Συγγνώμη ή δειλή οπισθοχώρηση;

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί ζητάς συγγνώμη απ’ το σύντροφο σου; Είναι επειδή στ’ αλήθεια μετάνιωσες και μετανόησες ή μήπως είναι επειδή θέλεις να αποφύγεις έναν ενδεχόμενο καβγά ή ακόμη κι ένα χωρισμό;

Αν απλώς ξανασκέφτηκες όλα όσα έγιναν πιο ήρεμα και λογικά κι έφτασες στο συμπέρασμα ότι έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης το οποίο αποφάσισες να παραδεχτείς και να αποδεχτείς, τότε μπράβο σου! Αυτό είναι όλο το ζητούμενο της λέξης «συγγνώμη». Αν είναι, όμως, επειδή βαριέσαι να ξεκινήσει πάλι ένας τσακωμός ή ακόμη χειρότερα επειδή φοβάσαι έναν επικείμενο χωρισμό, τότε το πρώτο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να παραδεχτείς ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος σκέψης κι ούτε ο σωστός λόγος για να ζητήσει κάποιος συγγνώμη.

Αν θέλεις να δείξεις στο σύντροφό σου μεταμέλεια για να μην αρχίσει ή να μη συνεχιστεί ένας καβγάς, τότε δεν έχεις πραγματικά μετανιώσει. Και στην τελική, μπορεί να μην έκανες κανένα απολύτως λάθος ή μπορεί αυτό που θεωρεί ο σύντροφος σου «λάθος» να είναι κάτι που εσύ κάνεις συχνά ή είναι μέρος του χαρακτήρα σου. Όπως για παράδειγμα, αν δεν απαντούσες το τηλέφωνό σου για ώρες ή αν ξέχασες να τον καλέσεις πίσω. Αν ζητήσεις συγγνώμη για να μην εκνευριστεί το άλλο σου μισό, τότε το πρόβλημα σίγουρα δε λύθηκε.

Αν αυτή η συμπεριφορά είναι μια αδυναμία του χαρακτήρα σου, ένα ελάττωμα, ένα χαρακτηριστικό σου τότε θα πρέπει να το συζητήσεις και να βρεις λύσεις. Δεν πρέπει να το πετάς κάτω απ’ το χαλί και να περιμένεις την επόμενη φορά που θα ξανασυμβεί για να δεις πώς θα τα μπαλώσεις πάλι. Να θυμάσαι πως ό,τι πετάμε κάτω απ’ το χαλί δεν εξαφανίζεται, απλώς κρύβεται για λίγο. Να θυμάσαι, ακόμη, πως το χαλί δε χωράει τα πάντα! Κάποτε ξεχειλίζει και τότε να σε δω πώς θα ξεφύγεις!

Υπάρχουν όμως και χειρότερα! Μια συγγνώμη όταν λέγεται για να αποφευχθεί –ή να αναβληθεί– ένας χωρισμός, τότε μιλάμε για περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα. Αν ζητάμε συγγνώμη από φόβο ότι θα χάσουμε το σύντροφό μας, τότε όχι μόνο τον κοροϊδεύουμε, αλλά μαζί μ’ αυτόν κοροϊδεύουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Για σκέψου το λίγο καλύτερα, αν δηλαδή καβγαδίζετε για κάτι που έγινε στο παρελθόν σου –ερωτικού περιεχομένου πάντα– κι εσύ ζητάς χίλιες συγγνώμες και τον παρακαλάς να τις δεχτεί, σ’ αυτή την περίπτωση η «συγγνώμη» σου είναι αληθινή;

Αυτό είναι θέμα που απαιτεί σοβαρή κι ώριμη συζήτηση κι απ’ τους δύο σας, το να προσπαθείς να κρυφτείς και να λύσεις τα προβλήματά σας με μια συγγνώμη είναι γελοίο. Μπορεί να αναβάλεις το πρόβλημα για λίγο, αλλά προβλήματα και καταστάσεις που δεν έχουν εκτενώς συζητηθεί και στ’ αλήθεια λυθεί, τότε σε κάποια στιγμή θα επανεμφανιστούν ακόμη πιο έντονα.

Ο φόβος δεν είναι λόγος να ζητάμε συγγνώμη. Η συγγνώμη μας σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καθαρή δειλία. Κι αν ακόμη αυτό που έγινε οδηγήσει τελικά τη σχέση μας στο τέλος, ε, και τι έγινε; Αυτό σημαίνει πως η σχέση αυτή έμπαζε από παντού νερά. Αν, λοιπόν, είναι να έρθει ο χωρισμός –ή ο καβγάς– κάποτε θα έρθει, με μια συγνώμη απλώς το καθυστερούμε.

Οι συγνώμες πρέπει να λέγονται μόνο όταν εννοούνται, δεν είναι μαγικά φίλτρα που τα λύνουν όλα! Ας δοκιμάσουμε και καμιά φορά την ειλικρίνεια και το διάλογο, δε χάνουμε και τίποτα.