Αν μπορούσα να πω δυο λόγια στον 16χρονο εαυτό μου, θα του έλεγα μονάχα τούτο: «Όλα θα πάνε καλά, αρκεί να το αποφασίσεις.»
Ως άνθρωποι, βυθιζόμαστε συχνά στις σκέψεις μας. Ή, ορθότερα, επιτρέπουμε στις σκέψεις μας να μας βυθίσουν. Επιτρέπουμε στη φαντασία μας να μας παγιδεύει σε σενάρια αρνητικά, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το μυστικό: Ο νους μας είναι αδιαπέραστος και πανίσχυρος. Και έχει μια αναμφισβήτητη ιδιότητα. Μπορεί είτε να μας καταστρέψει, είτε να μας ανυψώσει. Τότε δεν το καταλάβαινα. Στα 16 μου, ήμουν γεμάτη όνειρα, αλλά και φόβους. Δεν μπορούσα τότε ν’ αναλογιστώ τη δύναμη που είχα μέσα μου. Σήμερα, όμως, ξέρω.
Πολύ συχνά άκουγα ανθρώπους να λένε πως το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μας, όταν θέλουμε κάτι πολύ. Στην αρχή, ακουγόταν ουτοπικό. Η θεωρία έμοιαζε κάθε άλλο παρά ρεαλιστική. Κι εγώ, ως έφηβη, έβλεπα συχνά τον κόσμο γεμάτο δυσκολίες. Οι σκέψεις μου, συχνά επαναλαμβανόμενες, με απέτρεπαν απ’ το να πιστέψω στις δυνάμεις μου- πόσω μάλλον σε εκείνες του σύμπαντος. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως όλα πηγάζουν κι «αρχινούν» από μέσα μας. Ο Νόμος της Έλξης δεν είναι τίποτα παραπάνω από φυσική. «Ανυψώσου στη συχνότητα που θες να φτάσεις, συσχέτισε τη συμπεριφορά σου, και δες το όραμά σου να παίρνει σιγά σιγά μορφή.»
Ο συγγραφέας Robin Sharma το περιέγραψε τέλεια: «Όλα δημιουργούνται δύο φορές. Μία στο μυαλό και μία στην πραγματικότητα.» Αν μπορούσα, λοιπόν, να μιλήσω σε εκείνη την έφηβη, θα της έλεγα να μη φοβηθεί ποτέ τα όνειρά της. Να μην επιτρέψει σε κανέναν να της πει πως κάτι είναι αδύνατο. Μα ούτε κι η ίδια στον εαυτό της.
Θα της εξηγούσα πως η αυτοπεποίθηση δεν ισούται με την αλαζονεία, αλλά συντελεί στη δημιουργία. Θα της έλεγα πως το σύμπαν λειτουργεί σαν καθρέφτης, κι αν γεμίσει το μέσα της με φως, φωτίζει κατά συνέπεια τον κόσμο της. Η αλλαγή δεν είναι εύκολη, αλλά ξεκινά με μια απόφαση. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα που εκπέμπουμε, δημιουργεί δονήσεις στον κόσμο γύρω μας. Το να διατηρείς τη θετικότητά σου ακόμη κι όταν όλα πάνε λάθος, είναι μια επιλογή. Οι δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. Οι αποτυχίες θα έρχονται και θα φεύγουν, αλλά το πώς αντιδρούμε σε αυτές είναι αυτό που τελικά θα καθορίσει τη ζωή μας.
Κάπου διάβασα πως κάθε γεγονός το εκλαμβάνουμε ουδέτερο κι άχρωμο τελείως. Και στην πορεία το ζωγραφίζουμε με όποιο χρώμα επιλέξουμε. Αν έβλεπα, τότε, την αποτυχία ως αναδρομολόγηση, θα είχα προχωρήσει γρηγορότερα. Θα έλεγα, λοιπόν, στον 16χρονο εαυτό μου, να δει κάθε εμπόδιο ως ένα σκαλοπάτι. Ένα σκαλοπάτι πλησιέστερο προς την κορυφή. Θα τη διαβεβαίωνα πως ναι, αποτελεί η ίδια δημιουργό της πραγματικότητάς της. Μα θα της τόνιζα το εξής: «Μην περιμένεις ν’ αλλάξει τίποτα γύρω σου, αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ.»
Ο λόγος μου θ’ ακολουθούσε κάπως έτσι: «Ξεκίνα να ζεις όπως ο άνθρωπος που ονειρεύεσαι να γίνεις. Αποδέξου τις αποτυχίες σου, τα λάθη σου, αλλά μην τ’ αφήσεις να σε καθορίσουν. Ξεκίνα να πλάθεις την εικόνα που θες ν’ αντανακλάται στον καθρέφτη. Ανέβασε τη συχνότητά σου, αγάπησε τον εαυτό σου και δείξε εμπιστοσύνη. Στο σύμπαν, στον Θεό. Μα πρωταρχικά, στον ίδιο σου τον εαυτό.» Πολλοί δε θέλουν να μάθουμε το μυστικό.
Όσοι κατάλαβαν αυτή την αλήθεια, θριάμβευσαν. Κι έτσι δεν υπήρξαν χειραγωγήσιμοι ποτέ τους. Ήξεραν πως αυτό που φαντάστηκαν μπορούσε να γίνει αληθινό. Κι έκαναν το πρώτο βήμα: αποφάσισαν να το πιστέψουν.
Αν έπρεπε με δυο λόγια να κλείσω αυτές τις συμβουλές προς στην αγαπημένη έφηβη που κάποτε υπήρξα, θα της έλεγα στοργικά πως: η ζωή είναι ένας λευκός καμβάς. Τα πινέλα και τις μπογιές τα κρατάς στα χέρια σου. Ξεκίνα να ζωγραφίζεις χωρίς να σε περιορίζει τίποτα. Σαν ένα παιδί ανεπηρέαστο από τα πρέπει που του επέβαλε ο κόσμος.
Συντάκτης: Αθηνά Καψάλη
