Λατρεύω τα καλοκαιριάτικα δειλινά με σπιτική λεμονάδα στο μπαλκόνι. Με την κολλητή μου στο απέναντι καναπεδάκι να γελάμε μέχρι δακρύων κι απέναντί μας ο ουρανός να βάφεται άλλοτε πορτοκαλί κι άλλοτε μοβ. Όμως, το λατρεύω ακόμα πιο πολύ όταν είναι κι η μαμά της μαζί μας και μας δίνει αυτές τις γλυκές, μαμαδίστικες συμβουλές.
Δε συμμερίζομαι τις απόψεις του τύπου «οι μαμάδες πρέπει να παραμένουν μόνο μαμάδες». Δεν είπε κανείς ότι χάνουν το ρόλο τους ως μάνες. Αυτός ο ρόλος είναι ένας και μοναδικός και δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Όμως, είναι τόσο όμορφο να βλέπεις το ρόλο αυτό να αλλάζει μορφές κι υποστάσεις, να παίρνει άλλα σχήματα και να δημιουργεί τόσα καινούρια συναισθήματα. Μπορούν οι μαμάδες να μεταμορφωθούν σε φίλες, συμβουλάτορες στα δύσκολα, στιλίστες για το πρώτο ραντεβού, ψυχολόγοι σ’ έναν ξαφνικό χωρισμό. Μπορούν να είναι τα πάντα, όσα «πάντα» τους επιτρέπεις εσύ. Πόσο μάλλον οι μαμάδες των φίλων σου!
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να τους αποκαλύψεις από φόβο μη σ’ αρχίσουν στις γρήγορες, ξέρεις πως θα γελάσουν με τη χαρά σου και θα σου δώσουν όσο πιο ειλικρινείς συμβουλές μπορούν. Θα πουν την άποψή τους χωρίς υπεκφυγές και θα σε τρολάρουν για το «in» new jacket που σου πέφτει λίγα μεγέθη μεγαλύτερο. Θα σου δώσουν τη βοήθειά τους σαν να ήσουν κι εσύ παιδί τους, θα σου σκουπίσουν τα δάκρυα και θα σου πουν να μην ξεχνάς πόση δύναμη κουβαλάς, θα σε συγχαρούν για το πτυχίο και θα ενδιαφερθούν για το καινούριο αμόρε. Θα σου πουν στα ίσα ότι κάποιος δεν είναι για ‘σένα, ότι δεν του αξίζεις και θα σε μαλώσουν όταν ξεφεύγεις απ’ τα όρια.
Μα θα τις έχεις και σύμμαχο όταν προσπαθείς να λογικέψεις το παιδί τους κι αυτό δε σ’ ακούει με τίποτα. Θα γελάσουν με τ’ αστεία σου και θα θέλουν για λίγο να βρεθούν πίσω στην ηλικία σου. Θα δεις στα μάτια τους όσα πέρασαν και θα ακούσεις με προσοχή όσα έχουν να πουν. Και σου το υπογράφω πως για μια στιγμή θα διακρίνεις τη νοσταλγία τους να ήταν ξανά στη θέση σου και να ζουν όσα ζεις. Μα το αμέσως επόμενο λεπτό θα δεις και την ανάγκη τους να σε βοηθήσουν και να σταθούν σαν βράχος δίπλα σου. Για ‘μένα οι μαμάδες αυτές είναι ευλογία. Κι είμαστε τυχεροί όσοι μπορούμε να τις γνωρίσουμε.
Μα είναι και κάποιοι που θα τρέξουν να πουν πως δε γίνεται να είσαι φίλος με μάνα και παιδί ταυτόχρονα. Ότι δε συμβαδίζουν οι ηλικίες, θα πουν κι ότι θα υπάρχουν αντιζηλίες. Μάλλον δεν έχουν ιδέα από αληθινές κι ουσιαστικές φιλίες, εγώ αυτό λέω. Να βλέπουν και λίγο τον εαυτό τους, λέω, και να κοιτάξουν να ξεσκονίζουν πού και πού την ψυχή τους απ’ αυτά τα δόλια συναισθήματα. Καμία αντιζηλία και κανένα πρόβλημα ηλικίας! Ίσα-ίσα που γελάμε με τις συνήθειες της κάθε ηλικίας, σκεφτόμαστε πώς θα είμαστε στο μέλλον και κάνουμε όνειρα.
Μαθαίνουμε να εκτιμάμε ό,τι έχουμε, να σεβόμαστε τις απόψεις των μεγαλύτερων και να παίρνουμε παραδείγματα. Κι εκείνες οι μαμάδες με τη σειρά τους, αναπολούν τα παλιά και χαίρονται να μας χαράζουν πορεία, να μας διδάσκουν και να μας δείχνουν τα λάθη μας. Δεν έχουν ιδέα τι χάνουν όσοι μας κράζουν!
Θα ‘θελα, λοιπόν, να ‘ταν καλοκαίρι και να κάθομαι στα ψάθινα καναπεδάκια. Μ’ ένα ποτήρι παγωμένη λεμονάδα στο χέρι και μ’ ένα μυαλό να ταξιδεύει. Με την κολλητή μου να μιλάει στο τηλέφωνο και παράλληλα να φτιάχνει τα μαλλιά της. Και ξαφνικά ν’ ακούω από μέσα τη φωνή της μαμάς της να μου φωνάζει πως τα ποπκορν είναι έτοιμα κι η ταινία αρχίζει.
Γιατί εκείνη μοναχά η στιγμή μου είναι αρκετή για να πω ότι η ζωή μας γίνεται ομορφότερη αν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους σαν αυτούς.
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
