Έρωτας μένει μόνο ο ανεκπλήρωτος

Μάλλον όλοι μας θα ‘χουμε κάποτε αναρωτηθεί, μ’ έναν αναστεναγμό, γιατί να μην κρατάει λίγο παραπάνω η περίοδος του φλερτ. Αυτό το πρώτο διάστημα που γνωρίζεις τον άλλο, ή ακόμη κι αν τυχαίνει να τον ξέρεις ήδη, τον μαθαίνεις από μια διαφορετική σκοπιά και τον βλέπεις με μια άλλη ιδιότητα, είναι πάντα το πιο όμορφο κομμάτι.

Η αρχή ενός ρομάντζου είναι η περίοδος που προσπαθείς να ανακαλύψεις αν ο άλλος ενδιαφέρεται για σένα, ενώ κανείς απ’ τους δύο δε μιλά ξεκάθαρα. Οι εν δυνάμει εραστές προτιμούν να φέρνουν το θέμα γύρω-γύρω, επιδιώκουν να εκμαιεύουν μικρά κομπλιμέντα κι οι διάλογοί τους είναι σαν μια παρτίδα τένις, όπου ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλο προκαλώντας τον να κάνει ακόμη ένα βήμα πιο μπροστά.

Σε αυτή, λοιπόν, τη φάση έχουμε στα σκαριά έναν έρωτα, που όμως δεν έχει εκπληρωθεί για δύο λόγους. Αρχικά, δεν έχει υπάρξει ακόμα η εξομολόγηση του «σε θέλω» από κανέναν απ’ τους δύο –χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν είναι ολοφάνερο ή πως κι οι δύο δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει– και το ανομολόγητο του πράγματος δίνει αυτή τη γλυκιά μαγεία της προσμονής. Δεύτερον, το γεγονός πως όλα όσα έχουμε σκεφτεί, φαντασιωθεί κι επιθυμήσει δεν έχουν ακόμη πραγματοποιηθεί. Αυτό ίσως και να ‘ναι το πικ σε κάθε έρωτα, αφού μόλις αυτός αρχίζει και πραγματώνεται, αρχίζει σιγά-σιγά να ξεφουσκώνει.

Είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς γίνεται να αλλάζει τόσο το συναίσθημά μας μετά απ’ την ολοκλήρωση ενός έρωτα. Οι απλές κι ανθρώπινες σκέψεις μας οδηγούν στη θεωρία πως το αίσθημα της κατάκτησης επιτυγχάνεται, συνεπώς το ενδιαφέρον για το πρόσωπο αυτό χάνεται και συνεχίζουμε μπρος ολοταχώς για την επόμενη κατάκτηση. Όλη η αγωνία κι η προσμονή εξαφανίζονται μόλις το άγνωστο γίνει γνωστό κι εμείς δεν έχουμε κάτι νέο να περιμένουμε.

Το μυαλό πολλές φορές εξιτάρει το σώμα και το οδηγεί τυφλά. Όταν βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο, λοιπόν, του έρωτα, το μυαλό δημιουργεί τις δικές του συνθήκες, πλάθει την κατάσταση με δικό του τρόπο και σου δημιουργεί τεράστια επιθυμία να βιώσεις το ιδανικό! Η πραγματικότητα, όμως, έρχεται να σε γειώσει και να σου καταστρέψει όλα όσα η φαντασία σου έφτιαχνε όλο αυτό το διάστημα. Αυτό δε σημαίνει ότι η στιγμή της ολοκλήρωσης απέχει απ’ τη φαντασία σε ποιότητα ή ομορφιά. Απλά το γεγονός πως σπας το ιδεατό κι η σκέψη γίνεται ύλη, είναι από μόνο του μια καταστροφή.

Ο έρωτας είναι αίσθημα πολύ εύθραυστο, καλλιεργείται πιο πολύ με το πνεύμα. Ο θαυμασμός, η γοητεία κι η εξιδανίκευση κάποιου μπορεί να μας κάνει να τον ερωτευτούμε παράφορα, αλλά μόλις αυτό τοποθετηθεί σε ρεαλιστικές βάσεις και γνωρίσουμε την πεζή αλήθεια του άλλου, εκεί κάτι αλλάζει. Αυτό που ερωτευτήκαμε μπορεί να μην είναι όντως έτσι όπως νομίζαμε και με την καθημερινή τριβή και συναναστροφή, το μεγαλειώδες συναίσθημα του έρωτα βάλλεται και τραυματίζεται απ’ τις σφαίρες της πραγματικότητας.

Δεν είναι λίγες κι οι φορές που έχουμε επιθυμήσει κάτι που μοιάζει στα μάτια μας εξιδανικευμένο, απλά και μόνο επειδή ξέρουμε πως πολλοί ακόμη το επιθυμούν. Το γεγονός ότι μπορεί εμείς να έχουμε κάτι που το θέλουν κι οι άλλοι μας εξιτάρει ακόμη περισσότερο, αλλά μόλις αυτό γίνει δικό μας καταλαβαίνουμε πως δεν ήταν, τελικά, κάτι και τόσο σημαντικό για εμάς!

Ακούγεται κυνικό κι ίσως αρκετά επιφανειακό να απομυθοποιούμε κάτι τη στιγμή που το ζούμε, αλλά στη διάρκεια της ζωής μας το ‘χουμε αισθανθεί και σίγουρα δε γνωρίζουμε πόσες φορές ακόμη θα μας συμβεί. Το ότι ο έρωτας μπορεί να φθίνει και να μας απογοητεύει, δε σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε. Ένας άνθρωπος μένει δίπλα σε έναν άλλον για πολλούς λόγους και τα συναισθήματα ποικίλουν, υπάρχει η αγάπη, ο σεβασμός, η κατανόηση κι ένα σωρό άλλα που κρατούν μια σχέση ζωντανή.

Ο μόνος έρωτας, όμως, που μένει για πάντα, χωρίς να χάνει τίποτα από την έντασή του, είναι αυτός που δε ζήσαμε ακόμα ή και ποτέ. Αληθινός έρωτας είναι μόνο ο ανεκπλήρωτος.