Επανασύνδεση ενώ έχουν περάσει χρόνια κι άνθρωποι;

Τα παιχνίδια της ζωής ομολογουμένως είναι απρόβλεπτα και σε οδηγούν σε δρόμους και μονοπάτια που ούτε καν είχες φανταστεί. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κι αφήνουν το αποτύπωμά τους. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να αφήσουν ένα πιο δυνατό σημάδι πάνω σου, κάτι σαν υπόσχεση πως στο μέλλον θα ξαναβρεθείτε. Όταν οι συνθήκες θα ‘ναι οι σωστές. Όταν οι χρόνοι κι οι ανάγκες θα ταυτιστούν. Όταν τα μάτια θα κοιτάζονται πια χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Αυτό το σημάδι το κουβαλάς μαζί με την ελπίδα, που πεθαίνει τελευταία -όμως όχι συνειδητά.

Δεν περιμένεις στη γωνία να ξαναβρείς αυτό που έχασες, γιατί η λογική σου σού φωνάζει «προχώρα». Γιατί ο χρόνος τώρα μετράει εναντίον σου κι οι μήνες περνούν και γίνονται χρόνια. Μέσα σου ξέρεις πως κάποτε αυτά που σας χώρισαν θα σας ενώσουν, αλλά αυτό ίσως να ‘ναι απλώς μια επιθυμία που βαπτίζουμε «ένστικτο» από ανάγκη. Απ’ έξω σου, όμως, ακούς από παντού πως αυτό που τελειώνει δεν ξαναρχίζει, κι έτσι πας παρακάτω.

Το παρακάτω είναι τόσο δύσκολο μέσα στην απλότητά του. Για άλλους σημαίνει «ξεχνάω», γι’ άλλους «θάβω» και γι’ άλλους «μαθαίνω να ζω με αυτά που νιώθω, χωρίς πια να με διαλύουν». Σε όποια περίπτωση κι αν ανήκει ο καθένας μας, το ενδεχόμενο μιας νέας σχέσης είναι απόλυτα φυσιολογικό, μιας κι ο άνθρωπος είναι ον συντροφικό και θα ‘ρθει εκείνη η στιγμή που η έλξη του για κάποιον θα ‘ναι ισχυρή οδηγώντας σε μια μορφή σχέσης.

Ερωτεύεσαι ξανά, αγαπάς δυνατά, δίνεσαι ολοκληρωτικά -ή κι όχι. Δεν έχει σημασία τόσο αυτό όσο ότι πραγματικά έχεις αποφασίσει να συνεχίσεις με ένα νέο άνθρωπο την πορεία σου από ‘δω μέχρι κάπου. Το «κάπου» δεν ξέρουμε μέχρι πού φτάνει και πόσο θα κρατήσει, δε σημαίνει όμως πως δεν έχει κι αυτό δημιουργήσει τα δικά του σημάδια και δεν έχει προσθέσει ακόμα περισσότερα πράγματα στο σακίδιο της ζωής σου.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν το παρελθόν χτυπά την πόρτα και θες σαν τρελός να του ανοίξεις; Όταν η προφητεία βγαίνει αληθινή κι επιστρέφεις εκεί πού ξέρεις ότι ανήκες πάντα; Ακούγεται ονειρικό κι υπέροχο. Θυμίζει αμερικάνικη ταινία τη στιγμή που πέφτει αυτή η μουσική και το ζευγάρι των πρωταγωνιστών αγκαλιάζεται, σφραγίζοντας το happy end.

Το θέμα είναι πως στη πραγματική ζωή εκείνη τη στιγμή είναι που αρχίζουν όλα, δεν τελειώνουν. Στο σημείο αυτό έρχονται όλες οι δυσκολίες που καλείσαι να ξεπεράσεις μιας και το παρελθόν του άλλου δεν είναι πριν από σένα για να το αφήσεις πίσω, είναι πια και μετά από σένα. Δεν είναι εύκολο να αναλογιστείς ότι τα συναισθήματα μοιράστηκαν ή δόθηκαν σε έναν άλλο σύντροφο μετά από όλα αυτά που νιώσατε μαζί.

Τα χέρια άγγιξαν άλλα σώματα και τα φιλιά έκαψαν άλλα χείλη, υποσχέσεις χάθηκαν στον αέρα κι αγκαλιές ξημέρωσαν τα επόμενα πρωινά. Χρειάζεται πολύ ψυχικό σθένος και προσωπική σιγουριά για να μπορέσεις να διαχειριστείς μια επανασύνδεση που συμβαίνει μετά από καιρό και που ενδιάμεσα έχουν υπάρξει άλλες σχέσεις. Όλοι μας αλλάζουμε μέσα στα χρόνια κι αυτό που είμαστε σήμερα διαμορφώνεται κι απ’ τις συνθήκες αλλά κι απ’ τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.

Επομένως, όταν ξανασυναντιούνται δύο εραστές και θέλουν να δοκιμάσουν ξανά, πρέπει να ‘χουν αναγνωρίσει πως δεν είναι οι ίδιοι που ήταν κάποτε. Ίσως, βέβαια, κι αυτό να ‘ναι το ζητούμενο, γιατί αν ήταν, πάλι κάπου θα χαλούσε το πράγμα. Όμως μια τέτοια σχέση ξεκινά ποτέ απ’ την αρχή; Διαγράφεις ή συνεχίζεις; Φυσικά κάθε περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική, αλλά η κοινή βάση όλων είναι πως για να κάνεις το επόμενο βήμα σε μια τέτοια επανασύνδεση πρέπει να ξέρεις να αποδέχεσαι και να αγαπάς.

Συναντάς στον άλλον στοιχεία που πάντα σε γοήτευαν και που σου ‘χαν λείψει, στοιχεία που σε εκνεύριζαν αλλά και μερικά νέα, που δεν τα ξέρεις και χρειάζεται να τα ανακαλύψεις και να τα αγκαλιάσεις.  Για να ‘ρθετε ξανά κοντά, σημαίνει πως κανείς δεν ήταν έτοιμος να φύγει για πάντα, αλλά κανείς δεν μπορούσε κιόλας να το υπερασπιστεί τότε, αρά τώρα είναι η ευκαιρία να το κάνετε να αξίζει.

Ο τρόπος που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι θετικός, δηλαδή, οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μας δεν ήρθαν για κανέναν άλλο λόγο παρά για να μας βοηθήσουν να γίνουμε αυτό που θέλαμε και δεν μπορούσαμε. Μας άλλαξαν για να καταφέρουμε να βρούμε αυτό το κάτι που χρειαζόμασταν.

Όλοι οι δρόμοι της ζωή μας μάς οδηγούν εκεί που πρέπει να ‘μαστε, αν τύχει, λοιπόν, και ξαναβρεθούμε με τον καρμικό μας έρωτα, σηκώνουμε τα μανίκια και παλεύουμε για την ευτυχία μας ξανά. Αλλά μήπως αυτό δεν κάνουμε πάντα; Τι είναι η ζωή στο σύνολό της; Ένας αέναος αγώνας για την ευτυχία!