Είπαμε πως δεν είμαστε αρκετοί και στο τέλος το πιστέψαμε

Να είναι κάποιος αρκετός. Να είναι δηλαδή όλα εκείνα που για σένα είναι ιδανικά, όλα εκείνα που για σένα είναι υποφερτά, χρωματισμένα όπως θα τα ‘θελες, μοιρασμένα, τακτοποιημένα. Να είναι όπως τα είχες σχεδιάσει, ονειρευτεί, φανταστεί.

Σπάνια συμβαίνει. Μα συμβαίνει. Και δεν είναι επειδή δεν κάνουμε τις σωστές επιλογές, ούτε επειδή τελείωσαν τα συμβατά άλλα μας μισά. Δεν είναι επειδή ξαφνικά ο κόσμος δεν αγαπάει πια, ούτε επειδή είναι ανάδρομος ο Ερμής. Είναι γιατί εσύ δεν έδωσες μια ευκαιρία.

Οι περισσότεροι από εμάς δε ψάξαμε ποτέ μας μέσα μας. Δεν αναρωτηθήκαμε αν αγαπάμε πρώτα εμάς, αν αντέχουμε πρώτα εμάς, αν ξέρουμε όλες τις πλευρές του ίδιου μας του εαυτού. Δε μας ένοιαξε ποτέ αν εμείς είμαστε αρκετοί για ‘μας. Αν μας αρέσουμε. Αν μας ευχαριστούμε, αν μπορούμε να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα με ‘μας, με τις σκέψεις μας, με τα θέλω μας, με τις ιδιοτροπίες και τα κουσούρια μας.

Γιατί είναι δύσκολο, αν δεν τα έχεις κάνει όλα αυτά, να βρεις κάποιον άλλο που θα σου είναι αρκετός. Με ποια κριτήρια σου είναι αρκετό το οτιδήποτε, αν δεν έψαξες πρώτα μέσα σου να τα βρεις; Ποιες είναι οι δικές σου αντοχές, για να κρίνεις και να αντισταθμίσεις τις αντοχές του δίπλα σου; Εσύ με τι χαίρεσαι, με τι λυπάσαι; Τι ονειρεύεσαι; Ποια πορεία θέλεις να έχεις εσύ, έτσι ώστε να είσαι σε θέση να δεις πόσο συμβατός είσαι με τον άλλο; Πόσο χρόνο πέρασες με ‘σένα; Ξέρεις με τι κλαις; Ξέρεις τι σε εκνευρίζει, τι σου σπάει τα νεύρα; Ποια φαγητά σ’ αρέσουν; Αν σου αρέσει να χουζουρεύεις το πρωί;

Μα στάσου λίγο. Αν δεν ξέρεις αυτά τα βασικά, τότε πώς θα μπορέσεις να χαρακτηριστείς εσύ ο ίδιος αρκετός; Κι αν δεν ξέρεις ακόμη αν είσαι αρκετός, πώς θα αποφασίσεις συνειδητά πως αυτός που επέλεξες για να είναι δίπλα σου, δεν είναι αρκετός;

Ναι, είναι δύσκολο. Πιο δύσκολο απ’ τα λόγια, πολύ πιο δύσκολο απ’ αυτές τις πέντε προτάσεις που κάθομαι σήμερα και σου γράφω. Και θέλει προσπάθεια πραγματική, προσπάθεια ειλικρινή, προσπάθεια αυθεντική για να ξέρεις -στο περίπου- ποιος είσαι. Διότι κακά τα ψέματα, στο εκατό τοις εκατό σαν να μου φαίνεται αδύνατο να φτάσουμε. Οι ρυθμοί και τα ερεθίσματά μας αλλάζουν τόσο γρήγορα, που μερικές φορές δεν είμαστε οι ίδιοι σήμερα με χθες. Μα θα ήταν όμορφο να ξέραμε τα βασικά για ‘μας· όλη μας η ζωή θα ήταν ευκολότερη αν ξέραμε τα όρια και τις ανάγκες μας.

Οι άνθρωποι γύρω μας είναι για ‘μας ό, τι τους επιτρέπουμε, ό, τι μπορούν κι ό, τι θέλουμε. Μα ο πρώτος και βασικότερος άνθρωπος που του επιτρέπουμε να ζήσει μαζί μας και να μας μάθει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κανένας δε θα μας είναι αρκετός, αν αυτός, ο ίδιος μας εαυτός δεν είναι κτήμα μας. Τίποτα και κανείς δε θα γεμίσει τα κενά μας όσο αυτός, τίποτα και κανείς δε θα μας κάνει να νιώσουμε υπέροχα όσο αυτός και σίγουρα είναι δύσκολο να βρεις κάποιον άλλο που θα σε αγαπήσει όσο αυτός. Μα είσαι αρκετός για εσένα, όχι για να έρθει μετά κάποιος άλλος να το αναγνωρίσει. Γιατί έτσι. Γιατί αξίζει την πιο βαθιά ερωτική σχέση, να την έχεις με το σώμα και το μυαλό που σε κουβαλά.