Όσο πιο φωνακλάς τόσο πιο ανασφαλής

Ας αφιερώσουμε δυο λογάκια για εκείνους τους τύπους που θες-δε θες αν βρεθείς στο ίδιο μέρος μαζί τους θα ασχολείσαι μόνο μ’ αυτούς. Εκείνους που αν τύχει και τους πετύχεις σ’ ένα μαγαζί, θα μάθεις πόσα γκολ έφαγε η ομάδα τους την περσινή σεζόν, πόσες κατακτήσεις έβγαλαν το τελευταίο τετράμηνο και πόσο μαλάκας είναι το αφεντικό τους στη δουλειά. Όλοι τους συναντήσαμε κι όλοι τους σιχαθήκαμε.

Μερικές φορές μάλιστα το όλο σκηνικό γίνεται και πιο ενδιαφέρον αφού μπορεί να μη χρειάζεται καν να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο μαζί τους. Μπορεί να τους ακούς να φωνάζουν απ’ το απέναντι μπαλκόνι ενώ εσύ αμέριμνος πλένεις τα πιάτα ή ακόμη χειρότερα όταν κάθεσαι να χαλαρώσεις. Μην πω για το τι βρισίδι παίζει να τους ρίξεις αν σε πετύχουν σε καμιά πιο επίμαχη στιγμή.

Από μέσα σου μπορεί να απορείς πόσο ψώνια μπορεί να είναι. Πόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του έχει αυτός ο τύπος στο μπαρ που νομίζει ότι όλοι καιγόμαστε να μάθουμε για το πόσο καλός ήταν στο κρεβάτι προχτές ή για το αν τα παιδιά του πήρανε τους ψηλότερους βαθμούς στην τάξη. Έχουμε και δικά μας προβλήματα, κύριος! Μα οι χειρότεροι είναι αυτοί που νομίζουν ότι είναι παντοδύναμοι επειδή έτυχε να είναι προικισμένοι με λίγα παραπάνω ντεσιμπέλ από μας. Έλα, σε παρακαλώ, δηλαδή όποιος φωνάξει πιο δυνατά κερδίζει; Αν ήταν έτσι, η ζωή μας θα ήταν ευκολότερη, αλλά θα θύμιζε και κάπως το ζωικό βασίλειο, ε;

Λοιπόν, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, δεν είναι ψώνια. Είναι ανασφαλείς. Αποζητούν την προσοχή σου και θα την κερδίσουν με κάθε τρόπο. Δε θα σταματήσουν μέχρι να δουν το βλέμμα σου κολλημένο πάνω τους ή μέχρι να είναι σίγουροι ότι τους άκουσε όλη η γειτονιά. Πόσο πεζό είναι αυτό; Να έχεις ανάγκη απ’ την προσοχή των αγνώστων γιατί, προφανώς, οι δικοί σου δε στη δίνουν ή –ακόμη χειρότερα– βαρέθηκαν να στη δίνουν.

Μιλούν πολύ, μιλούν δυνατά και περιμένουν οι γύρω να τους θαυμάζουν και να τους ζηλεύουν. Το μόνο, όμως, που καταφέρνουν είναι τον οίκτο των γύρω τους και τα κουτσομπολιά πίσω απ’ την πλάτη τους. Βέβαια, απ’ την άλλη, υπάρχουν κι οι τύποι που φωνάζουν επειδή νιώθουν να έχουν την υπεροχή ή τη δύναμη. Ένας πατέρας φωνάζει στο γιό του ή ένας εργοδότης στον υπάλληλό του. Αυτό είναι ίσως ένα απ’ τα χειρότερα είδη.

Κάποιες φορές, οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νιώσουν την εξουσία, την επιρροή ή τη δύναμη. Όπως θέλεις πες το. Νομίζουν πως αν φωνάξουν στον «κατώτερό» τους, είναι νικητές και σπουδαίοι. Λάθος! Είναι κυνικοί, ανασφαλείς και κακόμοιροι. Δεν τα βάζουν  με κάποιον ισάξιό τους από φόβο μη νικηθούν. Γιατί αν τα βάλουν με κάποιον ισάξιο τότε τα επιχειρήματα είναι αυτά που θα τους δώσουν τη νίκη κι όχι τα ντεσιμπέλ.

Αν, λοιπόν, συναντήσεις έναν τέτοιο, κάνε σε όλους μας τη χάρη και κλείσε του το στόμα με χαρτοταινία. Αν πάλι είσαι εσύ ο ίδιος ένας απ’ αυτούς, αναλογίσου καλύτερα τους λόγους που αποζητάς την προσοχή των γύρω σου για τα κατορθώματά σου ή τους λόγους που στήνεις στον τοίχο έναν κατώτερό σου. Κι όταν τα βρεις, δε θα γίνεις μόνο καλύτερος άνθρωπος, μα και καλύτερος συνομιλητής.