Οι πόλεις είναι οι άνθρωποι και τα μικρά κλασικά καφέ τους

Η Ρώμη, το Παρίσι, η Αθήνα και το Βερολίνο. Απ’ την άλλη το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη κι η Μελβούρνη. Πόλεις του κόσμου, αποδράσεις, πτήσεις, αεροπλάνα. Ταξίδια αναψυχής, επαγγελματικά, με φίλους ή με συντρόφους. Μεγάλη παρέα, μικρή ή σόλο εξόρμηση.

Όσα αξιοθέατα και να γυρίσεις, όσα ιστορικά μνημεία, μουσεία, πεδιάδες και θάλασσες, λίμνες και βουνά  και να δεις, τον χαρακτήρα μιας πόλης θα τον αναδεικνύουν πάντα τα μικρά, όμορφα καφέ στο κέντρο.

Εκεί σε ένα στενό στην Trastevere της Ρώμης, ή σε ένα δρομάκι στην Camden Town του Λονδίνου, κρυμμένο κάπου στο Μοναστηράκι της Αθήνας ή λίγο πίσω απ’ την 5th Avenue. Εκεί θα κάτσεις κι ο ντόπιος μαγαζάτορας θα σου πει «καλημέρα» στη γλώσσα του, θα σε μάθει πώς λέγεται το «τι κάνεις;» στα ιταλικά ή στα γαλλικά, θα σε ρωτήσει από πού είσαι και θα νοιαστεί να μάθει πώς κατέληξες εδώ και τι κάνεις στο μαγαζί του. Θα ενδιαφερθεί να ρωτήσει το πιο σημαντικό, το όνομά σου. Και μετά θα σε φωνάζει με το μικρό σου για όσο κάτσεις στο μαγαζί του.

Μετά θα σε ρωτήσει τι θα πιεις, κι όταν παραγγείλεις κάτι εντελώς άκυρο με τα παραδοσιακά της πόλης –αφενός γιατί δε γνωρίζεις κι αφετέρου γιατί βαριέσαι να το ψάξεις– θα γελάσει ευγενικά και θα σου προτείνει το πιο ωραίο παγωτό στην Ιταλία ή το πιο βουτυρένιο κρουασάν στη Γαλλία ή την καλύτερη μπουγάτσα που μπορείς να βρεις στην Αθήνα. Θα σε τρατάρει κουλουράκια, φτιαγμένα απ’ τη γυναίκα του και θα σε αφήσει μετά για λίγο να απολαύσεις το τοπίο γύρω σου.

Κι ύστερα θα γυρίσεις το βλέμμα σου αλλού, θα προσέξεις καλύτερα τους ντόπιους, πώς μιλούν και πώς συμπεριφέρονται, θα χαμογελάσεις σε αγνώστους και θα λάβεις πίσω τα χαμόγελα και με το παραπάνω. Σε τέτοια σοκάκια, οι άνθρωποι είναι πιο ήρεμοι, πιο αληθινοί. Θα μυρίσεις το ζεστό ψωμί απ’ τον δίπλα φούρνο και θα ρωτήσεις τον μαγαζάτορα τι μυρίζει τόσο λαχταριστά. Ίσως σου φτιάξει ένα σάντουιτς με εκείνο το ψωμί (ή την μπαγκέτα αν είσαι κάπου στο Παρίσι) κι ίσως μοιραστεί κι η φουρνάρισσα, που θα πλησιάσει, την ιστορίας της μαζί σου.

Μετά κι οι δυο θα σου εξηγήσουν πράματα για την πόλη αυτή που δε θα μάθεις πουθενά αλλού, πώς είναι οι άνθρωποι, πώς ήταν παλιά και πώς θέλουν να εξελιχτούν. Θα πιεις ίσως ακόμα μία κούπα καφέ και μετά θα διαβάσεις τα νέα της μέρας από μία πεταμένη εφημερίδα που βρήκες στο διπλανό τραπεζάκι.

Οι πόλεις σπάνια είναι τα αξιοθέατα και τα μουσεία. Οι πόλεις είναι πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι. Τα γέλια τους κι η διάλεκτός τους, τα παραδοσιακά γλυκά κι ο καφές ακριβώς όπως εκείνοι τον πίνουν. Μην ψάχνεις την γκουρμεδιά για να μάθεις έναν τόπο, ψάξε τα απλά, καθημερινά μαγαζάκια, εκείνα τα κρυμμένα κάπου στο κέντρο. Ρώτα για τους ανθρώπους και πες κι εσύ την ιστορία σου, έχε το νου σου στις μυρωδιές και στις γεύσεις, στις κουβέντες στο δίπλα τραπέζι και στους απέναντι που στήνουν την Κυριακάτικη αγορά.

Κι όταν φεύγεις, να παίρνεις λίγο απ’ τον χαρακτήρα της πόλης μαζί σου. Κι έτσι, ποτέ δε θα είσαι όπως πριν, γιατί τώρα κατοικεί μέσα σου κι ένα κομμάτι άλλο, ένα κομμάτι που ήταν ξένο κι όμως κατάφερες και το ‘κανες δικό σου.