Online δε σημαίνει διαθέσιμοι

Έχω την εντύπωση πως φαίνομαι online απ’ τον καιρό που δημιούργησα λογαριασμό στα social. Δεν έχω πάντα όρεξη και διάθεση να τσατάρω, ωστόσο. Τις περισσότερες φορές σκρολάρω και κοιτάω με κάποια –ανησυχητική θα ‘λεγα– μανία τις ζωές των άλλων. Άλλοτε πάλι διαβάζω τα νέα σε γνωστές online εφημερίδες, μπαίνω σε κουτσομπολίστικα sites για να περάσω την ώρα μου, κοιτάω παλιές μου φωτογραφίες ή ποστάρω καινούργιες. Κάποτε παίζει και να μιλάω επιλεκτικά με κάποια άτομα ή ακόμη και να συζητάω για δουλειές.

Το ότι φαίνομαι, λοιπόν, ενεργή στα social μου δε με κάνει απαραίτητα διαθέσιμη. Ούτε για σοβαρή συζήτηση, ούτε για χαλαρή κουβεντούλα, ούτε καν για έναν τυπικό χαιρετισμό. Κι αυτό, εν έτει 2019, θα ‘πρεπε να θεωρείται δεδομένο. Δεδομένο και καλά στοιχειοθετημένο.

Κι αυτό διότι πλέον, στις μέρες μας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει όχι μόνο μέρος της καθημερινότητάς μας αλλά κομμάτι της ζωής μας. Για πόσο κόσμο τα τσατ αποτελούν μέρος της δουλειάς του; Πόσοι άνθρωποι πλέον κανονίζουν ολόκληρες επιχειρήσεις μέσω επικοινωνίας απ’ το διαδίκτυο; Οι περισσότεροι, θα μου απαντήσεις. Κι εγώ θα σου πω πως υπάρχουν κι άλλοι τόσοι που μπορεί να μην έχουν διαδικτυακές επιχειρήσεις, μα όλες τους οι επικοινωνίες γίνονται μέσω αυτών των δικτύων. Κι αυτό από μόνο του κάνει τα μέσα αυτά αναπόσπαστα απ’ τις ζωές όλων μας. Τόσο απαραίτητα που μερικές φορές, ενώ θα θέλαμε πολύ να μπούμε για λίγο έστω σε offline mode, δε μας το επιτρέπουν οι συνθήκες.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, λοιπόν, το ότι κάποιος φαίνεται να ‘ναι συνδεδεμένος δε σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να ενοχλήσουμε. Κι ίσως και να μην ενοχλούμε στην τελική. Μα πρέπει να γνωρίζουμε πως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μας απαντήσει οποιαδήποτε ώρα αποφασίσουμε εμείς να στείλουμε μήνυμα. Και, προς Θεού, ούτε πρέπει να νιώθουμε θιγμένοι αν κάποιος δε μας απάντησε αμέσως, ενώ είχαμε δει ότι ήταν συνδεδεμένος. Πλέον τα μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ένα τηλεφώνημα που δεν ξέρεις αν ο άλλος κρατάει το κινητό και δε θέλει να σου απαντήσει εκείνη τη στιγμή. Το ότι τον βλέπεις online δε θα ‘πρεπε να σημαίνει κάτι.

Το δικαίωμα της ιδιωτικότητάς μας το ‘χουμε όλοι. Ανεξαιρέτως εργασίας και κοινωνικής θέσης. Ανεξαιρέτως ωραρίου δουλειάς κι οικογενειακής κατάστασης. Όπως μας σέβονται, έτσι κι εμείς είναι όμορφο να σεβόμαστε. Κι αν ζούμε σε μια εποχή που μια πράσινη κουκκίδα καθορίζει τι κάνουμε κι αν είμαστε σε θέση –τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά– να μιλήσουμε με τον οποιονδήποτε, εμείς ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τη διακριτικότητα και την ανθρωπιά μας όσο πιο πολύ μπορούμε.

Γιατί, στην τελική, όσο κι αν οι καιροί αλλάζουν, κι όσο κι αν οι ζωές μας εξελίσσονται και μεταλλάσσονται, και ταιριάζουν –ή προσπαθούν να ταιριάξουν– με την τεχνολογία και την εξέλιξη, εμείς οι ίδιοι είμαστε εκείνοι που θα καθορίσουμε τις κόκκινες γραμμές μας. Εμείς οι ίδιοι θα αλλάξουμε το χρώμα στην κουκκίδα μας και θα αποφασίσουμε πως –έστω κι αν είναι για 24 μόνο ώρες– αυτή η μικρή μας κουκκίδα θα παραμείνει κόκκινη!