Ανοίγει κανείς τα μάτια του το πρωί και πριν προλάβει να τοποθετηθεί ο καφές στην κούπα, έχουν περάσει ήδη από τις σκέψεις του όλα τα ζητήματα που θα πρέπει να διευθετηθούν και σήμερα. Όλες οι δουλειές που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όλες οι υποχρεώσεις που εκκρεμούν. Η δουλειά. Η σχολή. Τα παιδιά. Οι λογαριασμοί. Με τη δική του στοίβα προβλήματα ο καθένας μας ξεχωριστά, που σιγά σιγά υψώνονται γύρω ως μεγάλα εγωιστικά τείχη που μας απομακρύνουν ο ένας από τον άλλον. «Μα τι μου λες κι εσύ τώρα. Έχω εγώ τα δικά μου. Θα ασχοληθώ και με τα ξένα;». Εγκλωβισμένοι στους μικρούς γυάλινους κόσμους μας όπως θα έλεγε και ο Τένεσι Ουίλιαμς, αποφασισμένοι πως τα προβλήματά μας είναι μεγαλύτερα και σημαντικότερα από όλων των άλλων. «Και ποιος με βοήθησε εμένα για να τρέξω εγώ για τους άλλους;».
Κι όμως, μέσα σε αυτό το ατομικιστικό και κάπως εγωιστικό, θα έλεγε κανείς, περιβάλλον, το κοινωνικό φαινόμενο του εθελοντισμού εξακολουθεί κι επιβιώνει. Άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο αποφασίζουν να προσφέρουν τον χρόνο τους και την εργασία τους, τις υπηρεσίες τους και τις τυχόν ειδικές γνώσεις που διαθέτουν σε συλλόγους, οργανώσεις και ομάδες, χωρίς να αναμένουν κάποιο αντάλλαγμα χρηματικό ή μη για τις παροχές τους. Κι αν σε ορισμένους φαντάζει εξωπραγματικό κι αλλόκοτο το να εργάζεσαι χωρίς να έχεις κάποιου είδους απολαβές, η εθελοντική δράση έρχεται να διδάξει πως στην πραγματικότητα, μερικές φορές, έχεις να πάρεις πολύ περισσότερα με το να δώσεις εσύ ο ίδιος στους άλλους!
Μέσω του εθελοντισμού έχει την ευκαιρία κανείς να ξεφύγει για λίγο από τη δική του προσωπική στοίβα προβλημάτων και να αποτελέσει μέσω της δράσης του, μέρος της λύσης ενός μεγαλύτερου κι ευρύτερου κοινωνικού προβλήματος. Έρχεται σε επαφή με καινούριους ανθρώπους με τους οποίους ενδεχομένως μοιράζεται κοινούς προβληματισμούς και ιδέες, συναναστρέφεται, επικοινωνεί και συνεργάζεται για την επίτευξη ενός κοινού καλού σκοπού. Κάπως έτσι, αντιλαμβάνεται πλέον κάποιος πως δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον πλανήτη και ο κόσμος αναδύεται πιο ψηλός και μεγάλος μπροστά στα μάτια του. Έρχεται η συνειδητοποίηση πως τα δικά μας προβλήματα δεν είναι τα μοναδικά. Ίσως, να μην είναι ούτε καν τα σοβαρότερα. Το κυριότερο, όμως, είναι πως έρχεται η συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα γενικά, (τουλάχιστον πολλά από αυτά), είναι αντιμετωπίσιμα κι επιλύσιμα!
«Η ισχύς εν τη ενώσει» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και πράγματι μέσω της συνεργασίας και της όλης αυτής από κοινού κινητοποίησης διαφαίνεται πόσο αποτελεσματικότερα μπορούν να αντιμετωπιστούν ή έστω να μετριαστούν πολλά θέματα και ζητήματα όταν αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε τις εγωιστικές τάσεις και να αλληλοβοηθηθούμε. Κι όταν όντως οι προσπάθειες και οι απόπειρες αυτές αποδίδουν, τότε αισθάνεται κανείς αυτό το υπέροχο αίσθημα αισιοδοξίας πως πράγματι κάτι μπορεί να αλλάξει. Ότι ελπίδα εν τέλει υπάρχει. Και υλοποιείται αυτή η ελπίδα μέσα από την ενότητα και τον αλτρουισμό. Την αλληλεγγύη και την προσφορά. Ότι πιο εύκολα θα σηκωθούμε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου παρά παλεύοντας ο καθένας μόνος του.
Έχοντας πάρει κανείς όλα αυτά, στο τέλος της ημέρας γυρνάει κι αυτός ο ίδιος στην αντιμετώπιση των δικών του προβλημάτων ως ένας διαφορετικός πλέον άνθρωπός. Πιο ολοκληρωμένος. Και με μια διαφορετική ματιά στα πράγματα. Πιο ελπιδοφόρα. Κι αυτό διότι θέτοντας ένα μικρό λιθαράκι σε μια συλλογική προσπάθεια αντίκρισε με τα ίδια του τα μάτια την επέλευση μιας λύσης, την πραγμάτωση και επίτευξη μιας αλλαγής. Ίσως, βέβαια, μιας αλλαγής μικρής εμβέλειας, όπως θα ήταν για παράδειγμα η συλλογή φαγητού, ρούχων κι άλλων ειδών πρώτης ανάγκης στους άστεγους μιας συγκεκριμένης περιοχής ή αντίθετα μιας αλλαγής μεγαλύτερης έκτασης, όπως αναμφιβόλως στάθηκε η καταλυτική συμβολή των εθελοντών στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών που έπληξαν και το περασμένο καλοκαίρι την Ελλάδα.
Η εθελοντική δράση θα λέγαμε επομένως, πως στην πραγματικότητα έχει να επιστρέψει στους ανθρώπους ένα είδος ανταλλάγματος για την εκάστοτε προσφορά τους. Ένα αντάλλαγμα, βέβαια, μη χρηματικό. Τις περισσότερες των περιπτώσεων ούτε καν υλικό-χειροπιαστό. Οπωσδήποτε όμως σημαντικό και ουσιαστικό. Διότι διδάσκει ανθρωπισμό και ανιδιοτέλεια. Ότι ενωμένοι είμαστε δυνατοί να κατανικήσουμε προβλήματα και δυσκολίες.
Διότι όπως λέει και το τραγούδι παρακάτω «Κάτι καλό θα βγει αν είμαστε μαζί»!
Συντάκτης: Παναγιώτα Παπακωνσταντίνου
