Σ' όποιον αρέσουμε

Αν δε γουστάρεις, στρίβε! Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Στρίβε. Αν πρόκειται να μου αραδιάζεις ατέλειωτες λίστες με χαρακτηριστικά μου που σιχαίνεσαι κι άλλες τόσες με συνήθειές μου που «πρέπει» ν’ αλλάξω, μάζεψε τα πράγματά σου και δίνε του.

Δε θα σε λυπηθώ, ούτε θα κάτσω να σκεφτώ πως αυτό που πάω να κάνω είναι τρέλα. Πόσο μάλλον πως είναι εγωιστικό κι ανώριμο, όπως θα τρέξουν να με χαρακτηρίσουν εκείνοι που τα ξέρουν όλα. Ποιο, ακριβώς, είναι εγωιστικό, δηλαδή; Που σέβομαι τον εαυτό μου; Που δεν ανέχομαι μαθήματα περί χαρακτήρα; Που δεν αντέχω φράσεις του τύπου «αν θέλεις να είμαστε μαζί, πρέπει να.. »;

Κι όλα αυτά τα βαρετά περί συμβιβασμών κι αμοιβαίων υποχωρήσεων τα κατάλαβα και τα εμπέδωσα. Φτάνει! Χιλιοειπωμένα και κάπως μουχλιασμένα, δε νομίζεις; Σχεδόν κάθε μέρα υποχωρώ και συμβιβάζομαι. Λατρεύω το παγωτό σοκολάτα, μα αν τρώω κάθε μέρα θα αρρωστήσω. Αυτό μάλιστα, είναι υποχώρηση που αξίζει. Βαριέμαι να τρέχω κάθε μέρα στη δουλειά, μα αν δεν πάω πώς θα πληρώσω το νοίκι; Κι αυτό είναι συμβιβασμός. Μα να μου ζητάς ν’ αλλάξω τον τρόπο που τρώω επειδή δε σ’ αρέσει, είναι κάπως τραβηγμένο. Το να μου λες πως τα ρούχα μου δεν είναι του γούστου σου, είναι γελοίο. Τράβα γίνε στιλίστας. Ποσώς μ’ ενδιαφέρει.

Για ν’ αφήσω στην άκρη τ’ αστεία για λίγο, ξέρω να υποχωρώ και το κάνω εκεί που πιστεύω πως πρέπει. Και στις σχέσεις μου και στην καθημερινή μου ζωή. Ξέρω όμως και να καταλαβαίνω απόλυτα πότε κάτι είναι υπερβολικό, πότε ο απέναντι δε σέβεται ούτε εμένα, ούτε την προσωπικότητά μου. Ξέρω επίσης πως διαλέγουμε κάποιον επειδή κάτι είδαμε σ’ αυτόν, κάτι στον τρόπο του, κάτι στο χαρακτήρα του, κάτι! Αν εσύ επιδιώκεις να φέρεις τον άνθρωπό σου στα μέτρα σου, τότε εσύ έχεις το πρόβλημα, καταλαβαίνεις;  Αν δε σ’ αρέσει όπως είναι, αυτό σημαίνει πως τελικά η επιλογή σου ήταν λάθος.

Και δεν είναι κακό να το παραδεχτείς. Όχι απλά δεν είναι κακό, μα είναι απαραίτητο να το παραδεχτείς έτσι ώστε κι οι δύο να προχωρήσετε παρακάτω. Ποιο το νόημα να διαλέγεις κάποιον μόνο και μόνο για να τον αλλάξεις μετά; Δηλαδή, τι ερωτεύτηκες; Την ιδέα του; Την εξωτερική εμφάνιση μόνο;

Οι άνθρωποι δεν είναι το χρώμα των ματιών τους ούτε τα καλοσχηματισμένα χείλη τους. Οι άνθρωποι είναι οι επιθυμίες τους, οι μικρές καθημερινές στιγμές τους, οι ασήμαντες συνήθειες τους, οι εμμονές κι οι γκρίνιες τους. Είναι όλα αυτά που δεν μπορείς να χωρέσεις σε λόγια. Τα συναισθήματα που σε κάνουν να νιώθεις, οι πεταλούδες στο στομάχι σου, ο κόμπος στο λαιμό σου, η γαλήνη στην ψυχή σου. Αν αυτά δε σου κάνουν, τότε άσ’ το. Πάμε γι’ άλλα.

Και σου λέω, δεν είναι κατακριτέο να το παραδέχεσαι. Αν δεν κάναμε λάθος επιλογές στους ανθρώπους, δε θα βρίσκαμε ποτέ εκείνον που ταιριάζουμε απόλυτα –αν υπάρχει το απόλυτο– ή έστω τον καταλληλότερο. Αντίθετα, όσο μένεις κι επιμένεις ν’ αλλάζεις το ταίρι σου δημιουργείς προβλήματα όχι μόνο στη σχέση, μα και στον ίδιο τον άνθρωπό σου. Ίσως να μην μπορεί να διαχειριστεί τις υποδείξεις και τις αλλαγές που ζητάς, ίσως χάνει ο ίδιος την ταυτότητά του μ’ όλα αυτά. Είναι καλύτερα, λοιπόν, να σκεφτείς διπλά και τριπλά γιατί μένεις σε μια σχέση αν δεν είσαι όντως ερωτευμένος με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου.

Πίστεψέ με θα είναι καλύτερα για όλους να το καταλάβεις μια ώρα αρχύτερα. Πρέπει να γουστάρεις αυτό που βλέπεις μέσα κι έξω, να λιώνεις, να επιθυμείς. Να θέλεις να πάρεις αυτό που έχει ο άλλος να σου δώσει. Αν τώρα θέλεις να φτιάξεις εσύ τον απέναντι, να τον ράψεις και τον κόψεις στα μέτρα σου, τότε λυπάμαι, αλλά έχεις προβλήματα πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί στο κάτω-κάτω αυτός ο άνθρωπος ήταν επιλογή δική σου, που σημαίνει με απλά μαθηματικά ότι βγάζεις σκάρτες τις ίδιες σου τις επιλογές.

Δεν είμαστε όλοι για όλους κι αυτό είναι γεγονός, γι’ αυτό σου λέω αν δε γουστάρεις πραγματικά αυτό που βλέπεις, στρίβε!