Δε σταματάω να την πατάω μαζί σου

Όταν μιλάμε για έρωτα μιλάμε για τον έρωτα τον δικό μας, το απόλυτο πάθος, τη μεγάλη αυτή ανάγκη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον. Ανάγκη για επικοινωνία, για να νιώθουμε συνέχεια κοντά, ανάγκη για να αισθανόμαστε την παρουσία του άλλου ακόμη και στα όνειρά μας.

Όταν μιλάω για έρωτα, μιλάω για εσένα, εσένα που ερωτεύομαι κάθε μέρα λίγο παραπάνω από χθες. Δεν είναι μόνο το χαμόγελό σου στο διπλανό μαξιλάρι που ξέρω πως θα μου πει την πρώτη καλημέρα, δεν είναι ο ήχος της αναπνοής σου στο ακουστικό που με ηρεμεί όταν βρίσκεσαι μακριά μου, δεν είναι μόνο το γέλιο που μου χαρίζεις κι αρκεί για να πάρει πίσω με τα δάκρυα που φέρνουν οι τσακωμοί μας, αλλά είναι κι αυτά. Απλά, περίπλοκα, σημαντικά ή ασήμαντα, πες τα όπως θέλεις, μα εγώ για σένα όχι λιώνω σαν παγωτό στο χέρι μια ηλιόλουστη ημέρα.

Γέμισε η ζωή μου βράδια γεμάτα, νύχτες που έχουν κάτι από όνειρο και δημιουργία, στιγμές ικανές να με πάνε σε ένα μέλλον που πριν από εσένα ούτε θα μπορούσα να φανταστώ. Πες το παραμύθι, πες πως έχω απλά χαζέψει και δεν ξέρω τι λέω, πες ακόμα αν θες ότι δε με πιστεύεις κι εγώ θα γυρίσω να σου πω πως θα στο αποδείξω -αν δεν το έχω ήδη καταφέρει.

Θυμάμαι πάντα αυτό το κάτι που υπάρχει στην ατμόσφαιρα όταν εγώ κι εσύ βρισκόμαστε στο ίδιο δωμάτιο. Ακόμα κι αν γεράσω και με τη φθορά του χρόνου αρχίσω να χάνω το μυαλό μου, εσένα δε θα μπορώ να σε ξεχάσω. Είσαι η πρώτη κι η τελευταία σκέψη μου, γιατί κάθε μέρα μου δίνεις κάτι ακόμη από σένα, έναν νέο λόγο να τσιμπηθώ μαζί σου απ’ την αρχή. Ακόμα κι αν χωρίσουμε κι αν κάποιος άλλος μπει στη ζωή μου, τη θέση σου δε θα την πάρει κανείς. Γιατί εσένα δε σ’ ερωτεύτηκα απλώς, αλλά δε σταμάτησα στιγμή να την πατάω μαζί σου.

Όταν διαβάσεις αυτές τις γραμμές ίσως να σου φανούν υπερβολές. Θα σκεφτείς πως δεν είσαι τέλειος όπως πολλές φορές μπορεί να σε ονομάζω, μα ξεχνάς πως όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον πρώτα αγαπάς τις ατέλειές του.

Πάντα μαζί σου θα με δένει μια ιστορία αγάπης, πάθους, έρωτα, νευρικότητας, αδρεναλίνης και δημιουργίας. Γιατί είσαι εσύ η πιο γλυκιά μπαλάντα κι η μεγαλύτερη συγχορδία της ψυχής μου. Γιατί κάθε μέρα μου μαθαίνεις και μια νέα νότα.

Γιατί δε σταματάω να ερωτεύομαι σε σένα αυτά τα μικρά πράγματα που κάνεις και με τρελαίνουν -άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε όχι και τόσο. Όλα εκείνα που με κάνουν να αγαπώ κάθε κομμάτι του εαυτού σου, απ’ τις ιδιαίτερες παραξενιές σου μέχρι και την παιδική αφέλειά σου κι ύστερα με κάνουν ν’ αγαπώ τον εαυτό μου, κι εκεί παραδίνομαι.

Λατρεύω να κάνω πράγματα μαζί σου, απ’ τις βόλτες και τα ταξίδια μας, τους καφέδες και τα παιχνίδια μας, μέχρι τις περί ανέμων κι υδάτων συζητήσεις μας. Η κάθε μέρα μαζί σου είναι διαφορετική κι έτσι, μια ξεχωριστή αρχή. Κοιμάμαι χωρίς να έχω ιδέα τι μου ξημερώνει δίπλα σου κι αυτό είναι που με εξιτάρει σε σένα, το γεγονός ότι δεν είσαι καθόλου προβλέψιμος. Σήμερα μπορεί να κοιμηθούμε στην Αθήνα κι αύριο πρωί να βρισκόμαστε με έναν μαγικό τρόπο στη Θεσσαλονίκη.

Δεν είναι τα δώρα που μου κάνεις –όχι γι’ αυτά δε σε ερωτεύομαι, γιατί αν με ρωτάς δεν τα ‘χω ανάγκη– είναι η παρουσία σου κι η αγκαλιά σου όταν τη χρειάζομαι χωρίς καν να σε καλώ. Είναι το γλυκό κι αθώο βλέμμα σου όταν με κοιτάς κατάματα. Είναι αυτό το υπέροχο κι απερίγραπτο χρώμα των ματιών σου.

Ονειροπολώ και φτιάχνω μια ζωή μαζί σου, ένα κοινό σπίτι, ίσως και μια μελλοντική οικογένεια. Χάνομαι στον δικό μας κόσμο και χαζογελάω. Όταν όλοι γύρω μου τρέχουν να λύσουν τα προβλήματά τους εγώ λέω το όνομά σου και ξεχνάω τα πάντα.

Είναι αυτό που λένε πως μία φορά θα ερωτευτείς και θα αγαπήσεις τόσο που θα ξέρεις σίγουρα ότι θα ‘ναι κι η τελευταία σου. Μα εσύ τα κατάφερες να με κάνεις να σ’ ερωτεύομαι κάθε μέρα! Να ξέρεις, προτιμώ ένα χάος μαζί σου παρά μια εύκολη ζωή χωρίς εσένα.