Έχω ακούσει τελευταία από πολλούς να λένε πως έχασαν το πάθος τους για τη ζωή. Πως δε βλέπουν πια την καθημερινότητά τους όπως παλιά. Δύσκολα ενθουσιάζονται, ακόμα πιο δύσκολα ερωτεύονται, όλα είναι πιο ήπια, πιο μέτρια, πιο βαρετά.
Πολλοί από εμάς ίσως έχουμε βρεθεί έστω μία φορά στη ζωή μας σε έναν τέτοιο σταθμό, σε μια τέτοια φάση. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως συναισθηματική κούραση, ή αδράνεια. Ίσως μετά από πολύ έντονα συναισθήματα είτε χαράς είτε λύπης, να νιώθουμε πως δεν μπορούμε να δώσουμε κάτι παραπάνω, να νιώθουμε πως στερέψαμε. Ίσως να μας φαίνονται όλα ασήμαντα, όλα μηδαμινά, όλα βαρετά.
Το στάδιο αυτό της ζωής μας, όσο παράξενο και να μας φαίνεται, μπορεί στην τελική να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας, να εκτιμήσουμε τα μικρά στη ζωή μας, να μας κάνει να δούμε με άλλα μάτια την πραγματικότητα. Ίσως, ακόμη, να μας κάνει να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στην επιβίωση και στην πραγματική ζωή. Να μας ανοίξει τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα αυτού του κόσμου και να μας μυήσει στην ομορφιά της προσφοράς και της αλληλεγγύης.
Ίσως να είναι απαραίτητο να περάσουμε απ’ αυτή τη φάση, έτσι ώστε να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία, από μια άλλη σκοπιά και να κατανοήσουμε πιο σφαιρικά και με περισσότερη ψυχραιμία τα απρόοπτα. Λένε, πως αν κάποτε καταφέρει κανείς να δει τη ζωή του από μακριά, από ένα φακό λιγάκι πιο μακρινό, τότε είναι πολύ πιθανόν να βρει λύσεις σε αρκετά από τα προβλήματα που τον απασχολούν. Ένα τέτοιο, λοιπόν στάδιο μπορεί να είναι αρκετά ιδανικό να αποτελέσει μια αφετηρία αυτοπαρατήρησης. Ίσως και καταλάβουμε καλύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό, τι μας αρέσει και τι όχι, η δουλειά μας, οι φίλοι μας, οι σχέσεις μας, η καθημερινότητά μας, ο τρόπος διασκέδασης μας.
Είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι δεν είμαστε αυτά που μας συμβαίνουν, ούτε μας καθορίζουν οι φάσεις της ζωής μας. Αυτό που μας καθορίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε, ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε, κι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε την επόμενη μέρα. Η επόμενη μέρα σαφώς δε σημαίνει απαραίτητα αύριο, καθώς ο άνθρωπος έχει μια φυσική ροπή στην αδράνεια, που σημαίνει ότι θα αντιστέκεται πάντα στις αλλαγές του του συμβαίνουν, πόσο μάλλον αυτές που αποφασίζει ο ίδιος να του συμβούν.
Κάθε τι που μας συμβαίνει, έχει τη δυνατότητα να μας διδάξει κάτι. Μόνο εάν εμείς επιτρέψουμε στον εαυτό μας να διδαχτεί. Οπότε, ο τρόπος που βλέπουμε τις καταστάσεις γύρω μας κι ο τρόπος που τις παλεύουμε έχει άμεση σημασία με το τι τελικά θα προσκομίσουμε. Στην περίπτωση της αδράνειας, είναι μια καλή ευκαιρία να ζυγίσουμε τη ζωή μας και στην τελική να την αλλάξουμε, έτσι ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να νιώσει ξανά όλα τα συναισθήματα που μπορεί, είτε αυτά είναι θετικά είτε αρνητικά, στο έπακρον. Άλλωστε χρειάζεται και η παύση για να καταλάβεις την ένταση, χρειάζεται και το χαμηλό σημείο για να αντιληφθείς το ύψος, ως μέγεθος. Άρα, ίσως και η αδράνεια να είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε τη διαφορά της με τη δράση.
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
