Η ειλικρίνεια έχει αντίτιμο τη μοναξιά;

Τι είναι η αλήθεια, τελικά; Πώς μπορούμε να την ερμηνεύσουμε; Ένα γεγονός που έλαβε χώρα κάπου κάποτε. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις την αλήθεια σε μέλλοντα χρόνο. Είναι κάτι που έχει συμβεί κι εμείς απλά οφείλουμε να το περιγράψουμε όπως πραγματικά έγινε.  Τόσο δύσκολο είναι;

Απ’ ό,τι φαίνεται, ναι. Ο άνθρωπος δύσκολα αποδέχεται ένα γεγονός όπως πραγματικά συνέβη, γιατί σίγουρα υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες που χαλάνε την αισθητική του, την εικόνα που έχει πλάσει ο ίδιος με το μυαλό του κατά πώς τον συμφέρει.

Τι γίνεται, όμως, με τους φίλους; Εκείνος οφείλει να μας πει την αλήθεια. Να μας προσγειώσει όταν εμείς πετάμε. Να περιγράψει το γεγονός όπως έγινε πραγματικά, χωρίς δισταγμούς κι ωραιοποιήσεις. Κι εμείς οφείλουμε να μην τον πυροβολήσουμε. Αλλά δυστυχώς το κάνουμε. Μας το κάνουνε. Δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε την αλήθεια, την ωμή, γυμνή, αλήθεια όπως ακριβώς την σερβίρει η στιγμή.

Την αναζητάμε, την απαιτούμε απ’ τον διπλανό μας, αλλά τι γίνεται όταν ο συνάνθρωπός μας μάς την προσφέρει; Κλείνουμε τις κουρτίνες, φροντίζουμε για την καλύτερη ηχομόνωση και τον πυροβολούμε. Γιατί φερόμαστε ανώριμα σε μια τόσο εύκολη υπόθεση;

Αναφέρουμε συχνά-πυκνά στην καθημερινότητά μας τη φράση «πες μου την αλήθεια κι ας πονάει» κι άπαξ και μας την πουν, χτίζουμε τοίχο. Τοίχο γεμάτο από τούβλα αλήθειας. Κι άντε, τον χτίσαμε κι ήρθε η ώρα που ξυπνήσαμε και δε μας αρέσει αυτό που βλέπουμε, αυτό το βολικό τείχος, πώς το κατεδαφίζουμε; Εδώ σε θέλω. Θέλει δουλειά και προσπάθεια για να καταφέρουμε να γκρεμίσουμε την ψευδαίσθηση που χτίζαμε επί χρόνια.

Πρέπει να παίρνουμε ένα τούβλο τη φορά και να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα όπως ακριβώς συνέβησαν. Πώς το κάθε τούβλο βρέθηκε εκεί. Θα μας πάρει μέρες, μπορεί και μήνες να επεξεργαστούμε τα δεδομένα, αλλά θα κερδίσουμε. Θα πάρουμε προβάδισμα σε μια μάχη ενάντια στο ίδιο μας το μυαλό και θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λογικά και καθαρά, χωρίς δισταγμούς. Έτσι κάνει ένας θαρραλέος αληθινός άνθρωπος, δε στέκεται στη βολή του μόνο και μόνο επειδή αυτό του κάνει την καθημερινότητα πιο όμορφη, πιο εύκολη.

Ανήκουμε, άραγε, σε αυτούς τους ανθρώπους; Έχουμε τη δύναμη να πετάξουμε στα σκουπίδια τα τούβλα που εμείς οι ίδιοι τοποθετήσαμε σε αυτόν τον τοίχο που κρύβει την αλήθεια; Δεν καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια να τα τοποθετήσουμε εκεί, αλλά ξέρουμε ότι θα καταβάλουμε τεράστια προσπάθεια για να τα πάρουμε από εκεί.

Κι έτσι όσο οι ψευδαισθήσεις μας αποσύρονται, μέρα με τη μέρα καταλαβαίνουμε τι είχαμε κάνει στον εαυτό μας. Βδομάδα με τη βδομάδα υποφέρουμε όλο και περισσότερο για το κακό που μας κάναμε. Κι έρχεται η ώρα που γκρεμίζουμε τα βολικά ψέματα, τώρα τι γίνεται; Εντάξει; Τα φτιάξαμε όλα; Κι όμως, είμαστε στην αρχή ακόμα. Τώρα χρειάζεται πολλή δουλειά. Τώρα πρέπει να μάθουμε να ερμηνεύουμε την αλήθεια όπως πραγματικά είναι. Γυμνή κι αθώα.

Γιατί έτσι είναι, εμείς της φορέσαμε το επίθετο «δύσκολη». Και πέρασαν μήνες μπορεί και χρόνια, αλλά τα καταφέραμε. Και μάθαμε επιτέλους να λέμε την αλήθεια, πρώτα στον εαυτό μας. Μάθαμε να την αποδεχόμαστε. Με πόνο μερικές φορές, γιατί δεν υπάρχουν πια ροζ κορδέλες και πεταλούδες τριγύρω. Εμείς το διαλέξαμε γιατί όταν θέλουμε είμαστε θαρραλέοι.

Και τώρα αρχίζει το πάρτι. Ένα πάρτι που δε διασκεδάζουμε καθόλου. Δεν περνάμε καλά εκείνη τη στιγμή, αλλά όταν ο DJ μας αποχαιρετήσει, νιώθουμε γαλήνη, ανακούφιση. Έτσι απλή είναι η αλήθεια, την λέμε, την ζούμε, την αποδεχόμαστε.

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος που διαλέξαμε. Είναι δύσκολος γιατί κάθε μέρα αντιλαμβανόμαστε ότι χάνουμε ανθρώπους από δίπλα μας. «Τα δικά μας άτομα» όπως τα ονομάζουμε, αλλά πόσο δικά μας ήταν αυτά τα άτομα τελικά εφόσον δε στάθηκαν πλάι στη δική μας μάχη και δεν πολέμησαν με ειλικρίνεια;

Κι ήρθε η ώρα που μείναμε μόνοι, εμείς κι αυτή. Η αλήθεια, η αληθινή αλήθεια. Και μπορεί να δακρύζουμε, αλλά σταμάτησαν πια οι εφιάλτες κι η συνείδησή μας είναι καθαρή κι αυτό θα πει νίκη. Έχουμε διάφανη ψυχή, όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Τα θυμάσαι αυτά τα χρόνια; Τα υπέροχα χρόνια που λέγαμε τα πράγματα όπως είναι και κανείς δε μας παρατούσε; Έτσι και τώρα, μιλάμε τη γλώσσα της ειλικρίνειας κι ας φέρει απουσίες, σταματήσαμε να μας ταλαιπωρούμε και μάθαμε να μας αγαπάμε.

Και τώρα συστηνόμαστε απ’ την αρχή: Είμαι μόνος, μα είμαι ομιλητής της αλήθειας. Έχω καθαρή ψυχή. Θες να σταθείς δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι που ονομάζεται ζωή;

Κι έτσι ξεκινάς να χτίζεις πραγματικές σχέσεις, που αντέχουν στο χρόνο και την αλήθεια!