Ο έρωτας σφραγίζεται στην εξομολόγηση του πρώτου μυστικού

Αναρωτήθηκες ποτέ σου σε ποια στιγμή γεννιέται ο έρωτας; Κάποιοι λένε πως οι άνθρωποι είναι δυνατόν να ερωτευτούν κι απ’ την πρώτη ματιά. Άλλοι πως ερωτευόμαστε όταν αρχίζουμε να μαθαίνουμε τον απέναντι. Κι άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως ο έρωτας έρχεται σταδιακά και με το χρόνο∙ ναι μεν υπάρχει έλξη στην αρχή αλλά όχι έρωτας.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που λένε πως ερωτευόμαστε κάποιον όταν του αποκαλύψουμε το πρώτο μας μεγάλο μυστικό. Τη στιγμή που παραδινόμαστε κι αφηνόμαστε, ανοίγοντας τα χαρτιά μας, ξεχνώντας τις άμυνές μας πίσω, αποκαλύπτοντάς τους ένα κομμάτι πολύ δικό μας. Εκείνη τη στιγμή που (ακόμη κι αν δεν είμαστε σίγουροι) απλώνουμε μπροστά του ένα δείγμα απ’ την ψυχή μας, εκείνη την ίδια στιγμή τον ερωτευόμαστε.

Τα πολύ προσωπικά μας, πολύ δικά μας γεγονότα και καταστάσεις λέγονται «μυστικά» και «πολύ δικά μας» ακριβώς γιατί δεν είναι τα πρώτα πράγματα που θα αποκαλύψουμε σε ένα ραντεβού, ούτε αυτά που θα επιλέξουμε να πούμε στην παρέα. Τα λέμε σ’ αυτούς που θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους, είτε αυτοί ονομάζονται φίλοι, είτε οικογένεια, είτε σύντροφος, είτε συγγενείς, είτε ακόμα και μόνο στον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, που επιλέγουμε να μοιραστούμε αυτά τα μυστικά, δεν είναι τυχαίοι, σημαίνουν πολλά για μας κι εξομολογώντας τους τα κρυφά κομμάτια μας αυτομάτως σημαίνουν ακόμη περισσότερα. Ένας παράγοντας που παίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτή μας την αποκάλυψη είναι το ένστικτο. Νιώθουμε ή κάτι μας τραβάει να πούμε τις βαθιές αλήθειες μας στα συγκεκριμένα άτομα. Κάτι μας βγάζουν, ίσως μια καλοσύνη, μια εχεμύθεια, μια ωριμότητα, μια δίψα για ανθρωπιά και μια κάποια είδους αγάπη.

Εννοείται πως συχνά-πυκνά αυτό το ένστικτο μας βάζει σε μπελάδες, γιατί υπάρχουν φορές που κάνει λάθος, που μεταφράζουμε τη διαίσθησή μας λάθος. Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι που εμπιστευόμασταν αποδείχτηκαν σκάρτοι κι ανάξιοι των προσδοκιών μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να εμπιστευόμαστε ή να ανοίγουμε την ψυχή μας στους ανθρώπους.

Αν, λοιπόν, νιώσουμε πως στο απέναντι σκαμπό του μπαρ κάθεται κάποιος που μας βγάζει αυτή την καλοσύνη και μας καλεί να του δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό, γυμνό χωρίς τα περιτυλίγματα που τον κάνουν να φαίνεται φαντασμαγορικός, τότε μάλλον αυτό είναι ένα σημάδι έρωτα. Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, ένα μέρος του έρωτα είναι να βλέπεις μέσα στα μάτια του συντρόφου σου την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη, να ξέρεις πως ό,τι και να του πεις για σένα θα σε ακούσει με προσοχή, θα σε συμβουλέψει ή απλά θα σου κρατήσει το χέρι.

Αν ποτέ κάποιος σε κάνει να νιώσεις όλα αυτά τα όμορφα σκιρτήματα, μη σκεφτείς λεπτό πως μπορεί και να κάνεις λάθος. Ναι, μπορεί και να πέφτεις έξω. Αυτή είναι μία πιθανότητα, μα είναι κρίμα να χαλάμε τις ζωές μας βασισμένοι στις πιθανότητες. Κι αν πέσεις έξω, τι; Δεν είσαι εσύ που χάνεις αλλά αυτοί εσένα. Εσένα που είδες στα μάτια τους μια σπίθα έρωτα, εσένα που απογοητεύτηκες κι εσένα που ανοίχτηκες.

Κι αν όμως δεν πέσεις τελικά έξω; Αν η σπίθα έρωτα γίνει ολόκληρη φωτιά; Αν όλα αυτά που ένιωσες εκείνη τη στιγμή που άνοιξες όλα σου τα χαρτιά στο τραπέζι σας τα ένιωσε κι ο απέναντι;

Ο έρωτας, να ξέρεις, είναι τζόγος. All in ή πάσο. Διάλεξε.