Μόνο εσύ ξέρεις τις αντοχές σου

Εσύ, που σηκώνεις το χέρι χωρίς να σκέφτεσαι. Εσύ, που με τόσο θράσος εισβάλλεις στην ψυχή και το σώμα κάποιου άλλου. Εσύ, που τόσο βίαια προσπαθείς να κερδίσεις κάτι. Εσύ, που ίσως να ψάχνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου σ’ εκείνο το χαστούκι. Εσύ, που ίσως νομίζεις ότι βρίσκεις τη δύναμή σου σ’ ένα πρόσωπο γεμάτο μώλωπες. Εσύ, που θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Εσύ, που εκμεταλλεύεσαι, που αλλάζεις γνώμη κάθε μέρα, που ακουμπάς, αλλά δεν αγγίζεις, που χτυπάς, που μεταμορφώνεσαι, που πείθεις, που συνεχίζεις, που δε νιώθεις τύψεις, που φοβίζεις. Εσύ, που υποτίθεται αγαπάς, που υποτίθεται νοιάζεσαι και που υποτίθεται απολογείσαι. Εσύ, που νομίζεις πως η δύναμη της γροθιάς σου είναι μεγαλύτερη απ’ τη δύναμη της ψυχής.

Μάθε, λοιπόν, πως η θέληση κι η τόλμη έχουν τη δύναμη να κινάνε βουνά και να γκρεμίζουν τοίχους. Μάθε πως οι άνθρωποι δε μετριούνται με το πόσα σημάδια μπορούν να αφήσουν στο σώμα κάποιου, αλλά με το πόσα χαμόγελα του χαρίζουν. Μάθε πως δεν είσαι δυνατός, είσαι γελοίος, γιατί νομίζεις ότι μπορείς να τσακίσεις κάποιον, όμως τον κάνεις πιο δυνατό.

Μάθε ότι δεν ξέρεις να αγαπάς. Μάθε ότι οι συγγνώμες μετράνε μόνο όταν τα χείλη που τις λένε τις εννοούν.  Μάθε ότι δεν πρόκειται να βρεις κανένα κρυμμένο σθένος στα χαστούκια σου. Μάθε ότι οι άνθρωποι δεν εκμεταλλεύονται ό,τι αγαπούν. Μάθε ότι οι μώλωπες ξεθωριάζουν, οι μνήμες ποτέ. Μάθε ότι παίρνεις μόνο ό,τι αξίζεις σ’ αυτή τη ζωή -και κάνε μόνος σου τα μαθηματικά. Και για φαντάσου! Πόσο λίγος και μικρός φαίνεσαι τώρα, εσύ που μετράς την αγάπη με γροθιές αντί με αγκαλιές.

Κι εσύ, που κάθε βράδυ πας για ύπνο αγκαλιά με το φόβο. Εσύ, που δεν ξέρεις αν θα ξυπνήσεις με κατακόκκινα μάγουλα και πρησμένα μάτια. Μόνο εσύ ξέρεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Μόνο εσύ ξέρεις τις αντοχές σου. Μόνο εσύ ξέρεις γιατί μένεις ή γιατί φεύγεις. Εσύ που αντέχεις. Εσύ, που ενώ έπεσες χιλιάδες φορές, είσαι ακόμη εδώ. Εσύ, που ξέρεις τι σημαίνει κουράγιο. Εσύ, που είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρω. Εσύ, που μες στα δυο σου μάτια κρύβεται όλη η δύναμη του κόσμου. Εσύ, που ακόμη προσπαθείς. Εσύ που δε λυγίζεις. Εσύ, που εγώ σε θαυμάζω.

Μάθε, λοιπόν, πως όταν το αποφασίσεις εσύ, μπορείς να φύγεις. Μάθε ότι μπορείς να μιλήσεις. Μάθε ότι, όταν θέλεις, μπορείς να το τελειώσεις. Μάθε ότι τα όνειρά μας τα φτιάχνουμε εμείς. Μάθε ότι κανένας δεν μπορεί να σε κρίνει. Μάθε ότι το κλειδί του μυαλού σου το κρατάς μόνο εσύ. Μάθε ότι η αγάπη δε μοιάζει με τρόμο, μοιάζει με άνοιξη. Μάθε ότι αξίζεις τα καλύτερα. Μάθε ότι σέβομαι τους λόγους σου. Μάθε επίσης ότι όποιος κι αν είσαι, είσαι ξεχωριστός.

Είναι απίστευτο πόση πολλή δύναμη κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους. Απίστευτο πως σε μια μικρή στιγμούλα μπορούν να τα γκρεμίσουν όλα και να τα χτίσουν ξανά. Απίστευτο πως μπορούν να κάνουν υπομονή χρόνια ολόκληρα.

Είναι ακόμη πιο απίστευτο πως οι άνθρωποι μπορούν να μη μοιάζουν πλέον τόσο άνθρωποι. Να χτυπούν και να μειώνουν, να πατούν και να βρίζουν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ορκίζονταν παντοτινή αγάπη. Μόνο που η αγάπη τους κάπου, κάπως, χάθηκε ή άλλαξε μορφή.

Η βία, ειδικά όταν αυτός που την ασκεί ισχυρίζεται ότι αγαπά, είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του. Είναι ζήτημα λεπτό και σε κάθε περίπτωση διαφορετικό. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι κάτι που αφορά και μένα και σένα και τον καθένα. Αφενός γιατί συμβαίνει γύρω μας κι αφετέρου γατί, αν έχεις έστω και λίγη κοινωνική συνείδηση, δεν μπορείς να μην ταραχτείς όταν ακούς κάτι τέτοιο. Όχι μόνο να ταραχτείς, να λυγίσεις, να τρομάξεις.