Πόσο ενοχλητικό να σε διακόπτουν ενώ μιλάς!

Καθώς καθόμουν στο σταθμό Λαρίσης κι αφού είχα ήδη χάσει το τρένο, έκανα μια βουτιά στις σκέψεις μου. Βέβαια, αντί να αναπολήσω ιστορίες αγάπης και πόνου για νυν και πρώην και μέλια στα πατώματα, το μυαλό μου ξέφυγε εντελώς αλλού…

Υπάρχουν μερικές συνήθειες που έχουν οι άνθρωποι και πραγματικά μπορούν να βγάλουν τον καθένα μας εκτός εαυτού. Άλλος φτύνει στο πεζοδρόμιο, άλλος βήχει χωρίς να βάζει το χέρι του μπροστά, άλλος μιλάει υπερβολικά δυνατά, άλλος δαγκώνει τα νύχια του και φυσικά κάποιοι γουστάρουν να επεμβαίνουν και διακόπτουν. Είναι συνήθειες που μισούν οι άνθρωποι στους άλλους κι εννοείται κάποιες από αυτές τις υιοθετούμε (ίσως κι ασυνείδητα) κι εμείς οι ίδιοι. Βέβαια, είναι πολύ πιο ενοχλητικό κι εκνευριστικό όταν το κάνουν οι άλλοι, καθώς στον εαυτό μας τα συγχωρούμε όλα.

Σε μία παρουσίαση της σχολής μου, υπήρχε κάποια συγκεκριμένη παρέα που διέκοπτε τη διάλεξη χαζογελώντας και κοροϊδεύοντας, όχι απαραίτητα το θέμα αλλά και το τι φορούσε η μπροστινή τους και τι η τέρμα δεξιά. Άλλο θέμα, βέβαια, το κουτσομπολιό. Παρ’ όλου που η καθηγήτρια φάνηκε αρκετά ενοχλημένη, δε δέχτηκαν κάποια παρατήρηση, απλά ένα νεύμα και το βουητό σιγά-σιγά έφυγε για τα πάρουν θέση οι άσκοπες ερωτήσεις κάποιον άλλων φοιτητών. Sorry guys αλλά παρουσίαση είναι, όχι γραφείο συνοικεσίων για ερωτήσεις τύπου «είστε παντρεμένη;» ή «έχετε παιδιά;». Υπήρχαν κι οι άλλοι που πεταγόντουσαν διαρκώς για να προσθέσουν κάτι δικό τους, πιστεύοντας πως έτσι θα εντυπωσιάσουν με τις γνώσεις τους, χωρίς να σέβονται τον ομιλητή. Ίσως οι τελευταίοι να ‘ναι κι οι πιο ενοχλητικοί.

Μιμούμαστε διαρκώς, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, συμπεριφορές που προβάλλονται πολύ, κυρίως απ’ τα ΜΜΕ. Όχι γιατί δεν έχουμε άποψη για το σωστό και το λάθος, μα γιατί συμπεριφορές που βλέπουμε να επαναλαμβάνονται από παιδιά, τις θεωρούμε πια αυτονόητες. Ακόμα κι οι πολιτικοί στις ειδήσεις ή και στη βουλή διακόπτουν ο ένας τον άλλον, μην αφήνοντας χώρο στο συνομιλητή τους, για να επιβάλλουν την προσωπική τους γνώμη.

Το ίδιο μοτίβο ασυνεννοησίας επικρατεί συχνά και σε παρέες. Θα δεις άτομα να προσπαθούν να συνομιλήσουν, μα στην πραγματικότητα να προσπαθούν να πατήσουν ο έναν τον άλλο, λέγοντας (ίσως και πιο δυνατά) το δικό τους. Να διακόπτουν τον άλλο ή ακόμη κι εκείνες τις βολικές σιωπές, όταν εστιάζουμε σε κάτι και χρειαζόμαστε να σεβαστούν για λίγο την ησυχία μας.

Καταργείται ο σεβασμός την ίδια στιγμή που το θράσος παίρνει μπόι. Παραδεχτείτε πως κι εσείς έχετε πιάσει τον εαυτό σας να πετάγεται σε μια συζήτηση, σε μια διαμάχη με τους φίλους σας ή με την οικογένειά σας. Σκεφτείτε πόσο άσχημο είναι να μην μπορείς να βγάλεις μια άκρη κι αντί για έναν ποιοτικό διάλογο, να καταλήγετε με σκέψεις και λέξεις σαλάτα. Ο άνθρωπος που θέλει να βρει το δίκιο του, κάθεται κι ακούει κι όταν έρθει η σειρά του αγορεύει. Όταν προσπαθεί να διακόψει και να εμπλακεί, το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει τα πράγματα χειρότερα !

Μια τέτοια συνήθεια δείχνει αδιαφορία, απουσία εκτίμησης προς τον συνομιλητή μας. Κι αν δε σεβόμαστε τους άλλους, μήπως θα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό; Αντιδρώντας εγωιστικά και μην υπολογίζοντας τους άλλους, απλά για να περάσει το δικό μας και να ακουστούμε, δίνουμε το δικαίωμα να λάβουμε την ίδια συμπεριφορά κι από εκείνους.

Η ενοχλητική συνήθεια όσων διακόπτουν το συνομιλητή τους, μπορεί να ‘ναι ενθουσιασμός ή παρόρμηση (στο καλό σενάριο), δεν παύει όμως να εκδηλώνει αδιαφορία και ξεροκεφαλιά.  Είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό να προσπαθούμε να πούμε κάτι και να χάνουμε τον ειρμό μας, γιατί δεν μπορείτε να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό μέχρι να ολοκληρώσουμε. Να σέβεστε το συνομιλητή σας, για να σας σέβεται κι αυτός -γιατί είναι κρίμα να αρχίσουμε να πλακωνόμαστε.