Η ποίηση είναι θα λέγαμε ίσως το πιο εύθραυστο και μονάκριβο παιδί της λογοτεχνίας. Από μικροί διδασκόμαστε στα σχολεία διάφορους ποιητές και τα έργα τους που μιλούν για τις μεγάλες αξίες της ζωής αλλά και τους ανθρώπινους φόβους. Η ποίηση είναι εκείνο το είδος που με τους δικούς του κανόνες μας χαρίζει λέξεις μπλεγμένες σε χαρτί που κάπως σαν να χτυπούν το μέσα μας. Λέξεις που στάζουν συναίσθημα κι αλήθεια. Ο σκοπός της είναι να εγείρει πάθη και αισθήσεις, να μας δώσει όλη την έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης με μια άλλη ματιά, μια μελωδικότητα και μια αισθητική που αποστασιοποιείται από την καθημερινότητα και την πεζότητά της.
Η ποίηση όμως δεν κρύβεται μόνο σε βιβλία, χειρόγραφα και χαρτιά. Ποίηση είναι μια όμορφη μουσική, μια εικόνα, μια συνθήκη που μας κάνει να νιώθουμε περισσότερο τη ζεστασιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Το να διαβάζεις ποίηση προσδίδει αναμφίβολα μια ποιότητα στην πνευματική μας καλλιέργεια και έναν εκλεκτισμό στην εκφραστικότητά μας. Η ευαισθησία δεν είναι κατακριτέα κι η ψυχή μας μαλακώνει, ημερεύει και μας προσφέρει νηνεμία και ισορροπία στον ταραγμένο εσωτερικό μας κόσμο.
Σκεφτείτε πόσο πιο όμορφη θα ήταν όλη μας η καθημερινότητα εάν όλοι διαβάζαμε λίγη παραπάνω ποίηση. Θα ξυπνούσαμε το πρωί με χαμόγελο και θα δίναμε στην εικόνα που αντικρίζαμε τα πιο όμορφα χρώματα. Θα τοποθετούσαμε την αγάπη και το σεβασμό σε βάθρο ψηλό κι ανέγγιχτο, μιλώντας καλύτερα στο διπλανό μας, πιο ευγενικά στους δικούς μας και με μια καλοσύνη που θα έκανε πιο όμρφες τις καθημερινές μας συζητήσεις. Δε θα βιαζόμασταν να τελειώσουμε κάτι που κάνουμε απλά για να πούμε ότι το κάναμε αλλά θα δίναμε χρόνο και βάθος στα πράγματα να εξελιχθούν προσδίδοντας ταυτόχονα μια αισθητική που σίγουρα θα τα έκανε να φαίνονται διαφορετικά.
Ο έρωτας, αχ ναι κι ο έρωτας, πόσο διαφορετικός θα ήταν εάν μπορούσαμε να τον εκφράσουμε με λόγια και πράξεις αληθινές χωρίς να εκβιάζουμε το συναίσθημα για μια πρόσκαιρη ηδονή. Η ερωτική ποίηση δεν χάνει καθόλου από τη σεξουαλική διάθεση και το πάθος, ίσα ίσα τα ανυψώνει και προκαλεί μια τρομερή λαχτάρα για το σώμα του άλλου και την επαφή με αυτόν. Κάτι τέτοιο όμως πραγματοποιείται με μία βαθιά ρομαντική διάθεση. Η γαλλική ερωτική ποίηση είναι δείγμα του πώς μπορεί κάτι να είναι άκρως σεξουαλικό χωρίς να εκχυδαΐζεται. Σε αυτό το ποίημα του 15ου αιώνα,ο Jean Molinet περιγράφει με πάθος και ρεαλιστικότητα την ερωτική του επιθυμία για μια νεαρή κοπέλα όμως η ευγένεια δε χάνεται και δε θησιάζεται στο βωμό της σεξουαλικότητας. Συνυπάρχουν και απογειώνουν το συναίσθημα.
«…Δέρμα απαλό και στόμα τρυφερό
Πόσο να τη φιλήσω λαχταρώ
…Κλέβοντας τον κρυφό της θησαυρό.
Κι αν ειν’ μετά γραφτό μου, ας πεθάνω.»
Από την ερωτική ποίηση λοιπόν του 15ου αιώνα, μέχρι την πιο σκληρή ποίηση του σήμερα, βλέπουμε πως όλα τα συναισθήματα, σε όλες τις συνθήκες μπορεί να αποδίδονται πάντα σύγχρονα και διαχρονικά γιατί εκφράζουν την αλήθεια που πάντα θα μένει ίδια και αναλλοίωτη. Οι άνθρωποι δε θα σταματήσουν να αγαπούν, να μισούν, να ερωτεύονται, να απογοητεύονται, να ελπίζουν, να απαιτούν, να εκλιπαρούν και να φοβούνται. Όλα όμως βιώνονται στο απόλυτό τους, με μια ωμότητα που δεν προσβάλει αλλά ντύνεται την πεμπτουσία της ψυχή μας.
Ας κρατήσουμε για τέλος τους στίχους με τους οποίους κλείνει την τελευταία του ποιητική συλλογή ο αγαπημένος μας υπερρεαλιστής ποιητής Οδυσσέας Ελύτης:
«Ποίηση μόνο είναι κείνο που απομένει.
Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία.
Όπως μπορεί και να την φαντασθήκαν οι πρωτόπλαστοι.
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη.»
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
