Θα χτύπαγες τατουάζ το όνομα του συντρόφου σου;

Παρασκευή βράδυ, μόλις σχόλασα απ’ τη δουλειά και πριν βγω με την παρέα σκρολάρω στα σόσιαλ με ένα παγωμένο τσάι στο ποτήρι μου. Πάνω που ετοιμαζόμουν να τα κλείσω με ένα «Δε μας παρατάτε όλοι», τι να δω; Μια γνωστή απ’ τα παλιά πόσταρε φωτογραφία με τατουάζ το όνομα του έρωτά της. Κι αρκούσε μια τέτοια πράξη για να πάρει το ένστικτό μου φωτιά και να αρχίσω να αναλύω τις διάφορες απόψεις γύρω απ’ το θέμα.

Πρώτοι και καλύτεροι οι ρομαντικοί, θα τρέξουν να μας πουν ότι αυτό δείχνει την αγάπη και τον έρωτα, το δόσιμο και την τρέλα. Δείχνει ότι είσαι έτοιμος  να κάνεις οτιδήποτε για τον απέναντι, ακόμη και να χαράξεις το όνομά του πάνω σου για πάντα. Θα πουν ότι είναι κίνηση εκρηκτική κι ηχηρή, ότι δε δείχνει αδυναμία αλλά τρέλα ενός ατόφιου κεραυνοβόλου πάθους και μια ψυχή εφηβική, ασχέτως με την πραγματική ηλικία αυτού που χτυπάει ένα τέτοιο τατουάζ.

Δείχνει ακόμη, θα πουν, αυθορμητισμό και συναισθήματα μεγάλα που αντανακλώνται με εξίσου μεγάλες πράξεις. Και να σου πω και κάτι; Δεν αντιλέγω καθόλου! Ένα τατουάζ με το όνομα «Μάρκος» ή «Μαρία», «Στέφανος» ή «Καλλιόπη» σαφώς και δείχνει όλα τα παραπάνω, η λογική κι ο έρωτας δεν πάνε πακέτο κι αυτό είναι απ’ τα κλισέ που όχι μόνο δεν ξεχνιούνται αλλά και διαρκώς επαληθεύονται.

Απ’ την άλλη μεριά της γέφυρας, βρίσκονται οι πιο λογικοί ή ίσως οι πιο μετρημένοι και καθωσπρέπει. Είναι αυτοί που θα μας πουν ότι τέτοιου είδους τατουάζ (αν όχι όλα τα τατουάζ ανεξαιρέτως) είναι ανοησίες. Ότι κάποτε αυτοί που θα τα έχουν στο δέρμα τους θα το μετανιώνουν και θα εύχονται να μην τα είχαν χτυπήσει ποτέ. Ότι δεν είναι ώριμο, ότι «τι θα πει ο κόσμος;», ότι «δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά», ότι «τι θα γίνει αν χωρίσουν», ότι αυτές οι πράξεις δείχνουν επιπολαιότητα, αδυναμία κι αφέλεια.

Μέσα στο παραλήρημα όλων αυτών των ερωτημάτων ίσως βγαίνει μία, κάποια, αλήθεια. Όντως δεν ξέρουμε τι θα γίνει αν χωρίσουν κι όντως μπορεί να το μετανιώνουν μια ολόκληρη ζωή, επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος τους φέρθηκε σκάρτα. Όντως μπορεί να κριθούν απ’ τον κόσμο κι όντως μπορεί μία τέτοια πράξη να εκφράζει επιπολαιότητα κι αφέλεια.

Όμως το ερώτημα είναι αν αξίζει κάποιος να μη ζήσει την τρέλα του ή τον έρωτά του στα άκρα και μέχρι όλα του τα λαμπάκια να χτυπήσουν κόκκινο, επειδή ο κόσμος θα κρίνει ή επειδή μπορεί σε εφτά χρόνια από σήμερα να το μετανιώσει -ίσως κι αύριο.

Η δική μου απάντηση είναι απλή, δεν αξίζει να βάζεις φίλτρο στο ένστικτό σου, το πάθος και τον έρωτά σου! Πιστεύω ακράδαντα στο συναίσθημα κι υποστηρίζω πως καλά θα κάναμε αν μεταφράζαμε σε πράξεις όσα νιώθουμε. Υπάρχουν τόσα «πρέπει» και τόσα απαγορευτικά σε αυτή την κοινωνία και σε αυτή την εποχή που ένα τατουάζ με το όνομα του έρωτά μας δε θα έπρεπε να είναι ένα από αυτά. Κι ας το μετανιώσουμε, κι ας κλαίμε από νεύρα σε ένα χρόνο ή σε μια εβδομάδα. Το πολύ-πολύ να μας γίνει μάθημα ζωής.

Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, κατά βάθος ίσως ζηλεύουμε λιγάκι όσους έχουν τα κότσια και τις αντοχές να κάνουν πράξεις όσα αισθάνονται. Έχουν μια ελευθερία αβίαστη, που πηγάζει από μέσα τους, χωρίς να θέλουν να περηφανευτούν ότι είναι ελεύθεροι. Και στην τελική, ας βρούμε όλοι έναν έρωτα να μας ξυπνήσει τα πιο τρελά και κρυφά συναισθήματα κι ας είναι το τίμημά του μόνο αυτό το τατουάζ!