Κάπου κάποτε είχα διαβάσει ότι οι στόχοι είναι όνειρα χρονικά οριοθετημένα. Και να που έχω πατήσει τα 24 και καταλαβαίνω απόλυτα πια τι ήθελε να πει ο ποιητής.
Τολμώ να πω ότι στόχους έβαζα ανέκαθεν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια όμως οι στόχοι μου, πράγματι, είναι τα όνειρά μου. Και προσπαθώ πολύ να τα κάνω πραγματικότητα, με όλη τη δύναμη που έχω, ακόμα κι αν ο χρόνος τρέχει σαν τρελός.
Το ρολόι πλέον είναι εχθρός. Ταξιδεύει με μανία, σαν να παλεύει να ξεφύγει από κάποιον. Μέχρι να σηκώσεις κεφάλι απ’ την ατελείωτη χαρτούρα του γραφείου, πήγε κιόλας 8 το βράδυ. Μέχρι να κλείσεις τα μάτια, έχει κιόλας ξημερώσει. Μέχρι να προλάβεις να πας παραλία, έχει ήδη φύγει το καλοκαίρι. Κι ανοίγεις μια μέρα τα παντζούρια και συνειδητοποιείς ότι ήρθε χειμώνας κι έξω χιονίζει. Κι ανοίγεις μια μέρα την πόρτα κι έξω ο ήλιος καίει, μπήκε κιόλας η άνοιξη.
Κάποτε νιώθεις ότι τα όνειρά σου ξεθωριάζουν σαν παλιές αναμνήσεις, σαν να σκουριάζουν και σιγά-σιγά να χάνονται. Άλλοτε αισθάνεσαι να σε πλημμυρίζει μια απέραντη ευγνωμοσύνη, μια ολοκλήρωση. Είναι, ίσως, το συναίσθημα της επιτυχίας. Όχι της έπαρσης ή της αυταρέσκειας αλλά της νίκης, της προσωπικής πληρότητας, της ψυχικής δύναμης, της ικανοποίησης πως «τα κατάφερα».
Κάποτε ίσως νιώσεις ότι δεν είσαι αρκετός, ότι κάτι κάνεις λάθος, ότι αποτυγχάνεις. Ίσως νιώθεις ότι οι δυσκολίες γύρω σου είναι τόσες που δεν μπορείς να τις διαχειριστείς, σκοντάφτεις και σηκώνεσαι και σκοντάφτεις ξανά και πάλι σηκώνεσαι. Μα το σημαντικό είναι ότι δεν τα παρατάς, δεν το βάζεις κάτω, κουράζεσαι να πετύχεις και θέλεις να πετύχεις. Αν, λοιπόν, σηκώνεσαι κι αν προσπαθείς ακόμα κι όταν κουράζεσαι, τότε έχεις ήδη πετύχει κι είσαι ήδη αρκετός.
Κι αν καμιά φορά πιάσεις τον εαυτό σου να μην του αρκούν όσα έχεις ως τώρα, αν καμιά φορά συνειδητοποιήσεις πως άφησες τα όνειρά σου πίσω, πως τα έκανες στην άκρη, πως τα παράτησες, να ξέρεις πως ποτέ δεν είναι αργά. Δεν είναι αργά για να αρχίσεις να χτίζεις απ’ την αρχή τη ζωή που ονειρεύτηκες γιατί, ξέρεις, στο τέλος τι θα μείνει; Εσύ και τα κατορθώματά σου. Αυτά θα μείνουν. Και στην τελική ευθεία πρέπει να κοιτάς το τέλος και να σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Πρέπει να είσαι περήφανος κι ευτυχισμένος για όσα κατάφερες.
Γι’ αυτό δεν είναι κακό, ούτε κατακριτέο, να αλλάζουν οι άνθρωποι ρότες, να στρίβουν το τιμόνι τους εκεί που πιστεύουν πως ήρθε η ώρα. Οι προορισμοί είναι ατελείωτοι και δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για όλους. Μα πάντα κάποιος είναι ο κατάλληλος για μας. Εκείνο που επιβάλλεται είναι η προσωπική επίγνωση, η αυτογνωσία, το κουράγιο, η υπομονή κι η επιμονή. Είναι τα κότσια να αλλάξεις τη ζωή σου επειδή αποφάσισες ενσυνείδητα κι ώριμα πως δε σ’ άρεσε η προηγούμενη.
Μπορεί οι στόχοι μας, λοιπόν, να είναι όνειρα χρονικά οριοθετημένα, αλλά ακόμη κι αν χάσεις την προθεσμία είναι στο χέρι σου να την ανανεώσεις, να βάλεις κάποια άλλη. Τους στόχους και τα όνειρά σου τα κουβαλάς στο πλοίο σου κι εσύ μονάχα αποφασίζεις την πορεία τους.
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
