Χωρίς τα σκοτάδια μας κάθε φως θα έμοιαζε λίγο

Πόσες φορές ευχήθηκες ηρεμία; Ησυχία κι ηρεμία. Μετά από μια απίστευτη και κουραστική μέρα στη δουλειά, μετά από ένα απόγευμα γεμάτο με υποχρεώσεις, μετά από ένα μεσημέρι ατελείωτων προβλημάτων, μετά από ένα ξενύχτι. Εγώ άπειρες φορές το ευχήθηκα. Το αστείο με τη ζωή είναι πως σου εκπληρώνει ευχές στο δικό της ρυθμό. Δε νοιάζεται αν εσύ είχες ευχηθεί μια ήσυχη μέρα πριν ένα χρόνο, σου τη φέρνει τώρα που μπόρεσε.

Κυριακή πρωί ήτανε για ‘μένα. Μια Κυριακή που ξύπνησα νωρίς– περίεργα νωρίς. Σηκώθηκα κάπως νωχελικά, έφτιαξα καφέ γρήγορα και αφού ο ήλιος είχε κέφια, του έκανα το χατίρι και κάθισα παρέα του. Έβαλα να παίζει η μουσική μου χαλαρά κι απήλαυσα έτσι καμιά ώρα.

Δεν ξέρω να σου πω ακριβώς τι έγινε μετά, οι μνήμες μου άρχισαν να χορεύουν, να χορεύουν ένα χορό που δε θυμόμουν να τους τον είχα μάθει. Άρχισαν οι άνθρωποι στο κεφάλι μου να μου εξιστορούν τα δικά μου λάθη, τα δικά μου σωστά, τις δικές που άδικες πράξεις, εκείνα που φοβόμουν κι έγιναν, εκείνα που με πείραξαν και τα έθαψα, εκείνα που κράτησα χωρίς λόγο και αιτία, εκείνα που με κάνουν να μελαγχολώ κι εκείνα που λυπάμαι όταν τα σκέφτομαι.

Κι είναι αλήθεια πως όταν μείνουμε μόνοι μας, όταν όλα σταματάνε για λίγο –για μια τόση δα στιγμούλα–, όταν όλα σιωπούν, όταν η δική μας ηρεμία πάρει τα ηνία, όταν αφήσουμε για λίγο τα καθημερινά και τα τετριμμένα στην άκρη, μόνο τότε μπορούμε πραγματικά να εστιάσουμε σ’ εμάς, σε όλα όσα ακόμη μας ενοχλούν, σ’ εκείνα που δε ξεπεράσαμε ποτέ –γιατί μάλλον δεν προσπαθήσαμε–, σε εκείνα που μας πονάνε –γιατί μάλλον δεν τα αντιμετωπίσαμε–, σ’ ανθρώπους που νιώθουμε πως μας πείραξαν –μα μας πείραξαν στ’ αλήθεια;–, σε καταστάσεις που ξέρουμε πως πρέπει να τρέξουμε μακριά, σ’ ένα χαμένο χαμόγελο, σ’ ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ, σε μια «συγνώμη» που δε δεχτήκαμε ή σε άλλη μία που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε, σ’ ένα βράδυ που θα μας μείνει αξέχαστο, σε μια πραγματικότητα που δε γουστάρουμε να είμαστε στην τελική.

Όλα εκείνα που δεν τολμάμε να αφήσουμε τον εαυτό μας να νιώσει. Όλα εκείνα που περισσότερο μας φοβίζει πώς θ’ αντιδράσουμε αν μας αφήσουμε να τα δούμε στα μάτια. Μα η αλήθεια είναι πως ο μόνος τρόπος να τα ξεπεράσουμε, είναι αν τα στήσουμε μπροστά μας, τ’ ανοίξουμε σαν τραπουλόχαρτα και τα διαβάσουμε. Αν, δηλαδή, επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει τα πιο σκοτεινά του μυστικά.

Λένε, πως όλοι κρύβουμε μέσα μας κάτι, πως κανείς δεν είναι όπως φαίνεται. Συμφωνώ. Μα η μαγκιά είναι να μην υπάρχουν καταστάσεις που να τις κρύβουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μαγκιά είναι να τα έχουμε εμείς καλά με το μέσα μας, να κοιτιόμαστε στον καθρέφτη και να ξέρουμε τι βλέπουμε. Μαγκιά είναι να τα έχουμε βρει με το είδωλό μας, να το γουστάρουμε.

Ευτυχώς ή δυστυχώς για να φτάσουμε στο σημείο να ξεκαθαρίσουμε τι νιώθουμε, γιατί το νιώθουμε και πώς το νιώθουμε, όλοι χρειαζόμαστε τις πιο δικές μας, τις πιο μας σκοτεινές στιγμές.