Ανοιχτά βιβλία για επιλεγμένες όμως σελίδες

Άνθρωποι εσωστρεφείς, άνθρωποι εξωστρεφείς, άνθρωποι που κλείνονται στον εαυτό τους και μετρούν κάθε τους κουβέντα κι άνθρωποι που ξεδιπλώνουν τα φύλλα τους μέσα σε ένα λεπτό. «Είσαι ανοιχτό βίβλο» σου λένε κι απ’ τη μία χαίρεσαι για την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια που εκπέμπεις, όμως απ’ την άλλη, πόσο καλό είναι τελικά αυτό;

Σκέφτεσαι τι είναι εκείνο που σε κάνει να ανοίγεσαι τόσο εύκολα στους άλλους, στους ξένους, σε εκείνους που δεν έχουν κερδίσει ακόμα μία θέση στη ζωή σου κι ίσως και να μην την διεκδικούν καν, μπορεί να είναι απλοί περαστικοί με μία ολιγόωρη στάση. Συνειδητοποιείς πως για να μπορέσεις να μοιραστείς κομμάτια του εαυτού σου, χωρίς να ξέρεις αν θα τα πάρεις πίσω, είσαι πολύ δυνατός και φυσικά αξίζει να σου πεις ένα «μπράβο», γιατί η κίνηση αυτή δείχνει μια φοβερή αποδοχή για τις πράξεις και τα συναισθήματά σου. Όταν μπορείς να μιλάς με θάρρος και σταθερότητα σε κάποιον που ξέρεις ελάχιστα για εκείνα που έκανες, για εκείνα που ένιωσες και για εκείνα που επέλεξες, σημαίνει πως έχεις σκοτώσεις τις ανασφάλειες κι έχεις εκτιμήσει κι αγκαλιάσει αυτό που είσαι.

Εκείνοι που μιλούν ανοιχτά για τα καλά και τα κακά τους, τα σωστά τους και τα λάθη τους, τα έχουν πρώτα εντοπίσει. Έχουν περάσει ώρες εσωτερικής αναζήτησης κι έχουν εξαπολύσει χιλιάδες «κατηγορώ» στον εαυτό τους για να ‘ναι τώρα εδώ και να αφηγούνται σαν ιστοριούλα γεγονότα που όταν συνέβησαν τους πόνεσαν και τους στιγμάτισαν. Όλη η δύναμη αυτή έχει μετατοπιστεί περισσότερο στο βλέμμα. Η ματιά κρύβει όλο το συναίσθημα της στιγμής και γίνεται τόσο εκφραστική κάποιες φορές που μπορεί να εξηγήσει όλα αυτά που το στόμα μπορεί και να αποφεύγει.

Δεν ντρέπονται για όσα πέρασαν, είναι περήφανοι γι’ αυτό που έχουν γίνει και δεν έχουν ανάγκη να κρύψουν τα μελανά τους σημεία. Δίνουν στον άλλον ξεκάθαρα την εικόνα τους, όπως τουλάχιστον την βλέπουν οι ίδιοι, δίνοντάς του με αυτόν τον τρόπο και το περιθώριο να αποφασίσει αν αυτό που είναι έχει να του δώσει κάτι ή του περνά αδιάφορο. Πάντα, όμως, ακόμα και σε αυτούς τους ευανάγνωστους ανθρώπους, υπάρχουν σελίδες που, είτε σκόπιμα είτε ασυναίσθητα, τις προσπερνούν κατά την αφήγησή τους. Σελίδες, τσαλακωμένες κι ίσως λίγο σκισμένες, που τις κρατούν για λίγους κι εκλεκτούς, ίσως μονάχα για όσους τολμήσουν από μόνοι τους να τις ξεδιπλώσουν.

Το πιο βασικό στοιχείο που καθορίζει πόσο απ’ τον εαυτό τους θα δώσουν είναι η οικειότητα και το πρώτο εκείνο touch. Είναι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου και μέσα σε πέντε λεπτά ξέρεις πως απλά από καθαρή ατυχία δεν ήρθαν νωρίτερα. Βέβαια, αυτό μπορεί να μην είναι ασυνέπεια αλλά σχέδιο του σύμπαντος, που ξέρει τι κάνει και πότε στέλνει τον καθένα στον δρόμο μας. Όπως κι να ‘χει, η αύρα που σου βγάζει ένας άνθρωπος είναι κι αυτή που θα καθορίσει μέχρι πού θα αφήσεις να διαβάσει το βιβλίο της ζωής σου. Δίνουμε στους άλλους αυτά που θέλουμε να ξέρουν, αυτά που αντέχουμε να ξέρουν κι ίσως αυτά που αντέχουν κι εκείνοι να μάθουν.

Μπορεί να μοιραστούν άφοβα μια εμπειρία τους με μια παρέα, αλλά να μην αναφέρουν όλες τις προεκτάσεις της ή όλο το συναισθηματικό φορτίο που αυτή κουβαλά. Είναι διατεθειμένοι να σου πουν πως έχουν απατήσει, αλλά δεν είναι απαραίτητα πρόθυμοι να σου πουν τι είναι αυτό που τώρα στοιχειώνει τα όνειρά τους. Όσα συνέβησαν πριν καιρό είναι πιο εύκολο να τα ακουμπάς και να μπορέσεις λίγο και να τα γρατζουνίσεις για να τα δείξεις κι αλλού. Το παρόν είναι πιο δύσκολο να το μοιραστείς, μιας κι ακόμα καίει, αλλά σίγουρα υπάρχουν κι εκείνοι που δεν είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν τίποτα ουσιαστικό με κανέναν.

Οπότε εμάς, που είμαστε ανοιχτά βιβλία, να μας εκτιμάτε λίγο παραπάνω παρόλο που μπορεί κι εμείς να σκίζουμε καμία σελίδα και να την βάζουμε στη τσέπη, έτσι, για να έχουμε και κάτι για μας.