Χρήσιμη κι η παρακμή αρκεί να 'ναι από επιλογή

«Να παρακμάζεις», μου είχε πει κάποτε κάποιος σε ένα μικρό καφέ στο Λονδίνο. Κι όσο περνούν τα χρόνια, κι όσο κι εγώ μεγαλώνω, τόσο σκέφτομαι πως είχε δίκιο. Είναι χρήσιμο καμιά να πέφτεις στον πάτο, μόνο και μόνο για να σου φαίνεται μετά πιο γλυκός ο πρώτος όροφος.

Μα ξέχασε να αναφέρει μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Πως είναι καλό να παρακμάζεις, αν έχεις επιλέξει εσύ την παρακμή. Και για όσο θέλεις εσύ, με όποιον τρόπο θέλεις εσύ. Κι όταν θελήσεις να μπορείς να σταματήσεις. Κι όταν το αποφασίσεις να πιάσεις και πάλι την κατηφόρα. Όλα είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Πόσο μάλλον αυτό, μια μικρή -ουσιαστικά- αυτοκαταστροφή. Μια μικρή παράκαμψη, μια στάση αν θέλεις. Ίσα-ίσα μια ανάσα -ίσως και δυο.

Η παρακμή από μόνη της είθισται να είναι μια λέξη άσχημη, μια κατάσταση σχεδόν ανυπόφορη. Μια έννοια που δε θέλεις να βλέπεις γραμμένη σε κείμενα, πόσο μάλλον να την ζεις. Μα αν είναι κάτι που κάποιος σκέφτηκε σοβαρά, που κάποιος αποφάσισε να βάλει στη ζωή του για λίγο, σαν να βγάζει για λίγο την πρίζα, σαν να θέλει να κλειστεί στον εαυτό του και να σκεφτεί, τότε είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει τη δεδομένη στιγμή για τον εαυτό του.

Κι αυτό γιατί κάποτε είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα γύρω μας, τόσες πολλές οι κουβέντες που ανταλλάζουμε, με τόσο πολύ κόσμο, τόσος πολύς ο πανικός, τόσο έντονοι οι ρυθμοί της ζωής μας. Είναι τόσες πολλές οι δουλειές που πρέπει να τελειώσουν, οι άνθρωποι που πρέπει να εντυπωσιαστούν, τα τηλεφωνήματα που πρέπει να γίνουν, τα μηνύματα που πρέπει να σταλούν, που κάπου χανόμαστε. Όλοι μας, ανεξαιρέτως.

Κι ο καθένας από εμάς έχει τα δικό του όρια, τις δικές του κόκκινες γραμμές. Καθένας από εμάς θα χρειαστεί σε κάποια στιγμή να μπει offline, για όλους και για όλα. Κι ίσως όχι απλώς offline, μα θα έχει την τάση να αυτοκαταστραφεί και λίγο. Θα έχει την τάση να πέσει λίγο χαμηλά. Κι αυτό μόνο καλό θα επιφέρει στη συνέχεια, διότι αν επιλέξει κάποιος την παρακμή του τη συγκεκριμένη στιγμή που τη χρειάζεται, τότε μετά βγαίνει από αυτήν πιο δυνατός, πιο έτοιμος να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, πιο ήρεμος, πιο συνειδητοποιημένος. Κι ακόμα ίσως και να βγαίνει και να ‘ναι περισσότερο ο εαυτός του. Αν παρακμάζει κάποιος, πάει να πει πως βρίσκει τι δεν του αρέσει, τι δεν του ταιριάζει, τι δεν επιθυμεί. Κι όταν τα βρει αυτά, τότε όλα όσα τον κάνουν να χαμογελάει τα πρωινά και να χορεύει σε τραπέζια τα χαράματα γίνονται ξαφνικά πιο ξεκάθαρα.

«Να παρακμάζεις», λοιπόν. Αν το θέλεις και το χρειάζεσαι και πάνω απ’ όλα αν μπορείς να το χειριστείς και να μη σου ξεφύγει απ’ τα χέρια η κατάσταση, να παρακμάζεις. Κι εγώ και όλοι μας, μαζί σου! Διότι είναι, ίσως, αν όχι ο μόνος, ένας από τους λίγους τρόπους να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας και να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι και πιο όμορφοι εσωτερικά, να δώσουμε φως στα πιο σκοτεινά μας σημεία. Αυτό είναι το νόημα της ζωής, δεν είναι;