Η αμηχανία του ασανσέρ

Αν σε ρωτούσε κάποιος ποια είναι τα πιο αμήχανα δευτερόλεπτα της ζωής σου, θα είχες πολλές περιπτώσεις να αναφέρεις, κι είμαι αρκετά σίγουρη πως μέσα σε αυτές θα συμπεριλαμβάνονταν κι εκείνες οι στιγμές που περνάς σε ένα ασανσέρ! Δε λέω, μεγάλη ανακάλυψη ο ανελκυστήρας και δίνω τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια στον δημιουργό του, όχι μόνο γιατί μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη, αλλά γιατί μας δίνει χρόνο για τις πιο παράδοξες σκέψεις μας!

Πατάς το κουμπάκι κι αυτό κατεβαίνει γρήγορα κι ανώδυνα. Εσύ μπαίνεις μέσα κι αμέσως βρίσκεσαι πάνω ή κάτω, όπου έχεις επιλέξει, τέλος πάντων. Μέχρι εδώ όλα είναι πολύ όμορφα, ιδανικά και φυσικά υπέροχα. Βρίσκεις τον νεκρό χρόνο που χρειάζεσαι για να πεις δυο κουβέντες με τον εαυτό σου, να σκεφτείς λίγο το πρόγραμμα της ημέρας, να θυμηθείς να κλείσεις εκείνο το ραντεβού στον γιατρό που όλο ξεχνάς, να παρατηρήσεις στον καθρέφτη ότι οι κάλτσες που φόρεσες δεν ταιριάζουν με τα ρούχα σου κι ότι επιτέλους χρειάζεσαι κούρεμα!

Όλες αυτές οι σκέψεις, όμως, διακόπτονται βίαια όταν η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει και ξαφνικά αποκτάς παρέα. Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν οι κοινωνικοί που θα πουν μια καλημέρα, μια καλησπέρα, έστω ένα «γεια», υπάρχουν οι λιγότερο κοινωνικοί που θα γνέψουν απλά το κεφάλι αλλά κι οι εντελώς αντικοινωνικοί που θα κάνουν πως δεν άνοιξε καν η πόρτα. Το μόνο βέβαιο είναι πως όλοι αυτοί όταν συναντιούνται σε ένα ασανσέρ δεν κοιτάζονται ποτέ!

Το ‘χετε παρατηρήσει κι εσείς πως όταν μοιραζόμαστε το ασανσέρ με άλλα άτομα, ανεξάρτητα απ’ το φύλο, την ηλικία και την εμφάνιση, όλοι διαλέγουμε ένα σημείο στο οποίο καρφώνουμε το βλέμμα και μένουμε αμίλητοι, ανέκφραστοι και παγωμένοι μέχρι να έρθει η ώρα μας να βγούμε; Αν πεις και σηκώσεις το βλέμμα κι αυτό συναντηθεί με το βλέμμα κάποιου άλλου που τόλμησε να κάνει το ίδιο, τότε νιώθεις μια απίστευτη ντροπή σαν να πρόκειται για μια πράξη αξιόποινη και καταδικαστέα! Είναι σαν ένας άγραφος νόμος το «δεν κοιτάζουμε τους άλλους στα μάτια στο ασανσέρ». Μπορούμε να επεξεργαστούμε διακριτικά τα παπούτσια, τα ρούχα ή το άρωμά τους αλλά επ’ ουδενί δεν κοιταζόμαστε στα μάτια.

Αυτό, φυσικά, έχει προεκτάσεις πιο βαθιά ψυχολογικές, αφού πολλές φορές τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής κι η οπτική επαφή μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να ‘ναι πολύ περισσότερο αποκαλυπτική. Η τυχαία, λοιπόν, συνάντηση στο ασανσέρ με αγνώστους, αναμφίβολα δεν είναι η στιγμή που θέλεις κάποιος να δει κάτι περισσότερο σε σένα, ούτε κι εσύ φυσικά θέλεις να μπεις στη διαδικασία να εισπράξεις κάτι από κάποιον, κάτι που ίσως να σε ακολουθεί όλη σου τη μέρα.

Επίσης, μην ξεχνάμε πως πολλοί από εμάς μπορεί να ‘ναι μεγαλωμένοι με τη φράση «μην κοιτάζεις έτσι» γεγονός που αυτόματα σου δημιουργεί ενοχές. Η επιθυμία σου να θέλεις να κοιτάξεις κάποιον αντιμετωπίζεται ως δείγμα αδιακρισίας. Άρα, ακόμη κι αν θέλεις να δεις μέσα απ’ τα μάτια κάποιου, αυτό είναι αυτόματα κατακριτέο, έτσι όλοι διαλέγουμε τις δικές μας γωνιές στο ασανσέρ καρφώνοντας το βλέμμα μας εκεί.

Οι σκέψεις μας μπορεί να παραμένουν επικεντρωμένες σε μας και σε όλα αυτά που δεν τολμούμε να σκεφτούμε μέσα στη μέρα, ή σε αυτά που δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε. Ίσως, όμως, οι σκέψεις μας να ‘χουν μετατοπιστεί και να ‘χουμε φτιάξει μια αστεία σκηνή με συμπρωταγωνιστές τα άτομα που βρίσκονται δίπλα μας.

Στήνεις ένα –μάλλον κωμικό– σενάριο με το σκηνικό που ήδη έχεις. «Τι θα γινόταν αν κλεινόμασταν τώρα εδώ;», δίνοντας πιθανές αντιδράσεις στον καθένα, όπως εσύ θα ήθελες κι όπως πρόλαβες να τους σκιαγραφήσεις. Πλάθεις ιστορίες και διαλόγους μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα κι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο να βλέπεις πόσο άμεσα λειτουργεί ο εγκέφαλός σου στο νεκρό χρόνο, ενώ άλλες φορές τον στείβεις και τον πατάς κάτω και δεν μπορεί να κατεβάσει μια ρημάδα ιδέα!

Θα μπορούσε, άραγε, να αλλάξει η συνθήκη του ασανσέρ; Θα νιώσουμε ποτέ περισσότερο άνετα με αγνώστους στον ίδιο –κλειστό και περιορισμένο– χώρο, χωρίς το μυαλό μας να κάνει τα δικά του παιχνίδια για να αποφύγει την ανθρώπινη επαφή που όλοι φοβόμαστε; Την επόμενη φορά που θα μπείτε σε ασανσέρ τολμήστε να κοιτάξετε κάποιον στα μάτια, και –γιατί όχι– χαμογελάστε, ίσως αυτό να κάνει την κατάσταση λιγότερο άβολη!