Το «τέλος» πρέπει να λέγεται έξω απ' τα δόντια

Πρέπει να μάθουμε όλοι μας να είμαστε πιο ειλικρινείς, πιο ξεκάθαροι, πιο χύμα. Να λέμε ό, τι νιώθουμε, όπως το νιώθουμε, τη στιγμή που το νιώθουμε. Κάποιος θα έλεγε ότι ίσως αυτό αγγίζει τα όρια του εγωισμού και της υπεροψίας. Ότι δηλαδή δε σκεφτόμαστε τον άλλον απέναντι μας και δρούμε μόνο βάση των δικών μας συναισθημάτων και αναγκών.

Μισό λεπτό όμως. Ας σκεφτούμε έναν χωρισμό. Αυτός που επιθυμεί να χωρίσει για τους οποιουσδήποτε λόγους θα ήταν σαφώς καλύτερο να μη χρυσώσει το χάπι, να μη ντύσει με όμορφα λόγια και χρώματα την επιθυμία του αυτή. Δεν είναι εγωισμός αυτό, ίσως και ακριβώς το αντίθετο. Ή μάλλον είναι μία σωστή κίνηση η οποία λειτουργεί και συμφέρει και τα δύο μέρη. Θα μου πεις ένας χωρισμός δεν είναι συναλλαγή, τι συμφέρει σε ‘μένα και τι συμφέρει σε σένα. Κι εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Βεβαίως δεν είναι συναλλαγή, είναι όμως μια συνεργασία, μια συμφωνία αν θέλεις. Όπως και οι δυο συμφώνησαν και συνεργάστηκαν στο να είναι μαζί και να δημιουργήσουν κάτι όμορφο, όπως σκέφτονταν τις ανάγκες και των δυο τους έτσι και τώρα στα τελειώματα πρέπει να σκεφτούν όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και ο ένας τον άλλο.

Ο σωστός ο χωρισμός γίνεται έξω από τα δόντια, όχι με δικαιολογίες αλλά με επιχειρήματα με απτά παραδείγματα, με χειροπιαστές αποδείξεις. Να δώσεις στον άλλο να καταλάβει τι συμβαίνει, τι πήγε στραβά. Μην επικαλεστείς πιεσμένα προγράμματα και γελοιότητες, αλλά τα ίδια τα προβλήματα και τους πραγματικούς λόγους που συνέβαλαν στην κατάληξη αυτή.

Ούτε χρόνο πρέπει να ζητάμε. Αν ζητήσουμε χρόνο το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μεγαλώνουμε τη διάρκεια του χωρισμού μας, να πληγώνουμε τους εαυτούς μας και τον άλλο απέναντι μας, να σπαταλάμε ενέργεια σε κάτι που ξέρουμε ότι έχει τελειώσει και το πιο σημαντικό να παραμένουμε αναστατωμένοι. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν είχαμε το κουράγιο να κάνουμε το πιο απλό. Να πούμε ό, τι νιώθουμε. Να λειτουργήσουμε και να πράξουμε με γνώμονα απλά και μόνο τα πραγματικά μας συναισθήματα.

Κι αν η αιτία χωρισμού είναι το ότι πάψαμε να βλέπουμε τον άλλο ερωτικά, να μην κάνουμε πίσω, να μη δειλιάσουμε. Ξεκάθαρο και αληθινό δε συνεπάγεται πάντα με κάτι όμορφο και φανταστικό. Κάποιες φορές οι αλήθειες είναι άσχημες, ξεσκίζουν τα σωθικά μας και γεμίζουν τα δωμάτια μας καπνό και μυρωδιά από αλκοόλ. Παρ’ όλα αυτά, όπως εμείς θα θέλαμε ο απέναντι να μας μιλάει σταράτα και ίσια, έτσι πρέπει να απαιτούμε και από τον ίδιο τον εαυτό μας.

Στην τελική αν είμαστε τόσο σίγουροι -ή ακόμη κι όταν λίγο αμφιβάλλουμε- πως δεν θα ξαναγυρίσουμε στη σχέση μας τότε δεν πρέπει να αφήνουμε πόρτες ανοιχτές. Τις πόρτες πρέπει να τις κλείνουμε, να τις κλειδώνουμε και να πετάμε το κλειδί στη θάλασσα. Ό,τι γράφει, δε ξεγράφει και ό,τι ειπώθηκε πρέπει να ειπώθηκε με σεβασμό και όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται.

Ο χωρισμός δεν είναι ούτε τρομακτικός, ούτε επικίνδυνος. Επικίνδυνα είναι τα ψέματα, οι φτηνές δικαιολογίες, οι κούφιες υποσχέσεις. Από πότε βαφτίσαμε την «ειλικρίνεια» λάθος, δηλαδή; Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να πεις πως θέλεις να χωρίσεις, φτάνει να έχεις τα κότσια και το στομάχι να το υπερασπιστείς μέχρι το τέλος.