Κάθομαι στη δίπλα θέση στο αυτοκίνητό σου. Πολύ πρωί ακόμη. Δεν ήπιες ούτε καφέ. Ξεκινάς και βάζεις δευτέρα κατά λάθος. Το αυτοκίνητο μουγκρίζει κι εσύ γελάς. Πού βρίσκεις τόση διάθεση στις εφτά τα χαράματα; Με σπρώχνεις και μου λες πως προτιμάς να οδηγήσω εγώ. Αλλάζουμε θέσεις, ανοίγω το παράθυρο ίσα για να νιώθω τον πρωινό αέρα και σταματάω στο πρώτο καφέ που βρίσκω.
Έτσι θα έπρεπε να είναι κι οι σχέσεις, σκέφτομαι. Σαν καθίσματα σ’ ένα αυτοκίνητο. Όχι σαν αγώνες δρόμου. Όχι ο ένας να τρέχει πρώτος να προλάβει ένα τέρμα, που ίσως να μην υπάρχει καν, κι άλλος να προσπαθεί να τον φτάσει με κομμένη την ανάσα, χάνοντας και καμιά δεκαπενταριά στροφές στην προσπάθεια.
«Ισότητα» θα την ονόμαζα. Και πρόσεξε! Στις θέσεις αυτοκινήτου πάντα κάποιος οδηγεί και κάποιος βρίσκεται στη δίπλα θέση, μα βρίσκονται στην ίδια ευθεία, βλέπουν κι οι δυο τον ίδιο δρόμο, βλέπουν τις ίδιες γραμμές και τα ίδια σήματα κινδύνου, βλέπουν τα ίδια φανάρια και τα ίδια STOP, βλέπουν τους ίδιους πεζούς, τα ίδια μπροστινά αμάξια και πάνω-κάτω ξέρουν κι οι δυο τη διαδρομή.
Κι επειδή ο δρόμος είναι μεγάλος, κάπου-κάπου αλλάζουν θέσεις. Κάποτε κουράζεται ο ένας κι έτσι παίρνει τα ινία ο άλλος, κάποτε ο ένας κοιμάται στο τιμόνι κι έτσι πρέπει να οδηγήσει ο άλλος.
Να βρεις τον άνθρωπο που θα του εμπιστευτείς το τιμόνι σου, να βρεις εκείνον που θα μπορέσεις να κοιμηθείς στο δίπλα κάθισμα γιατί ξέρεις πως θα σε βγάλει στον σωστό δρόμο, γιατί ξέρεις πως δε θα σας χάσει, γιατί ξέρεις πως το ‘χει. Να ψάξεις να βρεις εκείνον τον άνθρωπο που θα σε βάλει απευθείας να καθίσεις στη δίπλα θέση στο αυτοκίνητό του κι όχι αυτόν που θα προσπαθήσει να τρέξει πιο γρήγορα από ‘σένα ή που θα ακολουθεί τυφλά την πορεία σου, χωρίς να σκέφτεται τα δικά του «θέλω».
Κι αν κάποτε διαφωνήσετε για το ποια είναι η σωστή έξοδος στον αυτοκινητόδρομο, τότε απόλαυσέ το! Άνοιξε τα παράθυρα, βάλε τέρμα τη μουσική σας και φίλησέ τον μέχρι να χάσεις την ανάσα σου. Φτιάξε στιγμές όμορφες, μέσα απ’ τις διαφωνίες γιατί ό,τι και να γίνει θα φτάσετε εκεί μαζί, στο ίδιο αμάξι, με την ίδια ταχύτητα. Κι αν τρέχει στον δρόμο, να του το λες, κι αν πηγαίνει πολύ αργά για τα δικά σου γούστα, πάλι να του το λες. Να του μιλάς και να του εξηγείς, πώς αλλιώς θα καταλάβει; Να του λες πότε κουράστηκες και πότε θες να σταματήσετε για λίγο. Δε σκέφτονται όλοι σαν κι εσένα, ούτε είναι όλοι μες στο κεφάλι σου.
Οι σχέσεις δεν είναι φυλακές, μην τις καταντήσεις έτσι. Οι σχέσεις είναι βόλτες, άλλοτε γρήγορες που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι γίνεται σαν τρενάκι σε λούνα-παρκ, κι άλλοτε ήσυχες σαν περίπατος σε κάποια παραλία.
Στη διαδρομή κρατάς τον χάρτη και μου λες πώς να προσχωρήσω. Πώς να μας φτάσω στον προορισμό μας. Σε βλέπω και γελάω γιατί δεν ξέρεις να διαβάζεις χάρτες. Σου πέφτει ο καφές κατά λάθος και με βρίζεις που συνεχίζω να γελάω. Και τότε ξέρω πως ισότητα σε μια σχέση πάει να πει ένα αμάξι, δυο θέσεις στην ευθεία κι ένας δρόμος ατελείωτος -κι ίσως δυο καφέδες για τη διαδρομή!
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
