Η διαφορά ηλικίας δε θα 'πρεπε να ενοχλεί κανέναν

Προσωπικά, δεν τραβάω κανένα απόλυτος ζόρι σε ό,τι έχει να κάνει με θέματα ηλικίας. Κοινώς, σκασίλα μου. Αν εσύ, πραγματικά, γουστάρεις να είσαι με κάποιον μικρότερο ή μεγαλύτερο, εμένα τι λόγος μου πέφτει; Γενικά, κρατάω αυτή τη στάση ζωής. Αν εσένα σε κάνει ευτυχισμένο, εγώ γιατί να μπλέκομαι;

Αν ξυπνάς το πρωί με χαμόγελο, αν δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτε άλλο όλη μέρα, αν η καρδιά σου πάει να σπάσει κάθε φορά που θα ειδωθείτε, αν το στομάχι σου δένεται κόμπο κάθε φορά που τσακώνεστε, αν δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν, τότε εγώ πάω πάσο.

Η ηλικία μας είναι ένας απλός αριθμός. Σαν το νούμερο του τζιν σου ή σαν τα εκατοστά του ύψους σου. Ένας αριθμός σαν όλους τους άλλους. Δεν προσδιορίζει την ωριμότητα ούτε την ειλικρίνεια, δεν προσδίδει την αλήθεια σου και –προς Θεού– δεν αποκαλύπτει πόσο καλός σύντροφος είσαι. Δηλαδή, το 27 δεν είναι καλύτερο απ’ το 47. Ούτε το 31 απ’ το 21. Όλα είναι σχετικά. Και στην τελική, αν η ηλικία ήταν ό,τι χρειαζόμασταν για να ζυγίσουμε έναν άνθρωπο, θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι, δε θα ήμασταν;  Κι αν οι άνθρωποι ήταν τόσο απλό να ταιριάζουν μ’ έναν αριθμό, τότε ο κόσμος θα ήταν ομορφότερος, δε θα ήταν;

Όμως ο κόσμος είναι πολύπλοκος -και μην ακούς εκείνους που λένε ότι είναι απλός. Δεν είναι. Κι ειδικά οι άνθρωποι. Χρειάζεται γερό στομάχι για να βρεις τον άνθρωπό σου. Κι αν νομίζεις ότι τον βρήκες στο πρόσωπο κάποιου μεγαλύτερου ή μικρότερου από ‘σένα, μη σκεφτείς λεπτό τι θα πει ο κόσμος. Ο κόσμος δεν έχει τι να κάνει. Γι’ αυτό ασχολείται μαζί σου.

Μόνο μια μικρή αντίρρηση έχω, ρε ‘συ. Αν είσαι μ’ αυτόν τον κάποιον για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός από έρωτα, μου τη δίνεις ανεξήγητα πολύ! Αν κρύβεις ένα κίνητρο πίσω απ’ τις κινήσεις σου, αν τα κάνεις όλα για ένα σκοπό, τότε, ναι, θα έχω άποψη και θα την πω! Αν, για παράδειγμα, αυτός ο κάποιος δεν ξέρει τι έχει κι εσύ φλερτάρεις με την ιδέα να γίνεις η επόμενη κοσμική πλούσια γκόμενα ή ο επόμενος μεγαλοπιασμένος νεόπλουτος με σκάφος και διακοπές στο Νιου Γιορκ, στρίβε απ’ την πόρτα μου και μη μου πολυμιλάς.

Δεν είμαι απόλυτη, μόνο που πιστεύω πως από τέτοιου είδους άτομα, κάτι λείπει. Τσίπα, ας πούμε! Δε με πειράζει και δεν ασχολούμαι. Απλώς, όταν μου δίνεται η ευκαιρία και θα κρίνω και θα κράξω. Επειδή το θεωρώ ανήθικο και λίγο, κάπως, σιχαμένο.

Αμαυρώνεις ένα συναίσθημα τόσο όμορφο κι αγνό, αυτό του έρωτα, με τη μιζέρια και την απληστία σου. Συγχύζεις το δικό σου αυτοσκοπό με την αγάπη και το δόσιμο. Ξεχνάς και βάζεις στην άκρη τα συναισθήματα, γιατί; Για ένα χρυσό ρολόι ή για ένα ακριβό αυτοκίνητο; Μπράβο κι εις ανώτερα! Αυτό μεταφράζεται σε αθεράπευτη έλλειψη αυτοεκτίμησης και ρηχότητα χαρακτήρα. Κοιμάσαι και ξυπνάς μ’ έναν άνθρωπο και περιμένεις τι; Ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι που θα σε πάει και ποιο το επόμενο δώρο; Στο ‘χω ξαναπεί, οι άνθρωποι είναι ολόκληροι από μόνοι τους, αν περιμένεις από κάποιον άλλο να σου γεμίσει τα δικά σου κενά και τις δικές σου ανάγκες, τότε ψάξε βρες πού κάνεις λάθος.

Θα μου πεις «ζωή δική σου, ό,τι θέλεις κάνεις κι όπως θέλεις την ξοδεύεις». Δεκτό! Εγώ το μόνο που σου λέω είναι πως είσαι τρομακτικά λίγος που μπορείς να παραγκωνίζεις τον ίδιο τον έρωτα για μερικά ευρώ. Όλοι μας είμαστε οι επιλογές μας και κρινόμαστε γι’ αυτές, είτε το θέλουμε είτε όχι. Μα σημασία δεν έχει τι θα πει ο καθένας για τις επιλογές μας, αυτό που πραγματικά μετράει είναι να τα έχουμε εμείς καλά με το μέσα μας, με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αν, λοιπόν, εσύ τα ‘χεις καλά με το μέσα σου με την επιλογή σου αυτή, τότε ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα!