Οι πιο αληθινοί έρωτες είναι οι εφηβικοί

Θυμάμαι όταν ήμουν 18 πόσο πολύ ερωτεύτηκα, πώς χτυπούσε η καρδιά μου όταν ήταν να συναντήσω εκείνο το πρόσωπο. Μάλλον δε χτυπούσε, σταματούσε! Θυμάμαι κι όταν μ’ αγκάλιαζε κι όταν με φιλούσε. Καλά, στο φιλί έχανα τα λόγια μου, μαζί και τα λογικά μου. Στιγμές τόσο όμορφες που δεν αποτυπώνονται σε περιγραφές, τις έχω στο μυαλό μου τόσο έντονα σαν να τις ζούσε άλλος για μένα.

Και τώρα, περίπου έξι χρόνια μετά αγαπάω συγκρατημένα κι ερωτεύομαι με χρονοδιαγράμματα. Σκέφτομαι να φιλήσω δημόσια και θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες των συναντήσεών μου. Δε χάνει πια χτύπους η καρδιά μου, μάλλον μετά την εφηβεία απαγορεύεται να χάνονται οι χτύποι. Δεν είναι ότι δεν ερωτεύομαι, αλλά σίγουρα η ένταση κι η λαχτάρα διαφέρει απ’ αυτήν των 18.

Γιατί όμως οι εφηβικοί μας έρωτες είναι πιο γεμάτοι και πιο απόλυτοι; Για να σου πω την αλήθεια δε γνωρίζω την απάντηση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι πρώτοι έρωτες, ίσως ακριβώς επειδή είναι κι οι πρώτοι, είναι πιο δυνατοί. Όλα μέσα μας φωνάζουν «πάθος», το μυαλό σταματά κι η λογική δε λειτουργεί για κανένα λόγο. Οι καρδιές παίζουν ταμπούρλο και τα ξενύχτια πάνω από ένα κινητό τηλέφωνο είναι μέρος της καθημερινότητας. Όμως πού πάνε όλα αυτά όταν μεγαλώνουμε; Μήπως δεν ερωτευόμαστε; Μήπως δεν έχουμε άλλες αντοχές; Μήπως στερεύει ο έρωτας μέσα μας;

Μπα, σιγά μη στερεύει. Δεν έχουμε μέσα μας ένα συγκεκριμένο ποσοστό έρωτα το οποίο ξοδεύουμε και μετά ξεμένουμε από απόθεμα. Απλά στην εφηβεία μας είμαστε όλοι λιγάκι πιο ξέγνοιαστοι και λιγάκι πιο αυθόρμητοι. Δε σκεφτόμαστε πριν νιώσουμε, ούτε πριν πράξουμε. Αυτό βέβαια κάποτε μας φέρνει σε μπελάδες, αλλά αυτή είναι κι η ομορφιά που κουβαλούν μαζί τους τα νιάτα.

Ο εφηβικός έρωτας δε γνωρίζει όρια, ούτε «πρέπει», ούτε μεγάλες κόκκινες ταμπέλες «STOP». Γνωρίζει μόνο δυνατά κι ηχηρά «θέλω», πρώτες γνωριμίες με το αλκοόλ κάτι ξημερώματα για μια απογοήτευση, ατελείωτες βόλτες με το ταίρι μας και κυριολεκτικά πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Στην πορεία κάπου μαζευόμαστε, κάπου χανόμαστε στην καθημερινότητα και κάπου η σοβαρότητα της δουλειά μας κι η ενήλικη πια ζωή μας δε μας αφήνουν να ζήσουμε έναν έρωτα στα άκρα. Οι απογοητεύσεις που μας κέρασε το παρελθόν δε μας επιτρέπουν να παραδοθούμε χωρίς λογική. Η ζωή από μόνη της μας πιέζει να βάλουμε όρια, προθεσμίες και κόκκινες γραμμές.

Ίσως δεν είναι ότι στερέψαμε από έρωτα και συναίσθημα, αλλά ότι είμαστε υπερβολικά σοβαροφανείς κι ώριμοι για να ερωτευτούμε ξανά όπως στα 18 μας. Ίσως πάλι είναι γιατί πληγωθήκαμε, όχι μία αλλά πολλές φορές, ίσως αυτή μας η εμπειρία να μπαίνει εμπόδιο στο να νιώσουμε ξανά με τον ίδιο αυθορμητισμό και χωρίς πισινές. Η απειρία των εφηβικών μας χρόνων ήταν ένα δείγμα ανωριμότητας, μα περισσότερο άγνοιας για την άσχημη και άδοξη κατάληξη που κάποτε μπορεί να έχει ένας έρωτας.

Δεν είναι όμως κρίμα κι άδικο να χαραμίζουμε τις μέρες μας χωρίς πάθος κι έρωτα μόνο και μόνο γιατί μεγαλώσαμε λιγάκι; Ο έρωτας, τα χτυποκάρδια κι οι κομμένες ανάσες θα έπρεπε να είναι διαχρονικά και παντός καιρού. Όσο ερωτευμένοι και να ήμασταν στην εφηβεία, άλλο τόσο θα έπρεπε να είμαστε κι ως ενήλικες. Η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός, ας μην της επιτρέπουμε να μας καταστρέφει τα πιο όμορφα σκιρτήματα.