Οι έρωτες που μας σημάδεψαν μας άλλαξαν

Οι έρωτες σημαδεύουν, ξέρεις. Όχι όλοι. Ούτε οι περισσότεροι. Μα είναι κι εκείνοι οι ελάχιστοι, εκείνοι οι σπάνιοι, εκείνοι οι ξεχωριστοί, εκείνοι που σ’ αλλάζουν, που σε φτιάχνουν, που σε μπερδεύουν, που σ’ αποσυντονίζουν, που σου αλλάζουν την τροχιά σου, που σου αφήνουν ένα σημάδι ανεξίτηλο, ένα σημάδι να το θυμάσαι για πάντα.

Μετά από ένα μεγάλο έρωτα, λοιπόν, δεν μπορείς να ‘σαι ο ίδιος. Απ’ τη μία είσαι για πάντα σημαδεμένος από αυτό το υπέροχο που έζησες –όπως κι αν έληξε–, μα απ’ την άλλη σε αλλάζει με τρόπους που σε διαμορφώνουν πια αλλιώς ως άνθρωπο, ως χαρακτήρα.

Είναι ίσως απίθανο –μάλλον ακατόρθωτο– να μην αλλάξεις, αν βιώσεις κάτι βαθύ, κάτι μεγάλο, κάτι πέρα από ‘σένα. Μαθαίνεις τον εαυτό σου, τις ανοχές σου και τις αντοχές σου, τον εγωισμό σου, τις υποκριτικές σου ικανότητες. Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τα σκοτάδια σου, τις μοναχικές σου νύχτες. Μαθαίνεις το πώς μπορείς να κλειδώνεις όλον τον υπόλοιπο κόσμο έξω και να κρατάς μέσα μόνο το αντικείμενο του πόθου σου. Μαθαίνεις να αγαπάς, να νιώθεις, να δίνεσαι, να χαρίζεις όλα όσα έχεις, χωρίς να περιμένεις τίποτα πίσω. Μαθαίνεις να μοιράζεσαι, να τα κόβεις όλα στα δύο. Να ανασαίνεις για δύο, μαθαίνεις την καρδιά σου να χτυπά και για κάποιον άλλον μαζί, να στέλνει αίμα και γι’ αυτόν, να νοιάζεται αν ο άλλος έχει αρκετό οξυγόνο. Μαθαίνεις να ανησυχείς, να ακούς, να μιλάς, να εξωτερικεύεσαι, να ζηλεύεις, να περιμένεις.

Μα πάνω απ’ όλα μαθαίνεις με ποιον μπορείς να συνυπάρξεις. Μαθαίνεις αν ο απέναντι είναι πράγματι αυτό που έψαχνες. Κι οι μεγάλοι έρωτες έχουν αυτό το ένα ελάττωμα, σε μαθαίνουν να πονάς. Να πονάς αν, τελικά, δεν ήταν όντως ο άνθρωπός σου, και τώρα πρέπει να τον ψάξεις αλλού. Κι όταν πονάς, αλλάζεις. Όταν πονάς διχάζεσαι, όταν πονάς αναγκάζεσαι. Αναγκάζεσαι να αναζητήσεις κάτι άλλο, αναγκάζεσαι να εξελιχτείς, να γίνεις καλύτερος, αναγκάζεσαι να αποδεχτείς την ήττα σου, αναγκάζεσαι να βρεις το άλλο σου μισό. Αναγκάζεσαι, στην τελική, να ζήσεις.

Και τα καταφέρνεις. Μια χαρά. Και, πράγματι, είσαι καλύτερος από πριν. Αντιμετωπίζεις πια καταστάσεις αλλιώτικα, ίσως με μεγαλύτερη υπομονή, ίσως με λιγότερη ανοχή. Αλλάζεις χαρακτήρα προς το συμφέρον σου. Δεν αλλάζεις μάσκες, τις πετάς. Δεν τις χρειάζεσαι. Παύεις να πιστεύεις πως όλες οι σχέσεις πρέπει πάση θυσία να λειτουργήσουν. Αναγνωρίζεις τους ομοίους σου ευκολότερα, χωρίς να ξοδεύεσαι. Ξέρεις τι θέλεις, ξέρεις τι ζητάς. Λες τα «σ’ αγαπώ» σου συνειδητοποιημένα.

Και κάπως έτσι, μετά από ένα μεγάλο έρωτα, έρχεται ένας έρωτας που δεν περίμενες ποτέ ότι θα ζούσες. Έρχεται ένας έρωτας για ‘σένα, ένας έρωτας φτιαγμένος στα δικά σου μέτρα και μόνο. Ένας έρωτας που δε χρειάζεται να σ’ αλλάξει, ούτε να σε ταιριάξει. Ένας έρωτας που κυλάει εύκολα, αβίαστα. Ένας έρωτας που δεν πρέπει να κάνεις υπομονή, ούτε να προσέχεις τα λόγια σου μαζί του, που δε σιωπάς, που δεν αντιστέκεσαι, που γελάς και τολμάς, που ακούς κι ακούγεσαι, που είσαι ο εαυτός σου κι αυτό είναι αρκετό.

Θα είναι ένας έρωτας που –σίγουρα– περίμενες, μα δεν πίστευες ποτέ πως υπάρχει. Κι όμως. Υπάρχει.