Μου φτάνει να γελάς

Και τι δε θα ‘δινα για να σε βλέπω να χαμογελάς. Έστω κι αν αυτό σου το χαμόγελο κρατήσει δευτερόλεπτα. Όλα θα τα έδινα. Για ‘σένα θα τα έκανα όλα.

Για να δω στο βλέμμα σου ξανά εκείνη τη σπιρτάδα, εκείνη τη λαχτάρα και τον πόθο για ζωή. Για να δω ξανά τον έρωτα και τη γαλήνη στα μάτια σου. Να τα δω να γυαλίζουν όπως πριν. Να παρατηρώ τις κόρες τους να μικραίνουν και να μεγαλώνουν, να τα βλέπω να αλλάζουν χρώματα στο φως σαν χαμαιλέοντες, να γίνονται άλλοτε πιο καστανά κι άλλοτε πιο χρυσαφιά.

Τι δε θα ‘δινα για να δω τις γραμμούλες στις άκρες των χειλιών σου να ανασταίνονται. Να τις δω να χορεύουν με κάτι αστείο που είπα. Να δω τα χείλη σου να σχηματίζουν εκείνη την όμορφη καμπύλη που εδώ και λίγο καιρό σαν να ξέχασα πώς μοιάζει. Μα ακόμα κι αν έχει θολώσει πια η μνήμη τους, είμαι ακόμη σίγουρη πως δεν υπάρχει πιο όμορφη καμπύλη απ’ αυτήν των χειλιών σου.

Όλα θα τα έδινα για να δω ξανά την ομορφιά σου όταν γελάς. Περίεργη ομορφιά έχεις, στο είπα ξανά χιλιάδες φορές. Μια ενέργεια εκπέμπεις περίεργη, πιο γεμάτη, πιο ζωντανή. Όταν δε γελάς κι όταν δε μιλάς, κι όταν είναι όλα γύρω σου μίζερα και σκοτεινά, σκοταδιάζεις κι εσύ. Πώς να στο πω; Αλλάζεις. Όλο σου το είναι αλλάζει όταν γελάς.

Δε με πειράζει αν θα γελάς πέντε ή δέκα φορές τη μέρα, μου φτάνει να γελάς. Ή να χαμογελάς έστω. Ό,τι σου φαίνεται πιο εύκολο. Ξέρεις πόσα απ’ αυτά που έχω θα αντάλλαζα για να σε δω έστω μία φορά να με κοιτάζεις με εκείνα τα μεγάλα σου μάτια όλο ζωή κι αγάπη; Νομίζω τα πάντα γι’ αυτή τη θέα.

Να γελάς, εαυτέ μου. Γιατί ξέχασα πώς είναι να σε βλέπω να γελάς. Άλλαξαν οι καιροί και πια δε φτάνει να το λες, πρέπει και να το κάνεις. Και κανένας δεν πρόκειται ποτέ να δώσει τόσα, όσα θα δώσεις εσύ για να σε βλέπεις να χαμογελάς. Υπάρχουν γύρω άνθρωποι που σ’ αγαπάνε. Ναι. Υπάρχουν. Μα κανένας τους δεν υποφέρει περισσότερο από σένα όταν σε βλέπεις να πονάς. Και κανένας δε θα σου δώσει ποτέ τόσα πολλά για να δει την καμπύλη στα χείλη σου. Κανένας δε θα είναι πρόθυμος να δώσει τόσα, για μια τόση δα καμπύλη. Και ξέρεις; Δεν είναι η καμπύλη, άσ’ την αυτήν. Ξέχασέ την. Είναι το μέσα σου, η ψυχή σου, που ξέρω πως όταν δε γελά, σπάει. Δεν αντέχω να την νιώθω έτσι.

Γι’ αυτό θα σου τα έδινα όλα. Θα κατέστρεφα τα πάντα και θα τα έχτιζα ξανά απ’ την αρχή για να σε βλέπω να γελάς. Θα έτρεχα μακριά αν το ήθελες, θα άλλαζα πορείες και θα γεφύρωνα τα αγεφύρωτα. Θα έκανα δυνατά όλα όσα θεωρείς εσύ αδύνατα. Μόνο να γελάς. Σε όλα τα δύσκολα και σε όλα τα άσχημα να γελάς. Στα εύκολα και τα όμορφα όλοι γελάνε. Μα εγώ θέλω να σε βλέπω να γελάς ακόμα κι όταν όλα γύρω σου καταστρέφονται. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ ξέρεις πως ακόμη κι αν όλα διαλύονται, θα τα φτιάξεις ομορφότερα απ’ ό,τι ήταν πριν την καταστροφή.