Όταν στα σκάει η αναποδιά θέλεις για λίγο να πάρεις μια απόσταση

Τα νέα -είτε είναι ευχάριστα είτε δυσάρεστα- συνήθως μας πιάνουν απροετοίμαστους, κάπου σε κάποια παραλία να πίνουμε μπίρες με παρέα ή μια Κυριακή που αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε στο βουνό.

Κι όπως εμείς είμαστε στο δικό μας κόσμο και στη δική μας πραγματικότητα, σκάει μια βόμβα κι εμείς καλούμαστε να τη διαχειριστούμε. Κι όχι μόνο να τη διαχειριστούμε, μα να βρούμε κι ένα σχέδιο δράσης ικανό να βγάλει εμάς από τη δύσκολη θέση, να μας βάλει σε μια καλύτερη, ικανό να κάνει όλους τους υπόλοιπους να νιώσουν καλά και ταυτόχρονα να μην ξεβολευτεί κανένας από την ήδη υπάρχουσα κατάσταση.

Κι όλα αυτά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων από την ώρα που μάθαμε τα μαντάτα. Δεν είμαστε ρομποτάκια, ούτε μηχανές καλά κουρδισμένες. Είμαστε άνθρωποι με συνείδηση, συναισθήματα, συνειδητό, υποσυνείδητο κι ασυνείδητο. Δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε όλα και καμιά φορά χρειαζόμαστε το χρόνο μας.

Χρειαζόμαστε χρόνο πρώτα να αντιληφθούμε τι ακριβώς έγινε, να περάσουμε σε όλο μας το σύστημα αυτή τη νέα πληροφορία και κατ’ επέκταση αυτή τη νέα πραγματικότητα. Στη συνέχεια χρειαζόμαστε χρόνο για να ψάξουμε μέσα μας αν μας αρέσει αυτή η νέα πραγματικότητα, αν τη γουστάρουμε, αν μπορούμε να την αλλάξουμε, πώς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ και γιατί.

Κι όταν όλα αυτά τα ερωτήματα στερέψουν κι απαντηθούν, τότε θα είμαστε σε θέση να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ένα πλάνο για να είμαστε εμείς καλά, ένα πλάνο για να χειριστούμε αυτά τα δεδομένα, ένα πλάνο που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε με τον λιγότερο ανώδυνο τρόπο αυτό που πετάχτηκε στο δρόμο μας.

Για να γίνουν, λοιπόν, όλα τα παραπάνω είναι απαραίτητος ο χρόνος. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα λείπουμε για λίγο από τη ζωή μας, ότι θα πάρουμε από μόνοι μας λίγες μέρες ρεπό. Μηχανικά θα ξυπνάμε και μηχανικά θα κοιμόμαστε. Θα χαθούμε για λίγο από φίλους κι οικογένεια, θα κλείσουμε για λίγο το κινητό μας, θα σκεφτόμαστε για κάποιες μόνο μέρες εμάς και μόνο εμάς. Κι έτσι, όταν αυτή η νιρβάνα περάσει και επανενταχθούμε δυναμικά στη ρουτίνα μας, θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε τις αποφάσεις μας, τις σκέψεις μας, τις απόψεις μας.

Αυτό το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο νέο γεγονός και την απόφαση, εγώ το ονομάζω «νεκρός χρόνος». Κι αυτός ο χρόνος είναι όσο σημαντικός, όσο και η ίδια η απόφαση. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, ο ίδιος ο εαυτός μας βγάζει όλες του τις ανασφάλειες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα. Βγάζει όλα τα όπλα που έχει κι όλη τη δύναμη έτσι ώστε να βρει την ηρεμία κι εν τέλει τη λύση.

Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη μία στιγμή σιγής, μία στιγμή ηρεμίας, μία στιγμή απόλυτης νηνεμίας. Εκεί, όπου καμία φωνή δε συναντιέται με καμία άλλη, εκεί όπου κανένα χέρι δεν απλώνεται και κανένα δεν κρατιέται. Εκεί όπου δε χρειάζονται περιττά βλέμματα, πλατιά χαμόγελα και ξεγνοιασιά. Εκεί που η δική μας θάλασσα χτυπιέται στα δικά μας βράχια.

Εκεί που τίποτα δεν είναι σίγουρο. Εκεί που σίγουρα στο τέλος θα τα βρούμε γιατί στην τελική γι’ αυτό είμαστε φτιαγμένοι. Εκεί που η επιτυχία είναι σίγουρη, αρκεί να περάσουμε πρώτα από μια κάποια δυστυχία.