ίδιοι ασθενείς έχουν αλλαγές στη συμπεριφορά τους το καλοκαίρι συγκριτικά με τον χειμώνα, ονόμασαν το φαινόμενο αυτό «εποχική συναισθηματική διαταραχή». Είναι, λοιπόν, προφανές, ότι κι από επιστημονική σκοπιά ο ήλιος και κατ’ επέκταση το καλοκαίρι από μόνα τους μπορούν να μας δημιουργήσουν πιο όμορφα, πιο αισιοδοξία συναισθήματα. Μπορούν να μας αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τα πάντα γύρω μας, τον τρόπο που αντιδρούμε σε διάφορες καταστάσεις, τον τρόπο που νιώθουμε και τι ακριβώς νιώθουμε.
Βέβαια, εννοείται πως ναι μεν ο ήλιος κι η βιολογική μας σύνθεση παίζουν ρόλο αρκετά σημαντικό, μα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλα ξεκινούν από το μέσα μας και πώς βλέπουμε εμείς τη ζωή μας. Ακόμη και την πιο ζεστή και ηλιόλουστη μέρα του χρόνου, αν εμείς αποφασίσουμε να κλείσουμε ορμητικά τα παντζούρια μας και να χαθούμε στον δικό μας κόσμο, καμία σεροτονίνη και καμία άλλη ορμόνη δε θα μας βοηθήσει να βγούμε απ’ τη την κατάσταση.
Είναι αλήθεια πως ο ήλιος εμπνέει από μόνος του αισιοδοξία κι ευτυχία, μα χρειάζεται λιγάκι και τη δική μας βοήθεια για να τα καταφέρει. Αν αποφασίσουμε εμείς να είμαστε ευτυχισμένοι, αν εμείς οι ίδιοι βάλουμε την ευτυχία μας σε μικρά κόκκινα κουτάκια, αν εμείς πάρουμε τα ηνία της ζωής και των συναισθημάτων μας τότε θα μπορέσουμε να βγούμε πιο εύκολα από μία περίοδο πιο σκοτεινή, είτε είναι καλοκαίρι είτε χειμώνας.
Κι έτσι τις προάλλες, πέρασα απ’ το σπίτι της γιαγιάς μου και είπα να την επισκεφτώ. Κι όπως καθόμασταν στο μπαλκονάκι με τον ήλιο σιγά σιγά να αποχωρεί, της είπα πως είχε δίκιο, ο ήλιος όντως μυρίζει σαν λιωμένο παγωτό μια μέρα του καλοκαιριού.
«Όχι, κορίτσι μου», μου απάντησε. «Ο ήλιος μυρίζει ελπίδα». Κι αυτό, ήταν ό, τι πιο αληθινό άκουσα.
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
