Σε σκέφτομαι αυτό το απόγευμα. Εσένα, που κάποτε είχα πει πως αν σ’ έχανα ποτέ μου, αν κάποτε ξημέρωνε μια μέρα που δε θα σε είχα, αν κάποτε δεν ήσουν η πιο λυτρωτική μου καληνύχτα κι η ομορφότερή μου καλημέρα, αν κάποτε δεν υπήρχες ούτε σαν κλήση ή μήνυμα στο κινητό μου, θα πέθαινα.
Έτσι είχα πει. Πως θα πέθαινα. Πως θα χανόμουν. Πως δε θα μπορούσα να υπάρξω, να ζήσω, να λειτουργήσω. Πως θα ήμουνα κενή, άδεια. Κι όμως! Για δες, που όχι μόνο υπάρχω, μα ζω την κάθε μου στιγμή. Για δες που ξενυχτάω με την καρδιά μου, πίνω με φίλους και γνωστούς, ξαγρυπνάω περιμένοντας μήνυμα από κάποιον άλλον, πάω στη δουλειά μου με όρεξη, απολαμβάνω τις ηλιόλουστες μέρες, τραγουδάω στο αυτοκίνητο, πάω εκδρομές και κάθομαι σε ταβέρνες με κρασί και μουσική, αγαπάω τη ζωή που κάνω.
Κι αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που λέμε, αν όλα αυτά που υποσχόμαστε, αν όλα αυτά που νιώθουμε, είναι λόγια της στιγμής, λόγια της παράνοιας που μας δημιουργεί ο έρωτας -γιατί κι ο έρωτας είναι μία κάποια μορφή παράνοιας. Αν όλα αυτά που λέμε όταν είμαστε ερωτευμένοι είναι λόγια της καύλας για τον απέναντι. Είναι το κρεβάτι του; Το φιλί του; Είναι η γεύση του; Είναι η συνήθειά του, η αγκαλιά του, η μαγεία του; Είναι οι ατελείωτες συζητήσεις του, είναι τα σφηνάκια του στο μπαρ; Είναι όλα όσα είναι; Είναι ο έρωτάς μας γι’ αυτόν; Είναι μήπως ο έρωτάς μας για τον ίδιο τον έρωτα;
Και νομίζω πως προτιμώ να σκέφτομαι πως όχι. Δεν είναι μόνο αυτά. Προτιμώ να δηλώσω ότι τα λόγια που λέμε όταν είμαστε με κάποιον, τα εννοούμε. Όλα. Μέχρι και τα σημεία στίξης. Τα εννοούμε, γιατί αν υποθέσουμε πως δεν τα εννοούμε, τότε όλα γύρω μας δε θα σήμαιναν απολύτως τίποτα. Κι όλα μας τα αισθήματα θα κατέληγαν στο κενό. Στο απόλυτο μηδέν.
Άρα θα καταλήξω συνειδητά στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι εννοούν κάθε λέξη που είπαν -ή δεν είπαν. Κάθε συναίσθημα που ένιωσαν, υπήρξε κάποτε μέσα τους. Οι κόμποι στον λαιμό, κι οι ανεβασμένοι παλμοί, ακόμη κι όλα τα «θα πεθάνω χωρίς εσένα». Κάθε λέξη μας είναι αληθινή, βγαίνει απευθείας απ’ την ψυχή μας. Αλλά όπως δημιουργούνται όλα αυτά τα συναισθήματα, έτσι και ξεφτίζουν κάποτε, έτσι και χάνονται. Κι αυτό δεν είναι ελάττωμα, δε μας κάνει σκάρτους. Είναι ίσως αποτέλεσμα των πράξεών μας, μα κι αν δεν είναι, τότε είναι απλά μια κατάληξη.
Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα αισθήματά του. Όπως δεν μπορούμε να ξε-ερωτευτούμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, έτσι και δεν μπορούμε να ερωτευτούμε όταν μας έχουν στερέψει όλα όσα νιώθουμε για τον άλλο.
Κι έτσι καταλήγω πως είναι όμορφο –ίσως μαγικό– να λέμε όλα όσα νιώθουμε, όταν τα νιώθουμε. Να κάνουμε τα αισθήματά μας πράξεις. Κι αν κάποτε δε νιώθουμε πια για τον απέναντι, αυτό δε μας κάνει ψεύτες ή υποκριτές, μας κάνει ανθρώπινους. Κι αν ο απέναντι σταματήσει κάποτε να νιώθει για ‘μας, τότε θα βρούμε τρόπο να προχωρήσουμε κι εμείς.
Γιατί όπως το είπε κάποτε ο Μουζουράκης: «Κάποτε έλεγα από έρωτα θα πέθαινα, και τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα τον θάνατο να ζω».
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
