Ικανοί να πληγώσουμε και προετοιμασμένοι να πληγωθούμε

Λένε πως αν ξέρεις τον κίνδυνο, αν ξέρεις πως είναι πιθανόν κάτι να συμβεί, οτιδήποτε, είσαι προετοιμασμένος. Λένε πως αν το ξέρεις, είσαι έτοιμος. Έτοιμος να αντιμετωπίσεις, έτοιμος να δεχτείς, έτοιμος να βρεις λύση ή όχι, έτοιμος να χάσεις ή να κερδίσεις, έτοιμος να αναστατωθείς, να χάσεις το κέντρο σου, το σταθερό σου χαμένο «Χ».

Λένε ακόμη πως αν περιμένεις το λάθος χαρτί, είσαι ένα βήμα πιο κοντά στη νίκη. Κι όταν ρώτησα γιατί, μου απάντησαν πως είναι επειδή στο μυαλό σου φτιάχνεις όλα τα πιθανά σενάρια ικανά να σε στείλουν στην έξοδο, κι έτσι με τον καιρό τα επεξεργάζεσαι, τα εξουδετερώνεις ένα-ένα και γίνεσαι τότε ένας ανίκητος -σχεδόν- θαμώνας. Μα κι αν όλα αυτά είναι αλήθεια, ακόμα κι αν όλα αυτά ισχύουν, ένα είναι -σχεδόν- σίγουρο. Πως δεν ισχύουν για τα συναισθήματα.

Με βάση τα πιο πάνω, αν όλοι ξέρουμε πως είμαστε ικανοί να πληγώσουμε – και μην πεις πως δεν το ξέρουμε, όλοι είμαστε οι κακοί στην ιστορία κάποιου- τότε είμαστε προετοιμασμένοι και να πληγωθούμε. Όπα! Εγώ τουλάχιστον, ποτέ δε θα μπορούσα να προετοιμαστώ για κάτι τέτοιο.

Κι όχι μόνο να προετοιμαστώ, δε θα μπορούσα να το διανοηθώ. Δε θα μπορούσα να υπάρχω με τη σκέψη πως κάποιος που αγαπώ, πως κάποιος που έχω ψηλά, πως κάποιος που νοιάζομαι και που εκτιμώ βαθιά, θα με πληγώσει. Είναι ίσως λιγάκι παράλογο, διότι ενώ ξέρω πως εγώ θα μπορούσα να πληγώσω, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, με χίλιες διαφορετικές λέξεις, με ένα απλό νεύμα, με ένα απλό μήνυμα, με μια απλή μου έκφραση ή συμπεριφορά, δε θα μπορούσα να δω τον εαυτό μου πληγωμένο, δε αντέχω στη σκέψη να τον δω.

Κι είναι, λέω, όμορφο να το ξέρω. Να το λέω. Νιώθω περηφάνια που μπορώ και το εξωτερικεύω, που μπορώ να το περιγράφω και να το ασπάζομαι. Μα είναι στ’ αλήθεια όμορφο; Γιατί αυτό, πάει να πει πως με κάνει ευάλωτο, τρωτό. Αυτό πάει να πει πως είμαι η χαμένος σε μια παρτίδα χαρτιά. Από χέρι. Απ’ την αρχή. Αυτό μ’ αφήνει εκτεθειμένο, χωρίς πολλά-πολλά. Χωρίς άσους στο μανίκι. Χωρίς αντίκρισμα. Στην τελική, χωρίς πλάνο.

Δε θα ‘πρεπε να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό, ή θα ‘πρεπε; Κι ας πούμε ότι είμαστε λοιπόν, εκτεθειμένοι στο να πληγωθούμε, το ξέρουμε μα εν τούτοις δεν μπορούμε να το ελέγξουμε, ούτε να το κανονίσουμε, δεν μπορούμε να προετοιμαστούμε για όλες τις μεταβλητές, δεν μπορούμε να προστατέψουμε το σταθερό μας «Χ», δεν μπορούμε να έχουμε όλες τις συντεταγμένες, ε και;

Σε ρωτάω, ε και; Κι ίσως ποτέ να μη σκεφτήκαμε κάτι τόσο μικρό, κάτι τόσο απλό. Ψάχναμε να βρούμε μια περίτρανη απάντηση, μια αξιοζήλευτη λύση, μια απάντηση όνειρο. Μα δεν πιστεύω πως υπάρχει. Δεν πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει απάντηση. Γιατί αν μπορούσαμε να σχεδιάσουμε λαβύρινθους με πιθανές απαντήσεις και περίπλοκους χάρτες, τότε δε θα νιώθαμε και τόσο, δε θα λειτουργούσαμε με συναισθήματα αλλά με μαθηματικές πράξεις. Και ποιος θα ήθελε, αλήθεια, να ζει με κατευθυντήριες γραμμές; Είμαστε λοιπόν, εκτεθειμένοι στο να πληγωθούμε, στο να μας πληγώσει κάποιος που αγαπάμε με όλη μας την ψυχή. Ε, και;