Εκείνοι που εκδικήθηκαν έγιναν τελικά πιο ευτυχισμένοι;

«Λάθος πίκρα σκότωσες.
Αυτή που σε φαρμάκωνε ζει.»
– Κική Δημουλά

Από τη δημιουργία μας έως σήμερα οφείλουμε να παραδεχτούμε και να αναγνωρίσουμε πως αποτελούμε όντα τρωτά κι ελαττωματικά. Οι ευαισθησίες, οι αδυναμίες και τα πάθη είναι κληρονομιά μας επί τη εμφανίσει μας στον κόσμο. Τα κουβαλάμε παρέα με όλα όσα μας απαρτίζουν και κρύβονται βαθιά μέσα μας. Έτσι κι η εκδίκηση, μια διαδικασία τόσο παλιά όσο η ύπαρξή μας και τόσο καταστροφική όσο ένας μετεωρίτης που πέφτει και συνθλίβει ό, τι βρει.

Το αίσθημα της αδικίας είναι εκείνο που αποτελεί την αφετηρία και το έναυσμα μιας επερχόμενης εκδίκησης. Όταν νιώθουμε πως κάποιος ή κάτι δε μας έχει αποδώσει τα πρέποντα αλλά αντιθέτως μας προκαλεί κακό και μας πληγώνει, τότε αυτόματα, η αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων γίνεται ζητούμενο κι ανάγκη. Φωλιάζει μέσα μας η σπίθα της απονομής της δικαιοσύνης -με κάθε κόστος- και φλέγεται ολόκληρο το είναι μας για να μαζέψουμε μετά τα αποκαΐδια.

Ο βασικός στόχος για μια πράξη εκδίκησης είναι να κάνουμε τον άλλον να νιώσει όπως εμείς. Να του δείξουμε τι κόστισε η πράξη του και να τον πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα. Υπάρχουν τόσες περιπτώσεις βέβαια που τα αντίποινα αποτέλεσαν πράξεις ακόμη χειρότερες και περισσότερο επονείδιστες από τις αρχικές. Αυτό είναι ένα από τα πιο συχνά φαινόμενα, αφού το θύμα γίνεται θύτης και δρα με μεγαλύτερη μανία προκαλώντας έναν φαύλο κύκλο, ένα ατέρμονο παιχνίδι πόνου. Πόνος. Αυτή είναι ίσως και η πιο βασική λέξη για να φτάσει κανείς στην εκδίκηση. Ο ανθρώπινος πόνος και δη, ο πόνος της ψυχής, είναι τόσο καταλυτικός που μπορεί να ελέγξει κάθε λειτουργία μας και πράξη.

Σαν κάποια αόρατη δύναμη να μας κυριεύει και να οπλίζει το χέρι μας, αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν μανία. Μετράς τι έχασες και θέλεις να χάσει ο άλλος τα ίδια ή και περισσότερα· να πάρεις το αίμα σου πίσω. Έτσι δε λένε; Δε λένε όμως πόσο αίμα χρειάζεται να ρίξεις παραπάνω. Ο έντονος θυμός, η απόρριψη, το άγχος η νευρικότητα είναι συναισθήματα που τα νιώθουμε και όταν δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε καταλήγουμε σε δρόμους που οδηγούν σε αδιέξοδο κι εκεί η απελπισία βρίσκει χώρο. Σπαταλάμε έτσι τα ψυχικά μας αποθέματα στο να καταστρώνουμε σχέδια και υποθέσεις αντί να πέσουμε και να χαϊδέψουμε τις πληγές μας, να τις φροντίσουμε και να τις γιατρέψουμε. Δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στο να πληγώσουμε κι όχι στο να επουλώσουμε.

Μέσα από την τάση μας για εκδίκηση φανερώνουμε την έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και σεβασμού ως προς τον εαυτό μας, αφού ξεκάθαρα τον βάζουμε δεύτερο στις επιλογές μας. Ο άλλος, ο ξένος, ο δράστης γίνεται προτεραιότητά μας επειδή έτσι νομίζουμε πως θα νιώσουμε καλύτερα, όμως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πληγώνουμε ακόμη πιο πολύ τον ήδη ταλαιπωρημένο εαυτό μας. Κερδίζουμε μια παροδική ικανοποίηση, τόσο ψεύτικη κι ανούσια που όταν πάρουμε αυτό που θέλουμε, επιστρέφουμε στα αρνητικά συναισθήματά μας. Η διαδικασία αυτή μας κλέβει το χαμόγελο και μας μαυρίζει τη ζωή.

Η δύναμη της συγχώρεσης είναι τεράστια και φυσικά δεν είναι κάτι που όλοι μπορούν να έχουν. Ακόμη κι αν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε, μπορούμε πάντα να πάμε παρακάτω και να νοιαστούμε για όσα έρχονται. Στην πραγματικότητα να νοιαστούμε για εμάς, για τις νέες επιλογές μας και για όλα εκείνα που μπορούν να μας φέρουν την ευτυχία. Η εκδίκηση λένε πως είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο· εγώ θα πω η εκδίκηση είναι κάτι που αργά η γρήγορα θα έρθει από εμάς τους ίδιους, όταν μας αξίζει. Οι πράξεις μας επιστρέφονται στο βάθος της ζωής μας κι ό, τι έχουμε προσφέρει θα το λάβουμε κι εμείς. Εάν εμείς μοιράσουμε πόνο και θλίψη τότε θα έρθει η στιγμή που θα μουσκέψουμε το μαξιλάρι μας και θα στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι μας αλαφιασμένοι. Εάν όμως χαρίζουμε το πιο ζεστό μας χαμόγελο ακόμη και σε εκείνους που μας πίκραναν, τότε το φως θα ζεσταίνει πάντα το μέσα μας.

Και τελικά εκείνοι που εκδικήθηκαν, μάθαμε αν έγιναν πιο ευτυχισμένοι;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!