Τους δρόμους μας τους φτιάχνουμε εμείς

Σταυροδρόμια στη ζωή υπάρχουν πολλά. Αυτό που περνάς κάθε πρωί για να πας δουλειά, το άλλο που βλέπεις απ’ το παράθυρο του σπιτιού σου και το άλλο που σε ανάγκασε να αποφασίσεις αν θα σταματήσεις επιτέλους να καψουρεύεσαι και θα κάτσεις σπίτι σου να βάλεις τη ζωή σου σε μια τάξη.

Θα ήταν ευκολότερο αν αυτά τα τελευταία είχαν σήματα κινδύνου. «Αδιέξοδο». «Μονόδρομος». «Προσοχή∙ απότομη στροφή». Δεν έχουν όμως κι ίσως αυτό να κάνει τη διαδρομή πιο μυστήρια, πιο ριψοκίνδυνη.

Σε ένα απ’ αυτά, λοιπόν, θα βρεθείς σίγουρα -αν και σου εύχομαι να μπορούσες να τα αποφύγεις. Στέκεσαι στη μέση και προσπαθείς να καταλάβεις ποιος δρόμος οδηγεί στη δική σου Ιθάκη -ή για τους λιγότερο ρομαντικούς, ποιος είναι ο σωστότερος, ο λιγότερο ανώμαλος, ο πιο βολικός, ο δρόμος ο δικός σου, που πάνω του γράφει το όνομά σου.

Το κυριότερο είναι να ξέρεις τι θες. Να ξέρεις πού θέλεις πραγματικά να σε πάει ο δρόμος -αν και σπάνια μπορούμε να προβλέψουμε τι μας περιμένει στη γωνία. Αν, όμως, έχεις βάλει στόχους, αν έχεις κάνει όνειρα για το μέλλον, αν έχεις σκεφτεί πώς θέλεις να μοιάζει η ζωή σου, αν ξέρεις τις  δυνάμεις και τις αδυναμίες σου, αν ξέρεις τι μπορείς να αντέξεις και τι όχι, τότε οι δρόμοι που σου ταιριάζουν θα έχουν σαφώς μειωθεί.

Το δεύτερο σημαντικότερο είναι να ξέρεις τι δε θες. Να ξέρεις πώς δε θέλεις να είναι η ζωή σου, να έχεις σκεφτεί τα πράγματα που δε θέλεις να υπάρχουν σ’ αυτήν, τα συναισθήματα που δε θέλεις να νιώθεις, τις χώρες και τα σπίτια που μισείς, τα φαγητά που σιχαίνεσαι και τα λόγια που βαρέθηκες να ακούς. Οι δρόμοι για σένα συνεχίζουν να μειώνονται.

Το τρίτο είναι και το κυριότερο είναι οι άνθρωποι.  Να ξέρεις ποιοι άνθρωποι είναι τα λιμάνια σου, αυτοί που σε κάνουν να θέλεις να ξυπνάς το πρωί -ή καλύτερα αυτοί που ξυπνάς μαζί τους. Οι άνθρωποι που δίνουν νόημα στη ζωή σου, που είναι κοντά σου στις μαύρες και στα ζόρια σου, που είναι εκεί για να γιορτάσουν την επιτυχία σου, που ανοίγουν μπουκάλια γιατί πέρασες την εξέταση ή γιατί επιτέλους θα βγεις ραντεβού με το μελαχρινάκι που σου πήρε τα μυαλά ή απλά γιατί είναι Σάββατο. Εκείνοι οι άνθρωποι που άφησαν τη δουλειά τους για να έρθουν να ακούσουν το δράμα σου μια Δευτέρα στη μία το καταμεσήμερο κι αυτοί που παράτησαν την γκόμενα για να έρθουν στα 25α γενέθλιά σου. Αυτοί είναι οι ήρωές σου. Αυτούς τους θέλεις σίγουρα στον δρόμο σου.

Όμως είναι κι οι άλλοι. Αυτοί που θέλεις να διαγράψεις -οι τοξικοί, οι επιβλαβείς για την υγεία σου. Οι άνθρωποι, να ξέρεις, είναι χειρότεροι απ’ οποιοδήποτε ναρκωτικό έχεις δοκιμάσει ή απλά έχεις ακούσει. Είναι αυτοί που κάποτε σε έκαναν να αμφισβητήσεις την αξία σου, αυτοί που σε μείωσαν, σε παράτησαν και μετά εξαφανίστηκαν. Αυτούς που κάποτε ίσως και να ονόμασες «σωτήρες», οι δήθεν φίλοι κι οι ακόμη πιο δήθεν σύντροφοι. Είναι αυτοί που ίσως άδειασες μέσα τους ένα κομμάτι σου –μακάρι να ήταν μόνο ένα–, αυτοί που θέλεις να ξεχάσεις πως κάποτε σήμαιναν πολλά. Αυτοί που δεν έχουν πια καμία θέση ούτε στην καρδιά ούτε στο μυαλό σου. Αυτούς, λοιπόν, πρέπει να τους αφήσεις πίσω. Ο δρόμος ο δικός σου δεν πρέπει να έχει καμία σχέση μ’ αυτούς.

Μα κι αν ακόμα τα καταφέρεις όλα αυτά, κανείς δεν σου εγγυάται πως ο δρόμος που διάλεξες είναι ο σωστός. Θα βρεθείς και πάλι να αναρωτιέσαι τι υπολόγισες λάθος. Ίσως και να θελήσεις να επιστρέψεις πίσω στο σταυροδρόμι σου, θα κοιτάς όμως πίσω σου και δε θα βλέπεις πια το σταυροδρόμι, είσαι χιλιόμετρα μακριά του και δε θυμάσαι καν τον δρόμο για την επιστροφή.

Τότε είναι που πρέπει να προχωρήσεις, δεν έχει νόημα να κοιτάς πίσω σου. Προχώρα και στα επόμενα φανάρια στρίψε αριστερά. Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Είναι στο χέρι σου να προχωράς και να κρατάς μόνο ό,τι σε κάνει να χαμογελάς, ό,τι κάνει την ψυχή σου να ξεχειλίζει από πληρότητα κι ευτυχία.

Να θυμάσαι πως τους δρόμους μας τους φτιάχνουμε εμείς, στα μέτρα τα δικά μας. Όποιον κι αν διαλέξεις, να ξέρεις πως το όνομά σου θα το γράψεις εσύ πάνω του. Κανένας δρόμος δε φτιάχτηκε αποκλειστικά για σένα. Παίρνεις τον δρόμο και τον κάνεις δικό σου. Ολόδικό σου.