Tο «δύο» είναι σαφώς καλύτερο απ’ το «ένα»

Στάθηκα στην πόρτα και σε κοίταζα να κατεβαίνεις τα σκαλιά. Ήταν, λοιπόν, η τελευταία φορά που σε έβλεπα. Τα δικά μας «τελευταία» είναι βλέπεις τελεσίγραφα, υπογεγραμμένα σημειώματα. Δεν έχει πισωγυρίσματα.

Ήταν απόφαση κοινή. Γελοία λέξη. Κοινή. Δεν υπάρχει κοινή απόφαση. Κάποιος πάντα θέλει πιο πολύ. Δε ζυγίζονται οι επιθυμίες των ανθρώπων.

Κατέβηκες τη σκάλα γρήγορα, σαν να άργησες στο ραντεβού. Σαν να ήταν μια ακόμη Δευτέρα που θα σ’ έβλεπα το βράδυ μετά τη δουλειά. Παράξενο μοιάζει το τέλος. Πώς μπορεί να γίνεσαι ξένος με κάποιον που κάποτε ήταν ολόκληρος ο κόσμος σου;

Αυτός που κάποτε ήξερε πώς πίνεις τον καφέ σου, πώς κοιμάσαι και πώς ξυπνάς. Κάποιος που ήξερε ότι περίπου στις έντεκα το βράδυ κάθε μέρα σου αρέσει να πίνεις ένα ποτήρι κρασί. Κάποιος που δε σου τηλεφωνούσε ποτέ πριν απ’ τις τρεις τις Κυριακές γιατί ήξερε ότι σου αρέσει να κοιμάσαι μέχρι αργά. Κι αυτός ο ίδιος που ήξερε την αγαπημένη σου ταινία. Τον πιο κρυφό σου φόβο. Το πιο τρελό σου όνειρο. Τους στόχους σου. Το αγαπημένο σου γλυκό. Που ήξερε τι σιχαίνεσαι, τι σε ενθουσιάζει, με τι τρελαίνεσαι. Αυτός.

Δεν ξέρεις καν πού μένει τώρα. Δεν ξέρεις αν παντρεύτηκε, αν δουλεύει, αν ζει μόνος.  Και στοιχηματίζω πως ούτε και σε νοιάζει τώρα πια. Ίσως βρήκες σε άλλον το άλλο σου μισό. Ίσως τώρα κάποιος άλλος ξέρει πως δεν πρέπει να τηλεφωνεί πριν απ’ τις τρεις τις Κυριακές. Με κάποιον άλλο μοιράζεσαι τα βράδια σου. Με κάποιον άλλο, διαφορετικό.

Πόσα άραγε «άλλα μισά» έχουμε; Πόσα διαφορετικά «αγάπη μου»; Μου ήταν πάντοτε δύσκολο να δω μέσα απ’ όλα αυτά. Όχι να ξεπεράσω. Αυτό όχι. Αυτό ήταν εύκολο. Αλλά να προχωρήσω. Να κάνω κάποιον άλλο το άλλο μου μισό. Ν’ ανοίξω τα χαρτιά μου και να τον αφήσω να δει μέσα από ‘μένα. Κι αν τελικά δεν είναι ούτε αυτός;

Παλιά πίστευα ότι όντως υπάρχουν άνθρωποι που μας συμπληρώνουν. Που κλείνουν τα κενά μας, που έχουν την ικανότητα να κλειδώνουν σε συγκεκριμένα σημεία μέσα μας. Κάτι σαν κομματάκια από πάζλ. Το πίστευα, το φώναζα κι έψαχνα μανιωδώς αυτά τα κομματάκια που μου έλειπαν σε όποιον γνώριζα.

Όμως τώρα μεγάλωσα και τ’ όνειρο μου αυτό λίγο, κάπως, γκρεμίστηκε. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος στη Γη που να μπορέσει να κολλήσει τα κομμάτια του πάνω στα δικά μου. Αυτό είναι τουλάχιστον αστείο. Πριν μου πεις πως είμαι απλά μία ακόμα πεζή και κυνική παρουσία που σου χαλάει τον ρομαντισμό, άκουσέ με λίγο.

Όχι, οι άνθρωποι δεν είναι μικρά κομματάκια από πάζλ. Οι άνθρωποι είναι ολόκληροι από μόνοι τους. Είναι όντα ολοκληρωμένα, συμπληρωμένα, με ρινισμένες όλες τους τις πλευρές. Τελειοποιημένοι, φτιαγμένοι για να μπορούν να σταθούν από μόνοι τους. Δεν είναι μισοί, ανολοκλήρωτοι, μισοτελειωμένοι.  Κάθε άλλο! Με ρωτάς αν έχουν ελαττώματα; Φυσικά έχουν και τα ελαττώματα αυτά τα βροντοφωνάζουν και τα υπερηφανεύονται. Αν δεν είχαν, θα ήταν μικρές θεότητες και πίστεψέ με δε θα είχαν καν τη διάθεση ν’ ασχοληθούν μαζί μας.

Αν, λοιπόν, ταιριάξεις με έναν άνθρωπο, δε θα είναι επειδή σου συμπληρώνει τα κενά σου, ούτε επειδή σαν δύο μισά δημιουργείτε ένα τέλειο ολόκληρο. Θα είναι επειδή οι δύο σας είστε ομάδα, στα εύκολα και στα δύσκολα. Επειδή δε χρειάζεται να σου συμπληρώσει κανένα άδειο χώρο, χρειάζεται απλά να στέκεται δίπλα σου. Επειδή το «δύο» είναι σαφώς καλύτερο απ’ το «ένα».

Επειδή σου αρέσει να τον ακούς να μιλάει, να γελάει κι επειδή λατρεύεις το κοκκινιστό που φτιάχνει. Επειδή οι Κυριακές είναι οι αγαπημένες σας μέρες. Επειδή τις νύχτες που περνάτε οι δύο σας στον καναπέ με ποπ κορν και ταινίες δε θα τις άλλαζες για όλα τα ταξίδια του κόσμου. Επειδή είναι ο άνθρωπος που σε συμβουλεύει, που σου κρατάει το χέρι, που σου χαμογελάει όταν οδηγάς. Είναι αυτός που σκοτώνεται στη δουλειά, αλλά πάντα βρίσκει χρόνο για σένα. Είναι αυτός που οι σιωπές σας δεν είναι ποτέ αμήχανες. Είναι για σένα ό,τι είσαι κι εσύ για ‘κείνον. Ένας τέλειος ολόκληρος.

Δεν έχουμε, λοιπόν, πολλά άλλα μισά. Έχουμε απλά πολλούς ανθρώπους που ταιριάζουμε μαζί τους.  Κι όσο τα χρόνια περνούν κι εμείς αλλάζουμε, ίσως να αλλάζουν κι οι ανάγκες, τα «θέλω» και τα «μπορώ» μας. Και μαζί μ’ αυτά ν’ αλλάζουν κι οι άνθρωποι που ταιριάζουμε.  Μπορεί, βέβαια, να είσαι απ’ τους τυχερούς αυτού εδώ του κόσμου κι ο άνθρωπος της ζωής σου να παραμένει ο ίδιος. Μπορεί κι όχι.

Όποιος και να ‘σαι, ό,τι και να ‘σαι, ο άνθρωπός σου είναι κάπου εκεί έξω ή ακόμη και δίπλα σου. Φτάνει μόνο να έχεις την πόρτα της ψυχής σου ανοιχτή. Κοίταξε και θα τον δεις.