Γράψε και τίποτα εκεί που ξέρεις

Συνέχεια ακούμε πως πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες, ενεργοί άνθρωποι, ενεργοί γενικώς. Να μην είμαστε στάσιμοι, να μην είμαστε απαθείς. Απαθείς. Και τι σημαίνει απαθής στο κάτω-κάτω; Ποιος είναι απαθής και γιατί; Το επέλεξε; Είναι στάση ζωής ή είναι μια κατάσταση στην οποία βούτηξε με τα μάτια ανοιχτά και τη μύτη κλειστή για να κολυμπήσει σε έναν ωκεανό προβλημάτων; Μπορείς να είσαι απαθής για πολλούς λόγους, αλλά τελικά πόσο μπορείς;

Μέσα στην καθημερινότητα ενός κόσμου που βάλλεται συνεχώς από αγενείς συμπεριφορές, από προσβολές, από υποκρισία και ψέμα, εσύ μαθαίνεις να κλείνεις για λίγο τα αυτιά σου, να ηρεμεί για λίγο το μέσα σου, να παίρνεις το χρόνο σου για μια βαθιά ανάσα. Όχι γρήγορη και σπασμωδική, από αυτές που αυξάνουν το άγχος και σε οδηγούν σε κρίσεις, αλλά αργή, από εκείνες που νομίζεις πως μαζί με τον αέρα ρουφάς όλο τον κόσμο.

Εκεί είναι το σημείο που πρέπει να μάθεις να κάνεις την παύση. Το διάλειμμα είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να αποδώσεις στη δουλειά σου, ενώ το διάλειμμα από τα συναισθήματα είναι εκείνο που θα σε κάνει να αποδώσεις στη ζωή σου. Καταφέρνεις να βγάλεις για λίγο το προσωπικό στοιχείο, το εγώ σου μέσα από τις καταστάσεις και να αφήσεις τις φωνές των σειρήνων για λίγο να κοπάσουν. Εκεί γίνεσαι απαθής στις σειρήνες κι εκείνες ακούγονται όλο και πιο μακριά ενώ εσύ ανακτάς τις δυνάμεις σου ώστε να ακούσεις μετά καθαρά τις φωνές που πρέπει και που πραγματικά θα σε πάνε παρακάτω.

Η απάθεια λοιπόν σε ένα ένα υγιές πλαίσιο επαναπροσδιορισμού είναι κάτι που το μαθαίνεις και το χτίζεις. Μιλάς με τον εαυτό σου, τον αφουγκράζεσαι και στο σημείο που βλέπεις πως έχει γεμίσει, τον αδειάζεις, τον αποφορτίζεις για να μπορέσει να δεχτεί τα χρήσιμα και τα όμορφα. Κλείνεις σιγά-σιγά τον διακόπτη και φέρνεις στο προσκήνιο τις εικόνες που τον χαλαρώνουν και τον κάνουν να νιώθει χαρά και ηρεμία. Γυρνάς διακριτικά την πλάτη στα προβλήματα που δεν μπορείς να λύσεις και που δεν είναι δικά σου αφήνοντας για λίγο το βάρος από τους ώμους σου και προσπαθώντας να πάρεις εκείνη την ανάσα. Την πρώτη φορά δε θα τα καταφέρεις. Θα βάλεις τον εαυτό σου να σηκώσει ξανά πολύ σύντομα το βάρος που πείστηκε πως ήταν δικό του και θα συνεχίσεις την ίδια πορεία. Τη δεύτερη φορά όμως, θα κάνεις μεγαλύτερη παύση, μεγαλύτερο διάλειμμα κι έτσι θα ξεκουραστείς περισσότερο και θα σου αρέσει γιατί θα βλέπεις πως μετά θα μπορέσεις να είσαι ουσιαστικά ενεργός.

Η προσωρινή ή η επιλεκτική απάθεια δε σημαίνει σε καμία περίπτωση αδράνεια ή αδιαφορία για τον κόσμο και τις ανάγκες του. Γίνεσαι απαθής σε προβλήματα που δεν μπορείς να λύσεις και σε κακίες που μαυρίζουν το μέσα σου. Και ξέρεις, εάν μαυρίσει το μέσα σου τότε θα μαυρίσεις και τον κόσμο γύρω σου. Ό, τι δίνεις παίρνεις σε αυτή και σε κάθε ζωή, συνεπώς, για να μπορείς να ζεις την κάθε μέρα με χαμόγελο και να φωτίζει ο κόσμος όλος, κράτα μακριά τα αρνητικά. Και μη νιώθεις ενοχές, γιατί αυτή η απάθεια, η δική σου, που χτίστηκε με κόπο και συνείδηση δεν είναι καθόλου ίδια με την άλλη που κάποιοι έχουν έμφυτη και αποτελεί ξεκάθαρη στάση. Εκείνοι που «το’ χουν» δεν παίρνουν ανάσα για να μπορέσουν να κάνουν έναν κόσμο καλύτερο, κλείνονται στη δική τους μικρή, γυάλινη μπάλα και ζουν εκεί, μόνο που δεν ξέρουν πως με μια δική σου βαθιά ανάσα, μπορεί και να σπάσουν.