Τα κενά μνήμης μας τρελαίνουν

Ξέρω απ’ έξω ολόκληρους τόμους βιβλίων, αλλά ξέχασα γιατί μπήκα στην κουζίνα η ώρα πέντε το απόγευμα εκείνης της Κυριακής. Μπαίνω, σκαλώνω και σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τι γίνεται με μένα. Θέλεις να ‘ναι που έχω φορτωθεί πολλά τώρα τελευταία; Να ‘ναι που δε συγκεντρώνομαι με τίποτα τις γιορτινές μέρες; Ιδέα δεν έχω, αλλά μου τη σπάει!

Μου τη δίνει στα νεύρα, δεν μπορώ να καταπιαστώ με τίποτε άλλο μέχρι να βρω το λόγο που μπήκα στην κουζίνα, το λόγο που γύρισα πίσω στο αυτοκίνητο ενώ είχα φτάσει σπίτι, το λόγο που άνοιξα το ψυγείο, το λόγο που έπιασα το κινητό μου, το λόγο που έφυγα απ’ το σαλόνι.

Δε σου ‘χει τύχει να ξεχνάς ένα όνομα ξενοδοχείου ή έναν τίτλο τραγουδιού; Να ξεχνάς γιατί γύρισες ή γιατί έμεινες, γιατί άνοιξες πόρτες, πώς λένε εκείνη την κοπελίτσα με τα ίσια μαλλιά ή εκείνο το μαγαζί στο κέντρο, γιατί έστριψες αριστερά ή γιατί άνοιξες απότομα τις κουρτίνες του σπιτιού; Να είσαι τόσο κοντά στο να το βρεις, αλλά κάπως, κάπου, να μην μπορείς να το θυμηθείς; Και να αναρωτιέσαι πώς γίνεται κι αν κάποιος σου κάνει πλάκα, να σκέφτεσαι με όλη σου τη δύναμη, αλλά για κάποιο λόγο να μη σου ‘ρχεται με τίποτα. Να θέλεις να το βρεις και να το ξαναθυμηθείς με τόση μανία που διαφωνείς με τον ίδιο σου τον εαυτό. Να λες «τόσα προβλήματα έχουμε, κι εγώ κάθομαι κι ασχολούμαι με μικροπράγματα» κι όμως να μην μπορείς να σταματήσεις να το σκέφτεσαι.

Κενό μνήμης λέγεται. Κι έχω σκεφτεί χιλιάδες φορές πως μπορεί να γερνάω και να μην ξέρω πια τι μου γίνεται.  Ρωτάς από ‘δω κι από ‘κει, μπαίνεις στα social μήπως δεις κάτι και στο θυμίσει, το γκουγκλάρεις με ό,τι σχετικό μπορείς να θυμηθείς, με ό,τι μπορεί να σου το φέρει στο νου. Κι εκείνο τίποτα. Μηδέν. Κενό. Κι επιμένεις. «Δεν μπορεί. Θα μου ‘ρθει. Το ‘χω».

Και τελικά δεν πήρες μεγαλύτερη ικανοποίηση όλη σου τη μέρα απ’ τη στιγμή που θυμήθηκες επιτέλους το όνομα της κοπελίτσας, ή γιατί πήγες ξανά πίσω στο αυτοκίνητο, ή γιατί άνοιξες το ψυγείο σου. «Η Μάρθα!», «Γιατί ξέχασα μέσα την τσάντα μου από χθες!», «Γιατί έχει μείνει μια υπέροχη σοκολατίνα απ’ το πάρτι του Λουκά» αναφωνείς ανακουφιστικά! Κι αναρωτιέσαι κι εσύ με τον ίδιο σου τον εαυτό, αν η αντίδρασή σου αυτή είναι φυσιολογική, αν όντως έπρεπε να χαρείς τόσο επειδή θυμήθηκες μια τόση δα λεπτομέρεια, επειδή σου ήρθε ξαφνικά αυτό που τόση ώρα γύρευες!

Κι όμως, το να ξεχνάμε μικροπράγματα, ονόματα, λόγους, αριθμούς και κινήσεις μπορεί να καταντήσει σπάσιμο νεύρων και δοκιμασία της υπομονής μας. Πιέζουμε τον εαυτό μας με τόση δύναμη να θυμηθεί, που τελικά μόνο τον δυσκολεύουμε και τον ζορίζουμε ακόμη πιο πολύ.

Κι αν θες μια συμβουλή, την ώρα που καταλαβαίνεις πως ξέχασες κάτι πες στον εαυτό σου «άσ’ το προς το παρόν, μην το ζορίζεις τώρα» και να δεις που θα σου ‘ρθει η χαμένη πληροφορία σε μια στιγμή που κάνεις κάτι άλλο, εντελώς άσχετο. Κι εκεί να δεις χαρά που σε περιμένει! Δε γερνάς, μόνο που το μυαλό μας κάποτε κουράζεται, κλατάρει. Δώσε του το χρόνο του για να γεμίσουν ξανά οι μπαταρίες του!