Ελκύονται κυρίως από δεσμευμένους

Απ’ όλα τα είδη παράνοιας (κι είναι πολλά) στο τριπάκι που λέγεται «σχέσεις», περισσότερο απ’ όλα με ξενερώνουν οι άνθρωποι που έλκονται μανιωδώς από δεσμευμένους. Δώσε τους ανθρώπους ελεύθερους, που ψάχνουν για σχέση, που είναι εκατό τοις εκατό διαθέσιμοι κι έτοιμοι να παραδοθούν και θα βρουν χίλιους λόγους να στους βγάλουν σκάρτους.

Λατρεμένο το απαγορευμένο, λένε, και δε θα μπορούσαν να ‘χουν παραπάνω δίκαιο. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος από μας – ή κι αν υπάρχει θα ανήκει στη μειοψηφία, φαντάζομαι– που να μην του αρέσει, έστω και στο ελάχιστο, κάτι απαγορευμένο. Ξέρει πως ο κούκλος στο απέναντι σκαμπό είναι παντρεμένος ή πως η εντυπωσιακή γυναίκα στην άλλη άκρη του μπαρ έχει δεσμό κι αυτό το μη προσβάσιμό τους τούς κάνει αυτομάτως πιο γοητευτικούς -κι αυτό είναι κοινό μυστικό όλων μας.

Άλλο, όμως, το να θαυμάζεις από μακριά κι άλλο το να αναζητάς την επιβεβαίωση και την ικανοποίησή σου με το να κυνηγάς κάποιον δεσμευμένο. Το να διεκδικείς μέχρι να καταφέρνεις ή απλά να πείθεις τον άλλο να απατήσει τη σχέση του με ‘σένα είναι μάλλον άρρωστο -για τα δικά μου γούστα, τουλάχιστον. Γιατί αυτή η μερίδα ανθρώπων, που έλκονται απ’ το ρεζερβέ, έχει την ανάγκη να νιώσει ότι ο απέναντι όχι μόνο γουστάρει την πάρτη τους ενώ είναι σε μια σχέση –ευτυχισμένη ή μη δεν έχει καμία σημασία–, αλλά είναι τέτοια η επιρροή τους που απατάει κιόλας για χάρη τους.

Νιώθουν μια δύναμη, μια υπεροχή, πως έχουν το πάνω χέρι, πως μπορούν να αποκτήσουν ό,τι θελήσουν -ακόμη κι αυτά που δεν έπρεπε να αγγίξουν! Πως ακόμη και κάποιος που έχει σχέση, άφησε για λίγο το ταίρι του (την επιλογή το δηλαδή) στο περιθώριο για χατίρι τους.

Ίσως να απατήθηκαν στο παρελθόν κι έτσι να αποφάσισαν να μπουν σε έναν φαύλο κύκλο εκδίκησης, βάζοντας άλλους στη θέση τους. Ίσως πάλι αυτός να ‘ναι ο μόνος εγγυημένος γι’ αυτούς τρόπος να καθησυχάσουν το φόβο δέσμευσής τους, αφού ο άλλος έχει ήδη ταίρι και λογικά δε θα τους πιέσει για σχέση.

Προφανώς, αν κάποιος ψάχνει να βρει τον θιγμένο του εγωισμό και τον χαμένο του δυναμισμό σε ένα σώμα δανεικό, σε ένα μυαλό συγχυσμένο και σε μια καρδιά μοιρασμένη, τότε μάλλον του λείπουν πολλά περισσότερα απ’ τον εγωισμό και το δυναμισμό που ψάχνει κι αφετέρου γιατί όλο αυτό βγάζει μια σαπίλα, μια κακομαθημένη αίσθηση αφού θέλει ό,τι δεν μπορεί να έχει, μια ζήλια και μια χαιρεκακία, μια χαμηλή ποιότητα ανθρώπου.

Ίσως του λείπουν αξιοπρέπεια, σεβασμός κι εκτίμηση, κυρίως προς τον εαυτό του κι ύστερα απέναντι στους άλλους, αφού η συμπεριφορά του πρώτα τον ίδιο δεν τιμά. Ξέρεις τι θα απαντήσει ένας τέτοιος άνθρωπος αν κάνεις να τον κατηγορήσεις; Πως δε φταίει. Πως ο άλλος το προκάλεσε, και τι τον νοιάζει αν έχει σχέση αν δε ενδιαφέρει τον ίδιο; Κι ως ένα βαθμό δεν έχουν εντελώς άδικο, μιας κι η ευθύνη είναι μοιρασμένη.

Πώς νιώθει, όμως, που έρχεται δεύτερος; Που εξαιτίας του ένας άλλος άνθρωπος εκεί έξω εξαπατάται, δεν αντέχει τον εαυτό του, δεν κοιμάται τα βράδια -ή, ακόμη χειρότερα, έχει μαύρα μεσάνυχτα; Πώς νιώθει που για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, πάτησε πάνω στο εγώ κάποιου άλλου; Δεν είναι τέτοια τα «εγώ» μας, όμως. Δεν ανεβαίνουν και δεν εξελίσσονται με τέτοιες πράξεις. Δε θα επιβιώσουν ποτέ. Η ικανοποίηση θα κρατήσει όσο κρατήσει κι η πράξη, κι ύστερα ξανά απ’ την αρχή.

Μην είστε δεύτεροι, λοιπόν. Μη θέλετε να γίνεστε η ζωή κάποιου που έχει ήδη ζωή. Κι αν στην αρχή δε φαίνεται, είναι γεγονός πως καταστρέφετε και τη δική σας ψυχή και του απέναντι  -α, και κάποιου τρίτου που μάλλον ξεχάσατε πως υπάρχει.

Δεν παίζουμε σε χολιγουντιανή ταινία, η ζωή έχει τη συνήθεια να επιστρέφει συμπεριφορές. Αγόρασε μια πάστα για το εγώ σου, όχι τη μισή ζωή κάποιου άλλου!