Ό, τι αξίζει τελικά είναι να έχεις κάποιον στο δίπλα κάθισμα

Κάποτε νιώθω πως ακόμη ζω τον έρωτα των δεκαοχτώ. Τον έρωτα που δε με ένοιαζαν τα προβλήματα τα δικά μου ή για ό, τι συνέβαινε γύρω μου. Και δε με ένοιαζαν γιατί για ‘μενα δε φάνταζαν προβλήματα κι ούτε τους έδινα και πάρα πολλή σημασία. Κι αν κάποτε είχα, δεν ήταν δα και τόσο μεγάλα. Κάποτε νιώθω πως ακόμη είμαι εκεί, σ’ εκείνη την πλάνη, σ’ εκείνο το μέρος που όλα όσα μπορούσα να δω ήταν έρωτας ή ήταν ροζ ή ήταν κόκκινα μεγάλα τριαντάφυλλα ή ήταν δρόμοι ατελείωτοι και γρήγοροι.

Και να σου πω την αλήθεια μου κάποτε τον ζω ακόμη. Δυνατά κι αληθινά. Κάποτε τα μπλοκάρω όλα γύρω μου, για να νιώσω εκείνο το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας. Κι όμως. Έρχονται κάτι στιγμές που με προσγειώνουν κάπως βάναυσα στην πραγματικότητα. Και με πονάνε. Και με αποτελειώνουν σιγά-σιγά.

Γιατί όσο η ζωή μας προχωρά, κι όσο μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε, καλούμαστε να σταθούμε δίπλα στους συντρόφους μας με έναν αλλιώτικο πλέον τρόπο. Με έναν τρόπο που θυμίζει τρυφερότητα, που θυμίζει αγάπη, με έναν τρόπο που μυρίζει άρωμα γιασεμί, με έναν τρόπο που ν’ αγκαλιάζει, να γιατρεύει, να συμπονάει, να μαλακώνει, να επουλώνει πληγές και να παλεύει με εφιάλτες. Με έναν τρόπο που να καταστρέφει δράκους και να μετακινεί βουνά, με έναν τρόπο που να γεμίζει ένα δωμάτιο με οξυγόνο, με έναν τρόπο που δεν κλειδώνει, που δε θολώνει κι ούτε ασφυκτιά. Με έναν τρόπο που γεμίζει.

Διάφορα συμβαίνουν. Μας συμβαίνουν. Οι δουλειές μας αλλάζουν, γίνονται χειρότερες μέχρι να γίνουν καλύτερες. Οι φίλοι μας εξαφανίζονται, μέχρι να βρεθούν ξανά οι ίδιοι ή να συναντήσουμε καινούργιους. Η ζωή μας σε δευτερόλεπτα μετακινείται, παραποιείται, καταστρέφεται. Η οικογένειές μας αλλάζουν, μικραίνουν ή πληθαίνουν. Γεγονότα απλά. Γεγονότα σύνθετα. Γεγονότα ευχάριστα και γεγονότα πρωτόγνωρα πονεμένα ή θλιμμένα. Μέρες εφιαλτικές ή μέρες πεντακάθαρες απ’ το φως της ψυχής μας. Μέρες που κλεινόμαστε στο σπίτι και μέρες που μας παρασέρνει μαζί του ο πολύχρωμος ουρανός.

Και σε κάθε τέτοια μέρα και σε κάθε τέτοιο γεγονός καλούμαστε να στηρίξουμε τον σύντροφό μας. Όσο οι ζωές μας αναδιπλώνονται κι οι ευθύνες μας είναι περισσότερες τόσο πιο συχνά θα είμαστε στήριγμα, θα είμαστε μια ζεστή ανάσα ελπίδας, ένα χαμόγελο, ένα κίτρινο λουλούδι. Κι όσο δημιουργούμε εμπειρίες, τόσο πιο πολύ θα μοιραζόμαστε στιγμές που ποτέ δε φανταζόμασταν. Γιατί από κάποια στιγμή και μετά, το να έχεις κάποιον στο δίπλα κάθισμα, δεν είναι μόνο μια συντροφιά ή μια παρέα. Είναι ένας συνοδοιπόρος, ένας άνθρωπος που μοιράζεται και μοιράζεσαι στιγμές.

Κι αν αγαπάμε, αυτό δεν είναι βάρος, αν αγαπάμε αυτό δεν είναι αγγαρεία. Αν αγαπάμε αυτό έρχεται αβίαστα, φυσικά. Αυτό έρχεται επειδή το θέλουμε, επειδή το νιώθουμε. Έρχεται επειδή επιδιώκουμε να είμαστε κοντά στον άνθρωπό μας, επειδή θέλουμε να μοιράζεται μαζί μας τις δύσκολές του στιγμές και σκέψεις και θέλουμε να είμαστε εμείς αυτοί που θα του μιλήσουμε, θα τον ησυχάσουμε. Αυτοί που μαζί του θα το ξεπεράσουμε και θα προχωρήσουμε. Γιατί αγάπη πάει να πει νοιάζομαι. Νοιάζομαι στα εύκολα ή στα δύσκολα. Νοιάζομαι στις φωτεινές ή στις σκοτεινές μέρες. Κυρίως στα δύσκολα και κυρίως στις σκοτεινές μέρες,