Αναδοχή∙ αλλάζεις μία ζωή, αλλάζεις τον κόσμο!

Η αγάπη λένε πως όταν μοιράζεται γίνεται μεγαλύτερη. Μια αντίστροφη αναλογία που μόνο σε αυτήν τη συνθήκη μπορεί να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους και να ζωγραφίσει αληθινά χαμόγελα στα πρόσωπά τους.

Ζούμε σε μια εποχή που φαινομενικά τα ‘χουμε όλα. Η τεχνολογία εξελίσσεται και κάνει καθημερινά τη ζωή μας πιο εύκολη, πιο γρήγορα και με λιγότερο κόπο. Στους περισσότερους από εμάς δε λείπουν πια τα βασικά είδη για μια βιώσιμη καθημερινότητα, αλλά δε σταματάμε να παλεύουμε για κάτι ακόμη καλύτερο -που μερικές φορές ίσως να μην ξέρουμε καν τι είναι.

Αυτό δε συμβαίνει, όμως, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Υπάρχουν ακόμα κόσμοι διαφορετικοί, κόσμοι άνισοι, κόσμοι μακριά ο ένας απ’ τον άλλον, που πρέπει να ενωθούν. Ποιος είναι ο τρίτος κόσμος; Τρίτο τον λέμε, εκεί τον κατατάσσουμε κι, αλήθεια, έχουμε σκεφτεί ποτέ γιατί να βάζουμε σε βάθρα «τους κόσμους» που ουσιαστικά αγκαλιάζουν ανθρώπους; Ο κόσμος είναι ένας κι εμείς οφείλουμε να τον γνωρίσουμε και να μάθουμε όλες τις πλευρές του. Να τις αγαπήσουμε και να τις κάνουμε δικές μας.

Για έναν έρωτα πολλοί από εμάς θα έφταναν στην άκρη του κόσμου. Θα έμπαιναν σε ένα αεροπλάνο και θα πήγαιναν εκεί που η καρδιά τους προστάζει για να ‘ναι ευτυχισμένοι. Θα μπαίναμε, όμως, όλοι με την ίδια ευκολία σε ένα αεροπλάνο για την Αφρική και τις χώρες που μαστίζονται από αρρώστιες, φτώχεια, πείνα και πόνο, για να προσφέρουμε; Πόσο έτοιμοι είμαστε να απλώσουμε το χέρι μας στην πραγματική αγάπη; Εντάξει, το παράδειγμα  ίσως είναι ακραίο, αλλά είναι ο τέλειος παραλληλισμός για να καταλάβουμε πως μερικές φορές είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα πάντα για το «λίγο» και λίγα για τα πάντα.

Η ActionΑid λειτουργεί απ’ το 1972 και δραστηριοποιείται ενάντια στη φτώχεια και την ανισότητα σε περισσότερες από 45 χώρες σε όλο τον κόσμο. Μέσα από αυτή, λοιπόν, ανάμεσα στις πολλές δράσεις προσφοράς στις οποίες μπορείς να συμμετάσχεις, σου δίνεται η ευκαιρία να γίνεις ανάδοχος γονιός ενός παιδιού στην Αφρική, την Ασία ή τη Λατινική Αμερική. Όλοι έχουμε ακούσει τον όρο «ανάδοχος γονιός», αλλά ξέρει κανείς πραγματικά τι σημαίνει;

Η αναδοχή δε σημαίνει κανονική υιοθεσία όπως εσφαλμένα ίσως την έχουμε στο μυαλό μας. Σημαίνει πως απ’ το σπίτι σου και την ασφάλεια της ζωής σου μπορείς να βοηθάς ένα παιδί και κατ’ επέκταση μία οικογένεια που ‘χει πραγματική ανάγκη, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής της μακροπρόθεσμα. Το κόστος της δράσης αυτής δεν είναι μεγάλο, ειδικά αν σκεφτείς όλα αυτά που προσφέρεις μέσα από ένα ποσό που θα μπορούσαμε άνετα να εξασφαλίσουμε μέσα στο μήνα, πίνοντας δέκα καφέδες λιγότερους.

Με αυτά τα χρήματα καλύπτονται οι ανάγκες του παιδιού και στηρίζονται οι ενέργειες που χρειάζονται για να αλλάξει η κοινότητα και να βελτιωθεί η καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν εκεί. Το παιδί του οποίου γίνεσαι ανάδοχος γνωρίζει για εσένα, όπως κι εσύ έχεις απ’ την πρώτη στιγμή στα χέρια σου μια φωτογραφία του και τα στοιχεία του. Η σχέση που αναπτύσσεται είναι μαγική, αφού αποκτάς ένα φίλο από μακριά με τον οποίο ανταλλάσσεις γράμματα, ζωγραφιές και φυσικά χτίζεις μια αληθινή σχέση αγάπης κι αφοσίωσης.

Ένα γράμμα από ‘σένα είναι για εκείνο μια ισχυρή απόδειξη πως κάποιος νοιάζεται πραγματικά. Κάθε φορά ανυπομονεί και το δέχεται με απίστευτη ευτυχία. Το επόμενο μεγάλο βήμα μπορεί να ‘ναι κι ένα ταξίδι σου εκεί, ώστε να γνωρίσεις το πλασματάκι αυτό, να βοηθήσεις εθελοντικά και να δεις από κοντά όλα αυτά που μερικές φορές ακούμε αλλά αδυνατούμε να πιστέψουμε, αφού μας μοιάζουν με ένα μακρινό εφιάλτη. Όλα αυτά που είναι τόσο έξω απ’ τη δική μας ζωή και που κάποιες φορές κλείνουμε τα μάτια και τα προσπερνάμε, υποκρινόμενοι πως δεν υπάρχουν επειδή δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε ή –ειλικρινέστερα– επειδή δεν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε κάτι για να τα αλλάξουμε.

Ο εθελοντισμός κι η προσφορά, όμως, δεν είναι πράξεις επιφανειακές, προσωρινές, φιγουρατζίδικες. Χρειάζονται βάθος, συνέπεια και πλήρη συνειδητότητα της απόφασής μας, με επίγνωση των υποχρεώσεών μας. Οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι παιχνίδια, ούτε χόμπι, να ασχοληθούμε λίγο κι ύστερα να τα παρατήσουμε για κάτι πιο ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παιδιά.

Χρειάζεται ο καθένας από μας να γνωρίζει τους λόγους που αποφασίζει να γίνει ανάδοχος γονιός και να τηρήσει μέχρι τέλους την επιλογή του. Σταθερότητα κι αφοσίωση, λοιπόν. Επιμονή, πίστη κι ελπίδα μα πάνω απ’ όλα τρυφερότητα και δοτικότητα, νοιάξιμο, φροντίδα. Μια πράξη αγάπης σαν αυτή πρέπει να ‘ναι, αρχικά, από καρδιάς, αυθόρμητη, ειλικρινής κι ανιδιοτελής, να ‘ναι όμως ταυτόχρονα και σίγουρη, για να διαρκεί στον χρόνο.

Σκέψου πως το καλό που κάνεις σε ένα παιδί είναι το πρώτο βήμα για έναν καλύτερο κόσμο, ένα ομορφότερο αύριο. Όσο κάνουμε τα παιδιά να χαμογελούν όλα θα πάνε καλά!