Από την επανάσταση στον τομαρισμό λίγες συνήθειες δρόμος! 

Σε μια κοινωνία που όλα τείνουν να γίνουν βάσει σχεδίου και χειραγώγησης είμαστε και εμείς που θέλουμε να σηκώσουμε την παντιέρα και να αντισταθούμε σθεναρά σε ό,τι γκρεμίζεται συθέμελα. Υπερασπιστές της ατομικής μας ελευθερίας, του δικαιώματός μας στην επιλογή, στη βούληση, στη δράση και το λάθος καλούμαστε να αντιταχθούμε σε όλα όσα μάς πλασάρουν σαν δίκαια και κανονικά. Αμέτρητοι νόμοι και κανόνες που αισθανόμαστε ότι μάς φιμώνουν και μάς εγκλωβίζουν μάς δημιουργούν την ανάγκη για απελευθέρωση.

Κάπως έτσι γινόμαστε περισσότερο αντιδραστικοί και λιγότερο ανεκτικοί. Είμαστε τα ελεύθερα πνεύματα που θέλουν να σπάσουν τους κανόνες αυτούς και να απολαύσουν το νέκταρ της ελευθερίας. Όμως προσοχή στο κενό μεταξύ επανάστασης και τομαρισμού! Πολλές φορές το μέτρο είναι θολό και η λαχτάρα μας για σπάσιμο των ορίων μεγάλη, έτσι πέφτουμε σε σφάλματα που αντί να φέρουν μια θετική αλλαγή στην κοινωνία φέρνουν μια ανελέητη ασυδοσία κι αυτό το βλέπουμε στα απλά και τα καθημερινά πράγματα γύρω μας.

Οι κανόνες δε χρειάζεται να έχουν πάντα αρνητικό πρόσημο και να θεωρούμε ότι λειτουργούν ανασταλτικά σε εμάς, αντίθετα πολλές φορές είναι εκεί για να μας εξασφαλίσουν την ομαλή διαβίωσή μας. Πριν ετοιμαστούμε να σηκώσουμε μανίκια και να βουτήξουμε το λάβαρο της επαναστάσεως είναι απαραίτητα να σκεφτούμε, μήπως τώρα είμαστε επαναστάτες χωρίς αιτία; Για παράδειγμα οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας δεν έχουν κανέναν άλλο σκοπό πέρα από τη δική μας ασφάλεια. Εδώ πέρα από το νομικό πλαίσιο έχουμε και το ηθικό. Δεν είμαστε επαναστάτες αν περάσουμε ένα φανάρι με κόκκινο, ούτε εάν πιούμε αλκοόλ και δε μας πιάσει η τροχαία! Δεν είμαστε μάγκες επειδή τρέξαμε με 200 στην εθνική και δεν υπακούσαμε στον αστυνομικό ή σε όλες τις ταμπέλες που υποδείκνυαν μια χαμηλότερη ταχύτητα. Ποιο ακριβώς κατεστημένο δηλαδή σπάμε όταν διακινδυνεύουμε τη ζωή μας και φυσικά τη ζωή των γύρω μας; Πραγματικά σε κανέναν αστυνομικό και σε κανένα σύστημα δεν κάνουμε κακό αν αποφασίσουμε όλοι ομαδικώς να αυτοκτονήσουμε στην άσφαλτο.

