Μία φράση που όλοι έχουμε ακούσει έστω μια φορά στη ζωή μας είναι το «όσο σε φτύνουν τόσο κολλάς». Εγγυημένη τακτική σου λέει, πιάνει! Κι έρχεσαι εσύ να το παίξεις άνετος και να πεις όχι βέβαια, εμένα όταν με φτύνουν φεύγω! Το ξανασκέφτεσαι, ίσως κι όχι!
Η αξιοπρέπεια που έχει ο καθένας του επιβάλλει να μάθει να φεύγει από εκεί που βλέπει ότι περισσεύει. Το ένστικτο της επιβίωσης χτυπάει δεκάδες καμπανάκια και σου δίνει σημάδια που φωνάζουν φύγε, όμως εμείς δεν είναι λίγες οι φορές που κλείνουμε τον διακόπτη και συνεχίζουμε δυναμικά μέχρι την ολοκληρωτική μας πανωλεθρία. Ναι κυρίες και κύριοι, όλοι εμείς οι άνετοι που νομίζουμε ότι ελέγχουμε τις πράξεις μας και υποστηρίζουμε σθεναρά πως δε θα αφήσουμε κανέναν να χειραγωγεί τις επιθυμίες μας σύμφωνα με τη δική του διάθεση είμαστε οι πρώτοι που τελικά κολλάμε όταν βλέπουμε ότι ο άλλος αδιαφορεί για εμάς. Το ζήτημα είναι γιατί;
Το πιο σημαντικό κομμάτι στις σχέσεις είναι η αμοιβαιότητα. Όταν και οι δύο πλευρές συναντιούνται, ταιριάζουν και τελικά συντονίζονται, γίνεται το θαύμα. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις που οι δυο αυτές πλευρές δε βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Γιατί λοιπόν επιμένουμε να μένουμε και να κυνηγάμε εκείνους που φανερά και έκδηλα μας δείχνουν πως δεν ενδιαφέρονται για εμάς; Τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο.
Αρχικά παίζει ρόλο το πόσο καλά γνωρίζεις τον άλλον. Όταν δεν έχεις προλάβει να καταλάβεις τον χαρακτήρα του προσώπου που σε ελκύει, ξεκινάς με τη δικαιολογία «μπορεί να είναι πιο κλειστός χαρακτήρας και πιο συγκρατημένος». Τέλεια δικαιολογία, σε πηγαίνει κατευθείαν στο βήμα «προσπάθησε να τον κάνεις να ανοιχτεί». Εκεί λοιπόν είσαι εσύ αυτός που κάνει κινήσεις για να μπορέσεις να ανοίξεις μία κουβέντα, να αποσπάσεις μερικές πληροφορίες και να κάνεις παιχνίδι.
Στη συνέχεια σκέφτεσαι ότι η απόμακρη στάση μπορεί να οφείλεται στην ανάγκη για αργά και σταθερά βήματα. Θεωρείς πως ίσως κρατάει μια πισινή κι αυτό φυσικά σου αρέσει! Η αλήθεια είναι πως έχουμε σπάσει πολλές φορές τα μούτρα μας και με εκείνους τους τύπους ανθρώπων που εκδηλώνονται με το καλημέρα σας και στο τέλος αποδεικνύεται άνθρακας ο θησαυρός οπότε χρυσώνεις το χάπι σου και αποφασίζεις να πιστέψεις πως όσο πιο λίγα τόσο πιο καλά!
Η λίστα δεν είναι μικρή και μέσα σε αυτή εντάσσεται αναμφίβολα και η δική μας ανάγκη να βρούμε τον ιδανικό σύντροφο. Προσπαθούμε λοιπόν όσο μπορούμε γιατί νομίζουμε πως αυτό είναι το σωστό. Να μην εγκαταλείψουμε στην πρώτη δυσκολία, να παλέψουμε για την αγάπη που θέλουμε κι αξίζουμε. Βέβαια, αυτό έχει μια σημαντική διαφορά με το δεν ξέρω πού να σταματάω αλλά εντάξει, ο έρωτας δεν είναι και το πιο εύκολο να το εκλογικεύσεις κανείς.
Τέλος έρχεται και η ανασφάλειά μας να πάρει θέση. Έχουμε την αίσθηση πως δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο κι έτσι συμβιβαζόμαστε σε μία κατάσταση όπου δεχόμαστε το λίγο του άλλου επειδή μας φαντάζει για πολύ ή επειδή φοβόμαστε το καθόλου. Πιανόμαστε από κάθε μικρό σημάδι ενδιαφέροντος νιώθοντας μια προσωρινή ανακούφιση, κλείνοντας έτσι ακόμη πιο σφιχτά τα μάτια και δεν μπαίνουμε στον κόπο να αναγνωρίσουμε την αλήθεια.
Συνεπώς, μπορεί όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας να έχουμε κολλήσει με ανθρώπους που μας φτύνουν. Ας μην αυτομαστιγωνόμαστε, συμβαίνει. Το θέμα είναι να αναγνωρίσει ο καθένας μέσα του γιατί έχει δεχτεί μια τέτοια κατάσταση και να βρει λύση για τις επόμενες φορές ώστε να μη χρειαστεί να αναλωθεί ξανά τόσο πολύ μέχρι να δει το αυτονόητο. Όταν κάποιος ενδιαφέρεται για μας πραγματικά θα το δείξει. Φυσικά και μπορεί κάποιος να είναι πιο φειδωλός και να εκφράζεται λιγότερο αλλά το ενδιαφέρον θα το καταλάβεις.
Γύρω μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αξίζουν να τους προσέξουμε και που αξίζει να μας προσέξουν οπότε το να μάθεις να φεύγεις είναι σίγουρα ο πιο καλός δρόμος για να νιώσεις την ευτυχία που αναζητάς. Την αγάπη εξάλλου δε την ζητιανεύεις ούτε την απαιτείς, σου δίνεται και την αγκαλιάζεις, αν χρειαστεί να τη διεκδικήσεις σαν έπαθλο μάλλον δε θα την έχεις και ποτέ.
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