Κάπως έτσι γινόμαστε αρνητές πολλών κανόνων με την αίσθηση ότι «εμείς δεν είμαστε πρόβατα» και δεν κάνουμε ό,τι μας λένε πως είναι σωστό επειδή το θέλουν αυτοί. Ποιοι είναι αυτοί όμως; ‘Εχει σημασία. Προφανώς είναι υγιής η τάση μας για αμφισβήτηση. Το ανθρώπινο είδος δε θα είχε εξελιχθεί εάν δεν αναιρούνταν πολλές παραδοχές, εάν δεν είχαμε την τάση ως όντα να αμφιβάλουμε και να ερευνούμε όμως η λογική είναι εκείνη που μάς βοηθά να διαχωρίσουμε τις περιπτώσεις και να καταλάβουμε πού τελικά πρέπει όντως να ξεκινήσουμε τη μάχη και που αξίζει να δεχτούμε τον γενικό κανόνα που κι αυτός έχει δημιουργηθεί ύστερα από κάποιες προγενέστερες αναθεωρήσεις. Πολλά από αυτά που καταπατούμε καθημερινά επειδή δεν πάμε με το ρεύμα και δεν πιστεύουμε όσα μας λένε και στην τελική εμείς δεν «τρώμε κουτόχορτο» έρχονται σε άμεση αντιπαράθεση με το γενικό καλό και τον σεβασμό που οφείλουμε να έχουμε στους ανθρώπους που μάς περιβάλλουν. Το να μη φοράμε τη μάσκα μας σε μια εποχή που κόσμος χάνει τη ζωή του στο διπλανό σπίτι από το δικό μας, δεν είναι επανάσταση.

Οι αρνητές ενός νόμου που καλώς ή κακώς έχει θεσπιστεί για να προστατεύσει το κοινωνικό σύνολο δεν είναι μαγκιά όπως και η παραπλάνηση εξίσου. Ίσως να είναι πιο εύκολο να αντιδράσουμε σε αυτά τα μικρά γιατί δεν έχουμε τα κότσια να σηκώσουμε το ανάστημά μας στα μεγάλα και τα σοβαρά. Δεν έχουμε το θάρρος να ξεβολευτούμε στην ουσία από τη ζωούλα μας και να κοιτάξουμε κατάματα το θεριό που μας τρομάζει αλλά είναι πιο εύκολο να τα βάλουμε με τα μικρά τερατάκια της καθημερινότητας που από τη μία θα μας εξυψώσουν το αίσθημα του εγωισμού και του ηρωισμού αλλά από την άλλη δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα. Οι λεγόμενοι επαναστάτες του καναπέ που στην ουσία σε τίποτα δεν επαναστατούμε.

Όσο μιλάμε για επαναστάσεις, στο μυαλό μου έρχεται ο έρωτας. Υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση; Μια επανάσταση προσωπική, κοινωνική και αιώνια που όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει κι αυτός. Πολλοί από εμάς θεωρούν ότι είναι μεγάλη αντίσταση το να αρνηθούμε το συναίσθημα, να υποβιβάσουμε την αξία του και να έχουμε κάνα 3αρι σχέσεις ταυτόχρονα που θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε χωρίς κανείς να μας πάρει χαμπάρι. Ω Θεέ, γροθιά στο κατεστημένο. Μιλάμε για μαγκιά όχι αστεία! Ε, ας ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας όλοι κι ας δούμε πως αυτό δεν είναι κανενός είδους αντίσταση σε καμία ηθικολογία. Δεν είναι ψευτοηθική το είσαι βαθιά πιστός σε έναν άνθρωπο. Ψευτοηθική είναι να δείχνεις πως είσαι ενώ δεν είσαι. Μαγκιά είναι να επιλέξεις τον έναν άνθρωπο που θα τιμάς και θα σέβεσαι ή εννοείται και κανέναν αν προτιμάς τη μοναξιά σου. Η αληθινή επανάσταση είναι η ειλικρίνεια και ο σεβασμός από όλους μας σε όλους, το αντίθετο είναι ξεκάθαρα το τζάμπα μάγκας.

Πόσα απλά καθημερινά παραδείγματα έχουμε γύρω μας; Πολλά. Αυτό που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε κάθε φορά πότε έχει αξία η αντίστασή μας είναι όταν απαντάμε στο ερώτημα «και ποιον βλάπτουμε τώρα;» Όταν η απάντηση είναι «το σάπιο σύστημα» τότε ας βάλουμε μπροστά το στήθος μας και ας πούμε ένα γοερό και ηχηρό όχι. Όταν όμως η απάντηση είναι «τον διπλανό μου» καλύτερα να σιωπήσουμε και να γίνουμε μέρος ενός κόσμου που μπορεί να πάει μπροστά και μερικά ναι.